Dit programma, 'politiek krachtenveld', simuleert het gedrag van mensen in het krachtenveld van de moderne politiek; daar waar men dag en nacht - als het ware - gedwongen wordt een positie te bepalen: voor of tegen iets. We simuleren de dan optredende verdeeldheid binnen een populatie van 16 miljoen mensen door bewegende objecten die voor het linkse dan wel voor het rechtse kamp (partij) zullen gaan kiezen; al of niet bewust. We beschouwen ieder individu als een uniek object, ieder met belangen, een identiteit en principes. We simuleren het dynamisch gedrag van die 16 miljoen mensen of groepen mensen met dezelfde belangen of principes binnen dat krachtenveld dat - bewust of onbewust - ontstaat als er een scherpe vraag wordt gesteld. Bijvoorbeeld: "bent u voor hogere lonen"? Ondernemers kiezen dan (bewust of onbewust) rechts; de werkende mensen kiezen dan (bewust of onbewust) links.

Als je iets in 'de groep' gooit, dan lopen de meningen direct uiteen. Je ziet dat in bovenstaande simulatie. Dat komt (dus) door de impliciete kenmerken van de individuen. Elk individu kan beschreven worden met behulp van een aantal dimensies: man of vrouw (0 of 100%), blank/zwart/gekleurd (0%, 100% of ergens tussenin, sexuele geaardheid (0%, 100% of ergens tussenin), intelligentie (75, 80, 90, etc.), getrouwd/niet getrouwd, opleiding (LO, VWO, HBO, WO), geloof (x, y of z), xenofoob (veel of weinig), islamofoob (veel of weinig), zionistisch (min of meer of pro-palestijns), etc. Dat wordt veel gedaan; voornamelijk in de wetenschap, maar ook en vooral in toegepaste wetenschappen, zoals als de politicologie en voornamelijk bij politieke voorspellingsbureaus.

Het begrip dimensie. Hier alleen enkele dimensies, die op dit moment hier relevant zijn.

Een dimensie is kwalitatief. Een punt op de assen is de kwantiteit; het punt dat een individu scoort in/op die dimensie. De psychologie doet met veel succes. Elke individu heeft een bepaalde waarden (tussen 0, 100 of 200%) per dimensies. Dat is dus een waarde op een van de assen.

Als je een maatshappelijke vraag opwerpt en mensen moeten daarop een antwoord geven, een positie innemen, dan zul je zien dat er breukvlakken ontstaan. Politici weten dat; slimme politici helemaal. Spreek men het publiek aan op een van die (onbewuste) eigenschappen of kenmerken, dan komt er haast vanzelf een verdeling tot stand. Handige politici spelen hier handig op in. Pim Fortuyn sprak mensen aan op vreemdelingenhaat en dan ging al het anderen (opeens) opzij; zelfs als men links was. Een dimensie kan soms blijkbaar dominanter zijn dan een andere dimensie (bijv. je klassepositie).

In het stemhokje moet je eenmaal in de vier jaar kiezen voor of tegen een partij. Dan komt het er voor partijen op aan dat de som van alle losse interne krachten binnen in elk van de 16 miljoen Nederlanders, als resultante van wel begrepen of niet welbegrepen eigen belang, naar links of naar rechts wijst of onbewust naar links of naar rechts gedreven wordt...

Veel theorieen zijn op deze kenmerken en dimensie gebaseerd. We kiezen (uit de psychologie) bijvoorbeeld een voorbeeld dat de mens tachtig kenmerken (properties) heeft. Op elke dimensie c.q. as heeft iemand een bepaalde waarde. De ene dimensie is bij een bepaald persoon niet erg ontwikkeld, terwijl een andere dimensie wel erg uitgesproken kan zijn.

Op dit moment is - bijvoorbeeld - de linkse beweging volledig gespleten op het gebied van voor of tegen Israel. Dat is volkomen anders dan voor of tegen joden. De zionisten en de pro-Israel-lobby spelen hier handig op in. Net zoals als vroeger politici van de PvdA en GL handig inspeelden op het feit dat de helft van de Nederlanders vrouw is. Linkse mannen gingen vaak tot het uiterste om niet als vrouwonvriendelijk neergezet te worden.
Een individu wordt gedwongen elk moment van de dag keuzes te maken (een positie in te nemen). Deze keuze wordt min of meer rationeel, maar in principe altijd conform iemands belang. Een persoon zal niet graag of vaak een keuze maken die niet strookt met zijn/haar belang. Bij stakingen zien we dat. Uiteindelijk staakt het witte boorden-personeel ook altijd als het erop aankomt. Men kent in zo'n situatie dondersgoed zijn klasse-positie.
Het lijkt in sommige publieke debatten wel op een krabbenmand. Als 'een krab' de mand weet te verlaten, trekt de ander hem - haast vanzelfsprekend - weer terug in de mand. Men sterft soms liever (gemeenschappelijk), dan dat men een persoon de vrijheid gunt. Bijvoorbeeld door te zeggen dat de zionisten harstikke fout zijn. Hij zegt dat niet publiekelijk, omdat hij bang is voor antisemiet of stakingsbreker uitgescholden te worden of daarmee gechanteerd te worden. Veel journalisten maken dit dagelijks mee.

Dit simulatieprogramma is nog niet voltooid. Dit project loopt nog. We willen u uitsluitend kennis laten maken met (onze) ideeen. Wellicht wilt u of uw bedrijf ons sponseren.