vijfde versie, dd. 15 maart 2012 (update: 12 sept. 2012)
(de kale lijst met claims & de claims in de oorspronkelijke tekst)
Hierbij een handige lijst met antwoorden op claims die zionisten te pas en te onpas doen. De lijst met claims is gebaseerd op een artikel van Ratna Pelle. Wij beschouwen haar claims als exemplarisch voor zionisten en de zionistische beweging. De claims die zij in dat artikel uit 2008 doet, zijn door ons genummerd. De nummering van haar claims loopt van 1 tot 50. De nummering is direct terug te vinden in haar eigen tekst [zie elders]. De lijst met claims is iets ingekort en op volgorde van 'belangrijkheid' gezet.
Zionisten spreken en schrijven bijna altijd over "wij" [1, 2, 7, 42, 46, 47].
Zionisten zeggen voortdurend "wij hebben recht te doen wat we doen" [2, 4, 46].
Zionisten zeggen voortdurend "wij hebben legitieme claims op het land" [1, 3, 4, 8, 9, 14, 16, 42].
Zionisten schrijven voortdurend zionisme met een hoofdletter [12, 49].
Zionisten schrijven voortdurend joden met een hoofdletter [4, 6, 11, 12, 33, 44].
Zionisten zegen (voortdurend) "wij zijn een volk" [42].
Zionisten zeggen voortdurend "de joden hebben een meer dan 3000 jaar oude band met het land, zowel in fysiek, cultureel als religieus opzicht" [4].
De Nederlanders, kunnen als afstammelingen van de Batavieren, toch ook geen recht claimen om in de regio Keulen of Aken een Batavieren staat op te richten. Onder het mom van "daar komen 'we' vandaan".
Gelovige joden en gelovige katholieken hebben wel bepaalde rechten (bijvoorbeeld in het Heilige Land te wonen) maar niet om de staatsmacht exclusief (voor één godsdienst) over te nemen.
Zionisten zeggen voortdurend "wij hebben rechten" (daar een joodse staat te vormen; en daar voor te vechten)" [5].
Zionisten zeggen bijna voortdurend "Israel is de enige democratie" en "een democratie zoals wij die kennen" [43].
Zionisten zeggen voortdurend dat "Israel een Westerse democratie is" [34].
Zionisten zeggen tegen anti-zionisten bijna voortdurend "wat je daar zegt is antisemitisme" [48].
Zionisten zeggen bijna voortdurend "De Palestijnen willen niet bij de joden in een land leven" [44].
Zionisten zeggen bijna voortdurend "ze vielen ons aan en 'ze' vochten actief" [46].
Al aan het eind 18e en begin 19e eeuw waren zionisten al bezig grond te kopen en hun settlements 'joods' te maken. Niet-joodse arbeiders waren toen al in die gebieden nergens welkom. De gemengde bevolking van voornamelijk niet-joodse Arbieren pikte dat 'verjoodsen' niet en beschermde hun gebieden, hun huis, hun dorp en hun landbouw grond. Oorzaak en gevolg worden maar al te vaak verwisseld.
Zionisten zeggen voortdurend "wij worden bedreigt" [7].
Ten tweede bedreigt? Is dat wel zo? En waar dan? In Israel of in de rest van de wereld? Joden worden (werden) niet meer bedreigt dan welke andere groep in de samenleving (zoals moslims, communisten, et cetera). Dat joden worden bedreigt in landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk is een fabeltje. Dat idee wordt bewust in stand gehouden. (Zie elders.) Op zijn minst om mensen een schuld gevoel te geven of aan te praten. (Vooral politici zijn daar gevoelig voor.)
Zionisten zeggen voortdurend de situatie "noopte 'ons' een eigen verdedigingsorganisatie (de Haganah) op te zetten" [47].
Zionisten vinden "dat de Palestijnen expliciet Israël als joodse staat moeten erkennen" [30].
Zionisten beweren, zoals zoveel zionisten, "dat de naam 'Palestina' pas recent is ontstaan" [3].
Zionisten zeggen soms dat tegenstanders "met 'de bezetting' geheel Palestina bedoelen" [40].
Het gaat de Palestijnse bevrijdingsbewegingen nu eenmaal om gelijke rechten binnen Israel. Waardoor vluchtelingen kunnen terugkeren, grond kunnen kopen, huizen kunnen huren en waardoor alle ingezetenen gelijke rechten kunnen krijgen.
