INGEZONDEN
Naar dhr. Feddema, wetensch. medew. Univ. Amstardam
Geachte heer Feddema,
.... Overigens ben ik van mening dat we hier in het smaakmakende westen bijna niemand meer over Stalin kunnen en moeten geloven. Zeker beroeps-academici zoals Sovjet- en China-watchers. Ik heb 50 jaar bewust de koude oorlog meegemaakt; wat equivalent is - voor een ander - aan 5 jaar tweede wereldoorlog. Ik geloof bijna niemand meer op dat punt.
Je moet in kosten baten kunnen denken; en dat doen er weinigen. Ik sta nog op het - voor sommigen - ouderwetse standpunt dat de communisten in de sovjet unie, ons tot drie keer toe in de vorige eeuw beslissend en daadwerkelijk - en met gevaar voor eigen leven - en dus belangenloos, heeft geholpen, t.w.
- 1. in 1918: door de revolutie van 1917/1918 werd in een klap in het westen (door druk van die omstandigheden) het recht "verworven" op een menswaardige 40 uren werkweek (c.q. 8 urige werkdag) (wat al 100 jaar door de vakbeweging werd geeist);
- 2. in 1945: door de bevrijding (tenslotte) in 1945 van west-europa van de nazi's. (De amerikanen gingen pas in de aanval toen men zag dat Hitler het van de communisten aan het verliezen was.);
- 3. in 1989: door het laten verdwijnen van de koude oorlog. (Gorbatsjov is gewoon rond 1989 op zijn rug gaan liggen; Als je het vanuit de nederlandse burgerij bekijkt.).
De Nederlanders hebben veel, zo niet alles wat ze aan vrijheden hebben, in dit land, aan communisten te danken. Ook de sociale verworvenheden vanaf 1950 tot nu hebben ze voornamelijk aan de CPN en CPNers in de vakbonden, vaak de enige en echte trekkers en hardlopende en positief-denkende aktivisten, te danken. Nu er geen CPN en Sovjet Unie meer is stort alles krakend en oorlog-makend in.
Hoe je het ook wendt of keert.
Enschede, nov. 2000