INGEZONDEN BRIEF

Geachte redactie,

Mijn oog viel woensdag 26 februari in uw krant op een levensgrote vlag van Israel op de rug van een van de aanwezigen bij de herdenking van de februari-staking van 1941 in Amsterdam. Het is niet erg gepast van deze mijnheer om daar zo uitgedost te gaan staan en ook niet erg politiek correct van uw krant om juist dat soort foto's in de krant te zetten (1). Er worden daar immers geen Israeliers herinnerd, jaarlijks, maar joodse nederlandse slachtoffers en nederlandse communisten. Zet eens een foto in de krant van een vlag met hamer en sikkel (2). Er zijn in die maanden bij razzia's wellicht meer communisten in Nederland opgepakt en omgekomen dan joden. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Waarschijnlijk zijn er in de hele wereldoorlog in het totaal wel een dubbel aantal communisten omgekomen dan de 6 miljoen joden die altijd maar in de belangstelling staan. Mischien wel meer. De meer dan 15 miljoen Europesche communisten die zijn vermoord en/of het leven hebben gelaten voor de bevrijding van Europa (meer dan Amerikanen en Canadezen bij elkaar), krijgen zelden of nooit in Nederland de aandacht die ze verdienen (3).

Hoogachtend

Rik Min

* Interim-hoofdredacteur van het communistisch weekblad Manifest (periode 1995-1996); het blad van de stichting Horizontaal Overleg van Communisten (HOC) en de nieuwe Communistische Partij Nederland (NCPN).

Schopmanlanden 22, 7542 CN Enschede. o53-4763881 ('s avonds).

(1). Immers met zionisten en zionisme heeft deze herdenking niets te maken. De reden dat men de straat op ging en gaat is geheel anders. Ze waren toen (en zijn nu) tegen discriminatie in dit landje: Nederland. Niet om daar bijvoorbeeld voor weg te vluchten (naar Israel) en niet omdat men denkt dat men toch niks tegen anti-semitisme kan doen; dat het altijd zo geweest is (in de christelijke landen); en dat het altijd zo blijft (in de christelijke landen).

(2). Wij NCPN-ers (ex-CPNers) doen dat meestal niet zo demonstratief. Hoewel we graag met rode vlaggen met de tekst NCPN of met ons symbool van een hamer en sikkel aandacht willen trekken. Bij herdenkingen van dit type en anno 2003 terwijl de intifada woedt, is een israelische vlag niet erg gepast. Daar zou de Israel-lobby ook eens aan moeten denken. De liqudaties van de Palestijnen zijn immers vergelijkbaar met de liquidaties van de opstandelingen in het getto van Warschau.

(3). Misschien wordt het eens tijd dat wij, communisten, voor al onze omgekomen familie, vrienden en kennissen schadevergoeding gaan eisen of meer aandacht en een meer vooraanstaande plek in de Nederlandse media.

Enschede, xxxx 2003