Problemen van deze tijd
Jongeren worden tegen ouderen opgezet
In de Volkskrant van 11 februari 2005, schreef Thomas van der Dunk gelukkig eindelijk een goede weerlegging van het verschijnsel dat men de laatste jaren jongeren tegen ouderen wil uitspelen. Net zoals men 25 jaar milieu-bewuste mensen tegen communisten heeft willen uitspelen en vrouwen 25 jaar tegen mannen heeft geprobeerd uit te spelen. Communisten zijn de enige die tegenover dat 'verdelen' en 'heersen' iets - in belang van de bevolking - tegenover kunnen stellen. Wij kunnen dat 'verdelen' van de bevolking, door feiten en argumenten te verhullen, en daardoor te kunnen 'heersen', alleen maar voorkomen door een betere analyse te maken en die er met veel publiciteit tegenover blijven stellen.
De middeninkomens
We hebben de 'middenklasse' en we hebben de 'middeninkomens'. De middenklasse is in Nederland, maar vooral ook in Engeland en Duitsland de klasse die al decenia lang een cruciale rol speelt - in het verdeel- en heers-spel - tussen de kapitalistenklasse en de loonafhankelijke klasse; dat welke Marx 'de bourgoisie' en het 'proletariaat' noemt. In bijna alle kranten van begin februari 2005, o.a. de Tubantia van 10 en 11 febr. 2005, werd door een toevallig onderzoek en de verslaglegging daarvan pijnlijk duidelijk gemaakt dat uitgerekend gezinnen met middeninkomens van "twee keer modaal", gezinnen met een gezamelijk inkomen tussen de 1500 en 3100 euro en die traditioneel altijd al de speelbal van 'het kapitaal' maar feitelijk ook van rechtse vakbondsbestuurders waren, maand op maand 1000 tot 2000 euro rood blijken te staan.
(Voetnoot: Het inkomen van een gezin met een minimumloon is in Nederland momenteel xxx euro per maand. Het inkomen van een 'twee keer modaal'-gezin is in Nederland momenteel xxx euro per maand.)
Deze middengroep voelt zich aan alle kanten gepakt. Dat betekent dat deze groepen - als het goed is - haar onvoorwaardelijke ideologische steun aan het systeem zou kunnen opgeven. Daar moeten wij als communisten marxisten van kunnen profiteren.
Intellectuelen zijn heel vaak heel dom
Veel intellectuelen gaan er de laatste decenia van uit dat we al in een socialistische maatschappij wonen en dat uitbuiting, corruptie en misdaad niet meer bestaan. Vaak vooral linksen. Want we zien heel vaak zogenaamde linkse bestuurders en politici de ene maatregel na de andere maatregel bedenken en vaststellen; zonder controle-systeem en dan denken dat een maatregel die ze nemen vanzelf verder wel goed zal uitpakken. Voorbeelden te over waar de kosten gierend uit de klauwen zijn gelopen: subsidies geven aan huizenbezitters bijvoorbeeld; stimulerende maatregelen; geld geven aan 'de armen'; de gang van zaken bij loterijen, casino's, goede doelen, maar zelfs op universiteiten en hogescholen is een goede kristalheldere boekhouding nodig. Wij communisten weten wel beter. Sommige oprechte rechtse mensen waarschuwen ook. Je hebt altijd en overal een goede controle nodig; de media vallen welliswaar altijd de zogenaamde 'burocratie' aan.; maar ieder mens weet instinctief dat je zonder een goed controle-apparaat nergens ver mee komt. Hoe zou je alle geheime geldstromen anders moeten ontdekken (zoals bij Enron, Ahold, de olievoorraden van Shell, etc.)