Aandeelhouders
voelen zich gepakt ?!?
Vorige week
schreef een financieel expert in NRC Handelsblad dat ‘de aandeelhouders’ zich
‘gepakt voelden’ omdat ze de laatste tijd ‘gemiddeld maar 7% rendement op hun
aandelen maken’. Dat is een vreemde opmerking van een kapitalist dat hij of zij
zich ‘uitgebuit voelt’. De werkende klasse voelt dat al eeuwen zo.
Zou er iets
vreemds aan de hand kunnen zijn? Iets waar zelfs Marx niet aan gedacht heeft?
Als de betrokkenen van de factor ‘kapitaal’ (de bezittende klasse) en de
betrokkenen van de factor ‘arbeid’ (de werkende klasse) zich uitgebuit voelen,
is er natuurlijk wel wat aan de hand. Maar wat? Is het waar of niet waar? Is
het relatieve onzin of klagen ze terecht? Is het toevallig incidenteel of
niet-toevallig en structureel?
Als het
waar is, is 7% rendement inderdaad niet veel. Een arbeider zou intuïtief denken
dat dat minstens 30, 50 of 100% zou moeten zijn. (Zo uitgebuit voelt hij zich
vaak. En die gevoelens zijn in vele sectoren meer dan waar…)
De kwestie
is dus: waar gaat de meerwaarde, c.q. de winsten ‘op kapitaal en arbeid’, die
de arbeiders dag in dag uit - voor de kapitalistenklasse - produceren, dan wel
naar toe?
Het lijkt
erop dat het kapitalistische systeem vandaag de dag een groot lek bevat, waar
de kapitalisten, laat staan de arbeiders, geen grip meer op hebben. Dat lek zou
wel eens de nieuwe klasse der topmanagers kunnen zijn. De topmanagers van
tegenwoordig zouden wel eens het grootste deel van de winsten opmaken. Dat was
vroeger feitelijk veel minder; de kapitalisten letten daar toentertijd veel
beter op. De topmanagers verdiende vroeger wel veel, maar niet zo veel als
tegenwoordig hun haast stiekeme inkomen is.
Laten we
dat samen met de kapitalisten eens goed uitzoeken zou ik zeggen.
En als we
dan toch bezig zijn kunnen we die onvoorstelbare hoeveelheden achterovergedrukt
geld wellicht het beste onder de werkende bevolking verdelen, en maar niet meer
zo aan ‘de kapitalisten’
geven... Die missen het immers toch niet. (Zo
te zien. ‘Ze’
jubelen immers zodanig veel de laatste tijd,
dat het hen en ‘de economie’, ondanks alles,
zo goed gaat, dat ze ‘hun’ geld blijkbaar niet
eens missen.)
Dus weg met
de topinkomens en zwendel aan de top (zoals bij Enron, Siemens, etc. etc.). Het
geld kan het beste terug naar diegene die het verdienen, de werkenden; niet de couponnetjesknippers, niet de topmanagagers.
Dat
wilde ik even kwijt.
Hoogachtend
Rik Min