Lang, lang geleden hadden wetenschappelijk medewerkers en universitair docenten - zoals ze tegenwoordig heten - een taakverdeling van 40 procent onderzoek, 40 procent onderwijs en 20 procent bestuurlijke zaken.

Tegenwoordig mag je blij zijn met een afstudeerder die een leuk onderzoek voor je doet of een aio die je mag begeleiden. Alleen in het weekend of in je eigen tijd kun je zelf - ten koste van je huwelijk - nog iets uitzoeken of ergens een artikel over schrijven.

Waarom houden we nog steeds de schijn op als zouden we wetenschappers zijn? Universitaire (hoofd) docenten en hoogleraren zijn verworden tot lesboeren. We mogen doceren met andermans werk of andermans boek en niet meer op de manier zoals we dat zelf het beste vinden. Onze vakken worden achter onze rug om verhandeld en verkwanseld.

Zo kan het niet langer. De wetenschappelijke staf moet weer centraal komen te staan. Ik hoop dat het management de prioriteiten eens goed afstemt op die van ons. Zo langzamerhand begint het UT-bestuur te lijken op dat van de Arena: men heeft een prachtig gebouw met alles er op en eraan, maar men is vergeten een goede grasmat te maken waarop de voetballers (de wetenschappelijke staf) de wedstrijd moeten maken en winnen. Als wij geen kans krijgen om onze functie naar behoren uit te oefenen loopt het publiek (de studenten) langzaam weg.