Het ministerie van Economische zaken blijkt bedrijven die hun productie verhuizen naar lage lonenlanden met subsidie te steunen. Dit jaar verdwijnen er 18.000 banen doordat productiewerk wordt overgebracht naar het buitenland. Nog eens 54.000 arbeidsplaatsen staan op de tocht.
Vorig jaar kostte dat 23 banen in een fabriek van Hartman tuinmeubelen in Enschede (Unimeta). Directeur Krake, van Unimeta, zegt bijna van verbazing van zijn stoel gevallen te zijn toen hij vernam dat overbrengen van productiewerk naar een aantal lagelonenlanden, waaronder China, wordt gesubsidieerd. Economische zaken kent een zogeheten TAOM-regeling, waarvoor dit jaar 4.5 miljoen euro beschikbaar is. Krake: je schrapt banen en krijgt geld toe.
Al 2500 Nederlandse bedrijven hebben inmiddels productie overgeheveld naar oost Europa of het Verre Oosten. Nog eens 3000 ondernemingen staan op het punt dit te doen. Dat zou een verlies van 10.000 tot 20.000 vooral laaggekwalificeerde arbeidsplaatsten betekenen.
In Nederland heeft overal in de politiek het Tatcherisme toegeslagen. Niet alleen probeert men de hoofden en de harten van de arbeiders en met name de middenklasse via de media te bereiken, maar heeft men het nu al permanent op de radio en op bijna elk familiefeestje over de waarde van een huis, de hoogte van de aandelen of de hoogte van de hypotheekrente.
Alle regeringen hebben tot nu toe het eigen huizenbezit en het eigen aandelen bezit bevorderd. Bijna iedereen kan in Nederland subsidie krijgen. Er zijn speciale regelingen om mensen maar vooral in die denkwijze te laten trappen. Zelfs mensen die zich een eigen huis niet kunnen permitteren, krijgen extra subsidie als men uiteindelijk toch een huis koopt als men het eigenlijk niet kan betalen.
Men doet er alles aan om de bevolking in de denkwijze en de richting van het kapitalisme te krijgen. Iemand met een hypotheek of met aandelen denkt dan ook de hele dag aan de renteverhogingen of de koersen op de beurs. Dat weet men in Den Haag, Londen en Washington. Voor mensen met 'bezit' ('bezit' tussen haakjes) wordt op een gegeven moment een passie. Vals klassenbewustzijn is het gevolg. En dat is nu precies exact datgene wat Tatcher, Reagen en de anderen altijd wilden bereiken: de arbeidersklasse en de inkomens-afhankelijke middenklasse winnen voor de kapitalistische denkwijze. Als deze klassen eenmaal in deze denkval zijn getrapt, is er ook geen weg meer terug en stemmen ze haast automatisch op de grootste kapitalisten; tenzij er nog grotere schulden komen en men uiteindelijk de straat op, of aan de drugs, of in een kartonnen doos ergens onder een brug of een boom, beland. Maar dan is het meestal te laat.
Precies zo'n mechanisme is er te zien bij het overhevelen van banen en arbeidsplaatsen naar lage lonenlanden in de hoofden van directies.
De vakbond doet al bijna niets meer. De zich nog een beetje links noemende politieke partijen ook niet. De aandeelhoudersklasse heeft zich in Nederland kunnen meester maken van de macht. Overal zitten hun zetbazen. De regering wordt volledig gemanipuleerd door de aandeelhoudersklasse. De Nederlandse aandeelhoudersklasse heeft al lang geleden de regering ervan weten te overtuigen dat het geen probleem is dat de werkgelegenheid naar de lage lonenlanden gaat, want de winsten vloeien namelijk WEL naar Nederland. En dat is natuurlijk waar... De winsten voor de Nederlandse aandeelhoudersklasse worden zelfs groter, immers er zijn minder kosten in lage lonenlanden.
Welliswaar raakt Nederland, en met name de regio's, werkgelegenheid kwijt, maar de winsten vloeien WEL deze richting op. "Laat de arbeidersklasse hun ellende maar zelf betalen" (zeggen ze dan), "uit de sociale verzekeringskassen", dan raken die ook eens "een keertje op". ("Dan gaan ze vanzelf een toontje lager zingen"; en "kunnen we het sociale verzekeringsysteem daarna privatiseren".)
Omdat de winsten voor de Nederlandse aandeelhoudersklasse dus hoger worden, wordt er door de overheid dus subsidie gegeven aan het afstoten van banen. Hieraan kun je zien dat we in Nederland een klasse-maatschappij (van de hogere klasse) hebben, een klasse-jusitie en een klasse-regering (van de aandeelhoudersklasse).
En duidelijker voorbeeld hoe smerig subsidies uiteindelijk zijn, voor kopen van huizen, het verlenen van hypotheken, het bevorderen van aandelen-bezit, de hoogte van de huizenprijzen, het in slaap sussen van de mensen, en tenslotte tot de afbraak van werkgelegenheid in Nederland leidt, kan ik niet bedenken.
Het is notabene ook nog eens ons geld. Wij betalen het gross van de 'algemene middelen'; niet de aandeelhoudersklasse.
Enschede, juli 2004