Het kapitalisme kan heel goed en nuttig zijn voor leden van 'the working class'. Er zijn voorbeelden genoeg van sucesvolle 'working class hero's'; degene die het gemaakt hebben, met veel zelf verdiende bezittingen, met een mooi huis, een mooi bedrijf, veel geld en mooie vrouwen.
Wellicht heeft 5, 10 of 30 procent van de werkende klasse in zekere zin baat bij de zegeningen van het kapitaal. Zij profiteren van rijkdom of van uitbuiting. Bijvoorbeeld mensen die vanwege een of andere reden - toeval, geluk, voorspoed, goede gezondheid, grote intelectuele gaven, ervenissen - veel grond, aandelen of macht bezitten. Theoretisch is zelfs 51 procent van de bevolking binnen een op kapitalistisch leest geschoeide democratie, min of eer tevreden met zijn bestaan. Persentages van 51 procent worden binnen een democratie als rechtens beschouwd; maar is dat recht?> Recht voor allen? Het zijn percentages waarbinnen in een democratie vaak belangrijke besluiten vaak worden genomen of doorgedrukt. Dat zijn dan de groepen mensen die redelijk met het kapitalische systeem uit de voeten kunnen; niet werkloos zijn, niet arbeidsongeschikt zijn, niet ziek, zwak of misselijk is; of is geworden. Waar blijven de rechten van de andere 49 procent? Dat is een vraagstuk waar we in de 21ste eeuw voor staan. De 20ste eeuw heeft veel aan zch voorbij zien komen. Om een of andere reden is veel daarvan niet helemaal stabiel gebleken.
De schijnbare bevoorrechte groepen uit de bevolking, uit de werkende klasse, bevindt zich min of meer boven de denkbeeldige streep van mensen die 'tevreden zijn met dit systeem'. De overgeblevenen binnen een op het kapitalistisch systeem gebaseerde democratie, laten we zeggen 49 procent van de bewoners van de kapitalistische landen, weet zich in een zodanige situatie dat ze niet in staat is een voor hun nuttige omwenteling te bewerkstelligen. Velen berusten zich dan ook in hun lot. Vele inwoners van de westerse democratieen gaan dan ook niet (meer) naar de stembus; miljoenen machtelozen en uitgestotenen vormen de onderklassen van onze samenlevingen. Hun belangen worden niet meer serieus behartigd; komen nooit in het nieuws; niemand trekt zich wat van hen aan. Behalve een verdwaalde Christen met een goed hart en natuurlijk de communistische partijen. Maar de communisten hebben het moeilijk; die worden voortdurend in de gaten gehouden, volledig geboycot of hun initiatieven worden in de kiem gesmoord. Elk west-europees land kent dit verschijnsel. Het is een hartnekkig verschijnsel. Het is een verschijnsel ook waar niemand over praat. Het is democratisch gezien in orde; de meerderheid is min of meer tevreden; maar er klopt mensenlijk gesproken natuurlijk niks van.
Wat te doen? Hoe dat te doorbreken?
Rik Min