Dank voor deze uitnodiging om iets te vertellen over vakbondssolidariteit met de Palestijnse zaak.
Wij van de werkgroep Palestina van de FNV gaan allerlei ledenvergaderingen af, en willen jullie vandaag ook, komen oproepen om de bond zo ver te krijgen dat ze de Palestijnse zaak en de achterstelling van de Palestijnse werkers openlijk in een publieke verklaring in de media en/of op de FNV-site, willen gaan steunen. Ton Heers en andere kaderleden zijn al op reis geweest in Palestina en daar borduren wij op voort. Bij andere bonden wereldwijd is dit al vele malen gedaan. Tot op heden heeft de FNV geen officiële publieke stappen gedaan.
Ton v.d. Scheer zal direct vertellen wat we zoal in FNV verband gedaan hebben, het FNV bestuur gedaan heeft, en wat we momenteel aan plannen hebben.
De onderdrukking van de Palestijnen is bar en boos. En wordt steeds schrijnender. De solidariteitsstrijd voor gelijke rechten die wij willen ondersteunen wordt op diverse fronten gevoerd: in Gaza, op de Westbank en in Israel. Maar ook in Nederland wordt die solidariteitsstrijd gevoerd. In de FNV door de Werkgroep Palestina van de FNV. (Zij worden daarbij gesteund door allerlei solidariteitsgroepen, zoals het Palestina Komitee, 'Gate48', de 'Kairos'-werkgroep, 'Een Ander Joods Geluid' en 'Stop de Bezetting'. Ieder met zijn eigen invalshoek en specialisme.)
De Arabische wereld was 100 jaar geleden een geheel. Toen er olie gevonden werd en het Ottomaanse rijk instortte, verdeelden Frankrijk en Groot Brittannië het Midden Oosten in allerlei invloedssferen. (Het Sikes-Pickot-verdrag). Toen werd er ook al door de Britten gedacht om joden een bepaalde rol te laten spelen. (De Balfour-verklaring.) Het zionisme was de stroming die dat als de oplossing van antisemitisme zag. Ze flirten zelfs met Hitler en hielden contacten met alle wereldleiders voor dit idee. Dit idee verdeelde de joodse gemeenschap; zelfs tot nu toe. Rond 1900 verdeelde dit ook de vakbonden. Er waren joden die een joodse vakbond nastreefde. De 'Bund' in Rusland. De Russische revolutie maakte een einde aan die tweespalt. Maar de histradrut (in Israel) is nog zo'n zuivere joodse vakbond. Met zeer kwalijke eigenschappen... (Daarover wellicht in de discussie meer.)
In 1948 werd het volk van de Palestijnse Arabieren met geweld van zijn bezit beroofd. Palestina, het Heilige land voor christenen, moslims en joden werd gedeeld. De meeste Palestijnen werden uit hun land verdreven. Niet-joden die bleven, werden tweederangs staatsburgers. Sinds die tijd bestaat het probleem van de Palestijnse vluchtelingen en het racisme binnen Israel. Maar er zijn meer problemen. (Daarover in de discussie.) Het zionisme is de ideologie die nu al meer dan 70 jaar dit onrecht laat bestaan.
Toen Israel in 1948 als een soort tehuis voor joden - door voornamelijk westerse landen - werd erkend, hebben - naast de Palestijnen wiens land door de zionistische beweging werd geconfisqueerd - maar weinigen kunnen bevroeden dat er een nu al 70 jaar durende vluchtelingenstroom op gang kwam, en de Palestijnen al hun rechten verloren. En dat Israel een apartheidsstaat werd. De meerderheid van de bevolking werd zwaar gedupeerd. Christenen en moslims - d.w.z. alle niet-joden - werden tweederangs burger. Dat onrecht is onaanvaardbaar voor de Palestijnen en voor ons als vakbondsleden. Voor de wet geldt voor hen geen recht. Geen recht meer op hun land. Geen recht meer op goede voorzieningen. Geen recht meer op te komen voor hun rechten. Geen recht op terugkeer. Maar burgerrechten hebben ze praktisch niet. (Zie de 24 wetten - 'acts' en 'bills' - die dat veroorzaken, achterin onze 'reis'-brochure.)
Het gaat onze werkgroep om gelijke rechten voor iedereen: in Israel, op de Westbank en in Gaza. Palestijnse vluchtelingen moeten terug naar Israel kunnen gaan.
Wat Nederlanders niet weten over het zionisme is dat het al 100 jaar aast op het 'Heilige land Palestina' en dat het in de Tweede Wereld-oorlog al aktief aan het lobbyen was om een joodse staat op grondgebied van Palestina te krijgen. De Palestijnen vochten daar toen al tegen. Arabieren mochten bijvoorbeeld niet in kibboetsen werken. De zionisten hadden als regel: Joods arbeid op joodse grond.
Door de enorme emigratie van voornamelijk oost-Europese joden nam de het deel dat joden uitmaakte in Palestina toe van 5% tot zo'n 45% van de bevolking. Men veroverde in 1948 zelfs een groter deel dan in een concept verdelingsplan van de Verenigde Naties. Het ging gepaard met militair geweld, etnische zuivering door middel van het doden en verdrijven van de Arabische bevolking. In 1967 pakte Israel er de Westbank, de Gazastrook en oost-Jeruzalem bij. De werkende bevolking heeft overal in Palestina - in Israel en de Westbank - minimale rechten. Zeg maar geen. Alle Palestijns Arabische producten worden geboycot. Palestijnse Arabieren kunnen haast niks uitvoeren. Hun bestaan is abominabel.
Tot slot: het recht tot nationale bevrijding is een uitbreiding van het recht tot nationale zelfverdediging dat in het handvest van de Verenigde Naties niet slechts hoog houdt, maar ook natuurlijk en onaantastbaar is. Het is in de vorige eeuw in heel Afrika en elders waar kolonisatie en neo-kolonisatie heerstte, met succes, toegepast. En breed gesteund door de vakbonden. Zoals in Zuid Afrika (ANC), Angola (MPLA), etc. Wij willen dat de vakbond langs deze lijnen ook de Palestijnse zaak wil bekijken.
Rik Min, Hilversum, Enschede, 1 juni 2016.