Zionisten zeggen regelmatig "de joden zijn niet slechts een religie, aangezien veel joden niet religieus zijn" [6].
Velen in de wereld voelen zich verwant met de joodse cultuur. Dat is legitiem. Dat dat zo is, ontkent niemand. Maar dan hoor je nog niet bij een joods volk.
Katholieken spreken van Jezus als herder en zijn volgelingen of zelfs kudde en schaapjes. Dat soort woorden moeten - in dit soort zaken - niet letterlijk worden genomen.
Zionisten zeggen eigenlijk "eens een jood altijd een jood". Ook al ben je ongelovig.
Er zijn mensen die zich verwant voelen (of blijven voelen) met de joodse cultuur. Net als vele zich met de christelijke cultuur of het katholicisme verwant voelen (of blijven voelen). Vaak omdat ouders of voorouders uit die hoek komen. Vele in de wereld voelen zich tegenwoordig ook verwant met de moslim-cultuur, ondanks dat ze ook geen moslim zijn of omdat ze dat zo niet meer voelen.
Mensen kunnen zich nog heel lang verbonden voelen met bepaalde aspecten en bepaalde zaken van een geloof of een overlevering, zoals sommige dingen uit de bijbel, de talmoed of de koran. Maar dan ben je jood van cultuur. Of moslim van cultuur; of christelijk van cultuur.
Zoals Abu Jah Jah (van de Europees Arabisch Liga, de EAL) zegt: geen moslim meer te zijn, maar zich nog wel "moslim van cultuur te zijn". Veel ex-katholieken en ex-christenen hebben dat ook. Ex-joden idem dito. "Jood van cultuur te zijn".
Zionisten zeggen voortdurend dat "niemand buiten de Nazi's beweert dat joden een ras zijn, dus letterlijk is de vergelijking zionisme is racisme onzinnig" [11].
Zionisten zeggen voortdurend dat "de Wereldconferentie Tegen Racisme van de VN in 2001 in Durban, en met name het gedeelte dat door NGO's (Non Governmental Organisations) werd georganiseerd, duidelijk over de grens ging" [38].
Zionisten zeggen voortdurend "Israël is geen religieuze staat, maar een democratie" [8].
Zionisten zeggen voortdurend "al in 1947 was door de VN besloten tot een aparte Arabische staat in Palestina. Die is er toen door eigen schuld niet gekomen" [9].
Zionisten schrijven (voortdurend) in termen van goed-of-fout en/of zwart-wit-verhalen, terwijl ze anderen daarvan betichten [50].
Zionisten bijten van zich af (aangaande het begrip joodse staat) en zeggen "er zijn ook veel staten met een min of meer christelijke identiteit" (en er moslim-staten zijn)" [10].
Zionisten zeggen voortdurend dat "voor de joden het zionisme een nationale bevrijdingsbeweging is tegen de onderdrukking waar ze elders als minderheid onder lijden" [12].
Een bevrijdingsbeweging is een beweging die zijn land bevrijd. De joden hebben/hadden geen land. Dus konden dat niet bevrijden.
Het overnemen van de macht in Palestina in 1948 en er een joods deel van afscheiden was gewoon kolonialisme. Niets meer en niets minder. Men gooide in dat joodse deel de niet-joden eruit. Sloot hen uit van werk. Onteigende hun huizen (of erger): pikte hun akkers in. Ontnam hen alle rechten, m.n. die op terugkeer.
Het zionisme is eerder een afscheidingsbeweging dan een bevrijdingsbeweging. Immers het Heilige Land Palestina werd in tweeen gesplitst. Een joods deel en een Palestijns deel. Met nationaal heeft het zionisme al helemaal niks te maken.
Zionisten zeggen voortdurend ook dat "het zionisme de verwezenlijking van de wens is weer een natie te vormen wat 'zij' ooit waren" [13].
Niet zionistische joden zeggen nog steeds dat "Mosje Dayan ons niet Israël zal geven, maar de Messias". De rest is mythevorming en irrationeel.
Zionisten zeggen voortdurend dat "de Arabische minderheid (ruim 1 miljoen mensen) in Israël voor de wet gelijke rechten heeft en alle religieuze vrijheden geniet" [14].
