From: Min, F.B.M. (EDTE) [mailto:F.B.M.Min@edte.utwente.nl]
Sent: dinsdag 5 april 2005 10:57
To: xxx, T.M.J. (xxx)
Subject: nog even over gisteren....
Hi xxx,
Zojuist op de autoradio, bij de VPRO 'de ochtenden', een belangrijke Nederlandse ondernemer - werkzaam te Londen en ook zijlings betrokken bij het innovatieplatform - die een pleidooi hield over het op grote schaal fuseren van alle universiteiten tot 3 hele grote. De trein dendert dus maar voort en verder.
Maar daarvoor schrijf ik je niet. De kwestie is wat onze insteek moet zijn op de zaken die onze aandacht verdienen en hoe breng je het in (in de vakbonden e.d.). Kunnen we ons wel bezighouden met de kleine dingetjes van alledag zonder de grote lijn in de gaten te houden?
De kwestie voor mij is steeds dat we niet zuiver naar ons belang van de korte termijn moeten kijken maar ook naar ons belang op de lange en hele lange termijn; en dat naar de leden toe - op een of andere manier - moeten zien te communiceren.
De kwestie is dat je in dit mondiale systeem zit, dat 100% kapitalistisch is, en je daar antwoorden moet vinden op steeds maar groter worden de problemen. Het probleem is steeds de structurele werkloosheid. Werkloosheid is - zoals bekend - binnen dit systeem niet op te lossen en neemt wereldwijd gigantische vormen aan. Van de 16 miljoen Nederlanders werken er maar pakweg viereneenhalf miljoen. Van de beroepsbevolking zit 2 miljoen feitelijk te niksen. Dus de een zit te niksen - en wordt gek - en de ander werkt zich kapot voor de uitkering van een ander; en wordt gek. De angst voor werkloosheid, een dom baantje als vakkenvuller te moeten accepteren, in de bijstand te komen en je huis op te moeten eten, houdt de mensen continu bezig. Moet je in Duitsland eens kijken. Morgen kan men hier en daar zomaar zijn baan kwijt zijn. En dan hangt men als men een koophuis heeft met een zware hypotheek; dan mag je je huis opeten [1].
De kwestie voor een vakbond en een vakbondslid is, ga je mee met dit systeem - van het normaal gaan vinden van grote groepen werklozen en daklozen - of kies je voor een ander perspectief? Ik vind dat een bond of een politieke partij zich niet kan permitteren werkloosheid normaal te vinden. En het normaal te vinden dat miljoenen van de sociale verzekeringen leven: geld dat 100% van de arbeiders is [2].
Alle regeringen van na de oorlog, na 1956, na 1982, in de akkoorden van Wassenaar, hebben getracht 'haar onderdanen' systematisch te binden en het kapitalistische systeem in te zuigen: de pensioenfondsen zijn beleggingsclubs geworden in plaats van spaarclubs, de kwestie van een eigen huis en het laten aansmeren van een hypotheek, etc. Hiermee is de werkende klasse 100% afhankelijk geworden van het kapitalistische systeem: hoe goed doen de aandelen het op de beurs. Sterker nog haar 'spaargeld' wordt gebruikt om het kapitalistische systeem sterker en sterker te maken.
Dat kunnen we toch niet normaal vinden? Ik in ieder geval niet.
Rik Min
[1] Het 'opeten van een eigen huis' is best ook wel mijn probleem, dat speelt ook bij mij, dat heb ik je verteld, maar dat kun je in dit systeem niet verkopen aan de productiearbeiders e.d. die het geld voor de schatkist en de kassen van de sociale verzekeringen moeten verdienen. Ook ambtenaren moeten beseffen dat hun inkomen eerst is verdient door anderen. Natuurlijk weet ik ook wel dat geld verdienen weer afhangt van al dat anderen, maar de volgorde is wel van belang...
[2] In een socialistische maatschappij ben je niet zo zeer eigenaar van al de productiemiddelen, wat wel eens tot misverstand leidt (of hoongelach): je bent - zeg maar - aandeelhouder van de productiemiddelen. Dat is een veel duidelijker model dus. Het is ook een tienmaal eerlijker model. Elke cent die overblijft, de meerwaarde, de winst, vloeit in de staatskas, gaat naar onderwijs, gezondheidszorg en/of sociale woningbouw.