? Nederland blijft een vreselijk kapitalistisch landje. Alles wat je goed bedoelt wil doen, strandt vroeg of laat op de ijzen wetten van het kapitalisme of op kapitalistische marktwerking, monopolies, kartelvorming, vriendjespolitiek, etc. Als je je bewust bent dat je in een kapitalistisch systeem leeft, word je vanzelf voorzichtiger met je voorstellen. Recentelijk nog zagen we GroenLinksers doodleuk verklaren dat kapitalisme nooit meer tot een crisis kan uitmonden. PvdAers zeggen dat ook. Laatst hoorde ik een top-PvdA-er zeggen omdat we "honderdduizenden knappe koppen daarvoor aan het werk hebbben" gezet. Je vraagt je dan af wie er gek is; zij of de communisten. Marx was een wetenschapper; zijn voorspelde wetmatigheden kun je nu eenmaal maar beter niet in de wind slaan. GroenLinksen en PvdAers gaan heel vaak domweg voorbij aan het feit dat de algemene middelen van ons allemaal zijn (en eerst verdient moeten worden door de arbeidsersklasse) en dat iedere lobby-club op dat geld zit te azen: Lockeed, de JSF-fabrieken, de farmaceutisch-medische industrieel complex, de adverteerders, de reklame-jongens, etc.. Die laatste groepen lusten wel pap van 95 procent van alle maatregelen die politici bedenken. Dus - ondoordacht - de totale middelen voor gezondheidszorg verhogen is zinloos. Je kunt beter het controle-apparaat verbeteren en daar - en elders - gewone, onafhankelijk denkende mensen in benoemen. We leven immers niet al reeds in een een socialistische maatschappij, maar in een funzige kapitalistische maatschappij. De aandeelhouders willen winst zien.
Sociale schade
Wat is de sociale schade door verdringing van immigranten uit lage lonen-landen op personen uit de middenklasse die 30 euro per uur verdienen en wat is de sociale schade van de onderklasse waarin iemand 5 of 6 euro per uur verdient? Nederland heeft feitelijk - zonder dat de bevolking dat wist - een krankzinnig aantal rechtse mensen ons land binnengehaald: van molukkers die hun land Indonesie en Soekarno hadden verraden tot Vietnameese bootvluchtelingen die met de CIA hadden gewerkt; van xxx tot 30.000 bosnische moslims. Communisten en leides van bevrijdingsbewegingen werden niet toegelaten; mensen die hun land wilden verraden wel. Die verrechtsing voelt men ook.
Opstelling vakbond
De vakbond en veel sociaal-democraten, daar binnen en daarbuiten, hebben in het verleden nogal eens rare toeren uitgehaald. Toeren waarvan communisten dachten waarom stellen ze dit voor en voeren ze bepaalde akties wel en sommige veel voor de hand liggende akties niet?
Er zijn drie fundamentele akties gevoerd: voor 32 of 35 urige werkweek; voor vutregelingen voor 55 jarigen; en voor xxxx. Terwijl tegen lange werkdagen in de gezondheidszorg - van 70 tot 80 uur - voor specialisten niets gedaan werd. Aan al deze kwesties zit een kapitalistisch luchtje.
Er bestaan nu eenmaal twee soorten mensen die werken. De ene soort ziet werken om een inkomen te verdienen en wil best graag leuk werk hebben, maar doet het primair voor het geld. De andere soort werknemer wil graag een bepaald type werk doen en neemt een lager salaris op de koop toe, bijvoorbeeld voetballers, sporters, kunstenaars, maar ook bepaalde wetenschappers (bijvoorbeeld AIOers), e.d. Deze tweede categorie 'werknemers' wil feitelijk bijvoorbeeld beroemd worden en zal dus altijd veel willen trainen of werken. Er is ook opvallende concurrentie tussen dat soort mensen onderling. Men wil bijvoorbeeld geen informatie delen met elkaar ('sharen'). Op de universiteit bijvoorbeeld is de laatste 20 jaar zoveel gebeurd, en de concurrentie is zo moordend geworden, dat xxx.
Rik Min, Enschede, febr. 2005