De vijf belangrijkste discriminerende wetten van de staat Israel zijn de Wet op de Terugkeer en de Wet op de Nationaliteit, die beide op ondubbelzinnige wijze vastleggen dat de staat Israel er op de eerste plaats is voor zijn joodse inwoners. Verder zijn er de Wet op de grond; de Wet op Landonteigening; de Wet op het Bezit van Afwezigen.
Al deze wetten maken onderscheid tussen joden en niet-joden en geven joden haast alle rechten; en niet-joden bijna geen. Al de genoemde wetten zijn dus racistisch.
1. De israelische Wet op de Terugkeer is de wettelijke bekroning van het zionistische streven naar een zuiver joodse staat als oplossing van het joodse probleem. Krachtens deze wet heeft iedere jood ter wereld, ook al spreekt hij geen woord Hebreeuws en heeft hij het land nog nooit gezien, recht op toelating in Israel en op automatisch staatsburgerschap. De Arabieren die in 1948 hebben moeten vluchten of simpelweg verdreven zijn, hebben dat recht niet. In de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring (1948) en de Wet op de Terugkeer wordt 'het joodse volk' als begrip juridisch verbonden met de rechten en plichten van de staat Israël. Om tot het joodse volk te kunnen behoren moet je tot jood verklaard zijn, waarbij voornamelijk afgegaan wordt op het feit dat iemand de joodse godsdienst aanhangt, of dat zijn (voor)ouders dat deden. Omdat de joodse staat Israël het begrip nationaliteit in zijn wetgeving verbindt met zaken als 'ras' en/of godsdienst, strekt dit begrip zich niet alleen uit tot zijn eigen bevolking, maar ook tot miljoenen mensen buiten de staat, die gemanipuleerd en behandeld worden alsof ze Israeli's zijn. Het is wettelijk vastgelegd dat ze zullen kunnen profiteren van de privileges die gelden voor die joden die in het omstreden gebied zelf wonen. Een zeer bijzonder aspect van deze apartheidswetgeving wordt nog gevormd door de huwelijkswetgeving, waardoor het in Israël (voor Palestijnen) onmogelijk een burgerlijk huwelijk te sluiten.
2. Via de Wet op de Nationaliteit en de Wet op de grond is bepaald dat alle grond van deze instelling het onvervreemdbaar eigendom is van het joodse volk, hetgeen er in gewoon Nederlands op neer komt dat de grond niet aan niet-joden verkocht of verpacht mag worden. Bovendien mogen op deze grond geen niet-joden in loondienst tewerkgesteld worden (al wordt daar door gebrek aan goedkope arbeidskrachten voor de kibboets de hand mee gelicht). De dingen die uit de zionistische ideologie voortkomen, komen slechts ten goede aan de joodse inwoners van de staat. Daarom wordt er zo vaak gesproken over 'joodse landbouw', 'joodse huisvesting', 'joods onderwijs', en nog meer: sociale diensten in de zionistische staat die er alleen voor joden zijn. Met tegenzin laat de staat iets van zijn opbrengsten aan zijn niet-joodse inwoners toekomen.
3. In de Wet op het Bezit van Afwezigen en de Wet op de land-onteigening wordt geregeld hoe grond in beslag wordt genomen. Arabieren wordt een aandeel - in enigerlei vorm - in grond die in joods bezit is, ontzegd. Onderdelen van die wetten zijn de status van 'de Landbouw-nederzettingen', de status van de persoon die 'landbouwgrond bezit of daartoe gerechtigd is', of 'de gebruiker voor wie een watertoewijzing is vastgesteld' en die "onwettig gebruik" maakt van grond of water. De overtreder stelt zich bloot aan "beëindiging van zijn rechten op die landbouwgrond en van zijn persoonlijke toewijzing van irrigatiewater". "Onwettig gebruik" van landbouwgrond regelt dat de pachter de genoemde rechten kunnen worden ontnomen.
In het kader van deze wettelijke structuur vinden de landonteigeningen, de verdrijving en de onderdrukking van niet-joodse burgers plaats. Daarom zijn - volgens deze zionistische ideologie, deze Israëlische wetten - de 'niet-joodse' Palestijnse Arabieren in Israël en op de Westbank tweederangs burgers. Daarom ook kunnen gevluchte Palestijnen in Libanon, Syrië, Egypte en Jordanië niet terugkeren naar hun vaderland.
Zionisten beweren dat "de Arabieren in Palestina niet wilden leven in een door joden gedomineerde staat" [15].
