==== Beste mensen, wilt u deze mail ook naar J.L. Heldering persoonlijk sturen? Dank. Rik Min  =======

 

INGEZONDEN BRIEF

 

Geachte redactie, geachte heer Heldering,

 

Uw artikel in de NRC van 17 november, ‘democratie keert zich tegen zichzelf’, sprak mij wel aan. Sinds de oude Grieken en de Romeinen worstelde men al met de juiste staatsvorm. Ieders voorkeur blijkt af te hangen van ieders materiele positie. Steeds kwam men daar en toen al uit op drie fundamenteel verschillende staatsvormen[1, 2 of 3]. Bij de oude Romeinen zijn al deze drie soorten een aantal keren afwisselend uitgeprobeerd. Men kwam niet tot ‘de’ beste staatsvorm; de werkende bevolking had immers niet veel te vertellen. Het Romeinse rijk ging ‘gewoon’ aan iets anders ten onder. Waarschijnlijk aan collectief geheugenverlies, en in de burgerij derhalve aan collectieve angst voor verlies van status, positie en de bezittingen die men had. Paniek maakt zich dan meester van de situatie en het verval van een rijk is daar. We zitten er anno 2005 internationaal weer middenin.

 

De ene staatsvorm is goed voor dit, de ander voor dat. Bijvoorbeeld eerlijkheid en gelijke kansen versus een snelle ontwikkeling van de collectieve dienstensector of een collectieve industrialisatie. De visie die ‘men’ heeft, heeft alles te maken met de klasse waartoe ‘men’ behoort. Welke staatsvorm is bijvoorbeeld het beste voor de bevolking, d.w.z. voor de werkende klasse? De staatsvorm voor de bezittende klasse is evident, die heeft een arbeidsloos inkomen, die kiest voor een sterke man, dictatuur of fascisme. Die staatsvorm is derhalve niet mijn favoriete staatsvorm [2]. Ook de uwe niet, neem ik aan.

 

De uiteindelijke vorm komt tot stand door de positie die de middenklasse inneemt. Soms neemt de middenklasse – als zij klein is – de positie in van de bezittende klasse; soms van de werkende klasse. Meestal is de middenklasse speelbal van de invloedrijkste klasse. De laatste zestig jaar is de middenklasse groot en heeft het in het westen grotendeels de kant van de bezittende klasse gekozen [1]. Als beloning mocht de middenklasse ook aandelen bezitten. Deze staten, met deze staatsvormen, hebben 60 jaar lang jaarlijks miljarden besteed om staten met echte democratie te ondermijnen en hun eigen werkende bevolking op het verkeerde been te zetten.

 

De kwestie die u feitelijk in uw stukje aansnijdt, is: moeten wij in de hedendaagse democratieën de oplossingen die er nodig zijn om het plebs zoet te krijgen, aan de grote klok hangen en publiek, in de media, bespreken? Of moeten ‘wij’, om ‘ze niet op het spek te binden’ en hen geen kennis te laten nemen van maatregelen die feitelijk tegen hen gericht zijn (meer politie, meer repressie, meer identiteitscontroles, meer orde en tucht, etc.) in petit comite bespreken. U gelooft – bewust of onbewust - eigenlijk niet in die staatsvorm [1] en pleit – onbewust - feitelijk voor die tweede staatsvorm [2]; een derde weg immers, bestaat niet. Ik kies – op termijn - voor een maatschappij die geleid wordt op echt democratische wijze [3], een socialistische maatschappij [4].

 

M. vr.gr.

 

Rik Min

Schopmanlanden 22, 7542 CN Enschede

 

Voetnoten

[1] Democratie. De gewone burgerlijke democratie: one men one vote. Dit lijkt de beste staatsvorm. Maar schijn bedriegt als het kapitalisme, het Tatcherisme of het neo-liberalisme er de baas is. Hier heerst namelijk de dictatuur van het kapitaal en indirect de gezel van de marktwerking. 10, 20 of 49 procent van de bevolking kan barsten. De meest koopkrachtige klasse koopt haar macht en invloed gewoon. De middenklasse is speelbal. Feitelijk is democratie de dictatuur van van 51%. 49% van de bevolking kan feitelijk en als het erop aankomt de pot op.

 

[2] Een man, een kliek of een ondemocratische partij heeft daarin de macht. Deze macht wordt als het er op aan komt met geweld of met leugens en bedrog, jaar op jaar, bestendigd. De oligarchie, despotisme, dictatuur en fascisme vallen hier onder.

 

[3] Echte democratie of volksdemocratie (socialisme). Dat is democratie voor de bevolking, d.w.z. de werkende klasse heeft de leiding over de samenleving. Maar er is een waarborg ingebouwd. Een waarborg dat men niet meer terug kan vallen naar kapitalisme, fascisme of naar diktatuur. Die waarborg is een democratische partij van de werkende klasse. Binnen die partij speelt zich de democratie af; de volksdemocratie. De bezittende klasse heeft in deze staatsvorm geen macht meer, want die klasse bestaat niet meer als klasse. De (oude) bezittende klasse werkt gewoon, heeft een baan en behoort voortaan gewoon tot de werkende klasse. De werkende klasse heeft een partij die in getrapte verkiezingen het land leiding geeft. Deze partij van de werkende bevolking kiest iedere vier of vijf jaar democratisch haar leiding en de regering van het land. Dit wordt volksdemocratie genoemd en vroeger werd dit de ‘dictatuur van het proletariaat’ genoemd. De middenklasse heeft geen vals klassebewustzijn meer, zoals in kapitalistische landen, en denk dus automatisch me met de belangen van de werkende bevolking. Dat belang is nu ook hun belang.

 

[4] Voor de goede orde: niet het socialisme dat de PvdA aanhangt. Dat is allemaal sociaal-democratie, incl. wat GL en SP aanhangt. Dat is gewoon het dragelijk maken van kapitalisme; de scherpe kantjes ervan af veilen. Dat is leuk, deugdzaam, maar op den duur onvoldoende. Dat wordt door iedereen de 'derde weg' genoemd. Die derde weg leidt vroeg of laat helaas (ook) tot crisis, overproductie, koopkrachtverlies, etc., en uiteindlijk tot de roep om een sterke man, tot fascisme. Dat is zelfs theoretisch, met de geschriften van de Marxistische theoretici in je hand, verklaarbaar. De derde weg is 'democratie' voor de middenklasse en 'diktatuur van het kapitaal' voor de werkende klasse, de arbeidersklasse.

Binnen een echte socialistische maatschappij komt ieder tot zijn recht, arbeiders, witte boorden werkers, managers en zelfs ondernemers. Dat is echte democratie. Iedereen werkt daar. Iedereen krijgt derhalve een goed inkomen. Iedereen krijgt ook inkomen uit alle winst en alle meerwaarde die geproduceerd wordt, immers men is in een socialistische maatschappij aandeelhouder van de productiemiddelen.