Zionisten zeggen soms dat er "geen wet is die bepaalt dat er alleen maar Arabische staten in het Midden-Oosten kunnen zijn" [16].
Zionisten beweren "met uitzondering van Jordanië hebben de Arabische staten de vluchtelingen van de 1948 oorlog geen staatsrechten gegeven" [17].
Zionisten gebruiken als argument: wij moesten ons wel bewapenen en aanvallen in 1948 en in 1967, "want hierdoor kregen 'wij' voor het eerst sinds tweeduizend jaar soevereiniteit over de (voor hun) heilige plaatsen" [18].
Zionisten beweren "dat de Britten tijdens het mandaat niet bereid of in staat waren om de Joodse gemeenschap te beschermen tegen Arabische agressie" [19].
Zionisten zeggen voortdurend dat er wijdverbreide antisemitisme in de Arabische wereld is en dat dat voor een groot deel is ontleend aan Duits en Russische antisemitisme uit het begin van de vorige eeuw" [20].
Zionisten zeggen voortdurend dat "het niet geheel onbegrijpelijk is dat sommige Israëli's zich omringd wanen door Nazi's" [21].
Pure projectie - een term uit de psychologie - kunnen we - anno 2012 - zeggen na alles wat er gebeurd is in Libanon, Gaza en op de Westbank (en nog steeds gebeurt en nu in Iran dreigt).
Zionisten beweren dat "de Iraanse president Achmadinejad een Holocaust-ontkenner is" [22].
Zionisten zeggen voortdurend "het is te simpel de armoede van de Palestijnen aan Israël te wijten" [23].
Zionisten zeggen voortdurend "etnische zuivering betekent het systematisch verdrijven of vermoorden van een complete etnische of religieuze gemeenschap, zoals bijvoorbeeld in Joegoslavië gebeurde. Dat heeft Israel niet gedaan" [24].
Zionisten zeggen voortdurend "er wordt beweerd dat de Israëli's van meet af aan de intentie hebben gehad om zoveel mogelijk Arabieren te verdrijven uit Palestina/Israël, en ze in 1948 hun kans daartoe grepen. De statistieken laten echter zien dat het niet Israël was dat etnisch werd gezuiverd van Arabieren, maar de Arabische landen van joden" [25].
Veel joden zijn gevlucht uit de Arabische staten doordat de Israelische politiek hun vlucht aanwakkerde.
Veel joden zijn ook gevlucht omdat de zionisten systematische onzin verkopen over toenemende anati-semitisme.
Zionisten zeggen bij herhaling dat er "nooit een afgebakend 'historisch Palestina' is geweest, afgezien van het Britse mandaatgebied, en evenmin een land met die naam" [26].
Zionisten zeggen voortdurend dat "de Britten en later de Volkenbond hadden besloten dat het gebied een thuisland voor de joden zou zijn" [27].
Zionisten zeggen voortdurend "dat de PLO vanaf 1988 haar traditionele standpunt matigde dat 'geheel historisch Palestina bevrijd moest worden door middel van gewapende strijd', en sprak voor het eerst van een twee-statenoplossing en onderhandelingen op basis van VN Veiligheidsraad resolutie 242 (aangenomen kort na de Zesdaagse Oorlog, waarin Israël werd opgeroepen zich uit bezette gebied ter te trekken" [28].
Zionisten zeggen voortdurend "terugkeer van de vluchtelingen is strijdig met een twee-statenoplossing" [29].
Zionisten vinden "dat de Palestijnen denken dat de joodse nederzettingen per definitie strijdig zijn met een twee-statenoplossing" [31].
Voorwaarde is wel dat men t.z.t. het wettelijk gezag erkent.
Voorbeeld: In Zuid Afrika wonen zwarten nu in Johannesburg en in de USA wonen indianen nu in New York.
Zionisten zeggen voortdurend "dat Israël in de schijnwerpers staat". "Als een Israëlische soldaat een Palestijns kind doodt of als er een aanslag in Israël is gepleegd, haalt dit vaak het Acht-Uur-Journaal, terwijl in Soedan of Tsjetsjenië een veelvoud aan onschuldige burgers worden gedood" [32].
Zionisten zeggen voortdurend dat "sommigen het recht op zelfbeschikking van de joden ontkennen" [33].
Hier zijn (later) veel misverstanden over ontstaan. Vooral afscheidingsbewegingen maken misbruik van deze passage. Ze beroepen zich dan (ook nog) op Marx.
Marxisten denken en praten niet in termen van volk. En al helemaal niet in termen van 'eigen volk eerst'. (Zoals zionisten wel doen; en nog wel geheel verkeerd. Zie elders.) Marxisten praten hooguit in termen van 'landen'. Dus in termen van naties en staten. Statenrecht gaat bij hen vòòr volkerenrecht.
Staten hebben ook recht. Niet alleen volkeren hebben recht. Staatsrecht gaat zelfs voor volkerenrecht! Zeker in de kwestie Palestina en het recht op een joodse staat. Het zelfbeschikkingsrecht van volkeren is niet het punt waar het om draait. Dat is niet zo maar een recht. Marx en Lenin hebben dat recht niet zo zeer voor ‘volkeren’, maar voor ‘staten’ ('landen') gedefinieerd: “het recht om je eigen land te bevrijden" van "westerse kolonisators (!)”, zoals dat waren: Groot Brittannië (met Zuid Afrika, Zimbabwe, etc.), Frankrijk, Portugal, Nederland (met Indonesie), België (met Congo), Japan, Spanje en dergelijke. Joegoslavie en de Sovjet Unie hebben rond 1990 laten zien dat ‘je beroepen op dat recht’ niet zo maar klopt en niet zo maar ‘een recht’ is; zeker niet in een met moeite opgebouwde eenheidsstaat zoals de staat Palestina is/was voor tientallen godsdiensten/volkeren/identiteiten.
Het zelfbeschikkingsrecht waar het in 1948 WEL om ging en nog steeds gaat, is dat de gezamenlijke - toenmalige - inwoners van allerlei pluimages in het mandaatgebied Palestina (zeg maar ‘het Heilige Land’), in 1948 het recht hadden hun kolonisator te bevechten en het zionisme (als afscheidingsbeweging) te bestrijden. Dat recht heeft de PLO, de echte Palestijnen, dus de progressieve christenen, joden en Arabieren, nog steeds. Christenen, joden en arabieren vechten daarin nog steeds zij aan zij tegen een groep die dat land of een deel van dat land voor zichzelf wil hebben (de zionistische beweging). Die groep heeft geen recht zich op DAT recht te beroepen. Zeker niet ten opzichte van het recht van de bewoners van het mandaatgebied Palestina. Het recht van al die bewoners/inwoners, van zeg maar ‘het Heilige Land’, gaat boven het recht van een bepaalde groep (joden) voor en bepaald deel van een land. Zeker niet als de meerderheid daar TEGEN is.
Wie zijn er eigenlijk jood? (Zie elders.)
Zionisten zeggen voortdurend dat "voor mensenrechten-organisaties het makkelijker is om aan gegevens te komen en gevangenen of Israëlische mensenrechtenactivisten te spreken dan in landen met een dictatoriaal regime" [35].
Zionisten zeggen voortdurend dat "mensen te ver gaan als beweerd wordt dat joden de media beheersen en teveel macht hebben" [37].
Israel bezet ter land, ter zee en in de lucht de corridor tussen Afrika, Azie en Europa. Dat is nu eenmaal een niet geringe macht.
Zionisten zeggen voortdurend dat "onder het mom van 'gerechtvaardigd verzet tegen de bezetting' het vermoorden van onschuldige burgers gerechtvaardigd wordt" [39].
Zionisten zeggen voortdurend dat "de grens tussen antisemitisme en anti-Zionisme niet altijd eenduidig te trekken is" [41].
Dit is een zogenaamde 'vragen en antwoorden'-lijst, een 'Q&A'-lijst, most frequent-ask-questions met bijpassende antwoorden. De lijst bevat een groot aantal impliciete stellingen (of 'claims') die zionisten in discussies bijna altijd tegen ons gebruiken plus een voorlopige serie antwoorden/commentaren, gegeven door Rik Min. Eerste versie 2010; tweede versie 17 mei 2011; derde versie 18 okt. 2011; vierde versie 29 febr. 2012; vijfde versie 15 maart 2012.
De citaten en claims zijn - letterlijk - terug te vinden in een artikel van Ratna Pelle 'mythes en missconcepties over het Israëlisch-Palestijnse conflict'. Zie deze oorspronkelijke tekst: orgineel zonder nummering of het orgineel met onze nummering.