Aan Wouter Gortzak, secretaris AbvaKabo, Postbus 3010, 2700 KT Zoetermeer
Van Rik Min, Schopmanlanden 22, 7542 CN Enschede

Enschede, 4 Mei 2004

Betreft 1: klacht over hulpverlener(s)
Betreft 2: klacht over individuele hulpverlening
Betreft 3: klacht over beleid van de bond

Geacht bondsbestuur,

Op de Universiteit Twente is sinds januari 2003 een grote reorganisatie gaande. De eerste golf van 160 personen, niet-wetenschappelijk personeel, is inmiddels ’natuurlijk’ afgevloeid of- in een aantal gevallen - intern - hergeplaatst; een tweede golf betreft momenteel 21 personen, in de faculteit gedragswetenschappen, voornamelijk wetenschappelijk personeel, drie hoogleraren zijn hier bij betrokken; vakgroepen worden opgeheven; en meerdere golven van ontslagen dreigen er nog aan te komen.

In een aantal gevallen zijn dat mensen die een preFPU-regeling krijgen aangeboden. Een daarvan ben ik. Ik kan me daar niet in vinden. Op uiterlijk 4 februari jl. moest ik antwoord geven en/of bedenkingen uiten en/of bezwaar maken. Ik had dringend behoefte om daarover met vak-mensen van de bond te praten. Zoals ieder mens, denk ik. Ik leefde in de veronderstelling dat dat makkelijk gaat. Niets bleek echter minder waar.

Ik heb z.s.m. contact opgenomen, die donderdag met Lex Veldhuizen en die vrijdag, met Zoetermeer; Daarna heb ik ook telefonisch contact met Lex Veldhuizen, onze regiobestuurder gezocht. Lex Veldhuizen wilde mij wel degelijk helpen en adviseerde direct om uitstel te vragen. Dat was een goed advies; dat heb ik onmiddellijk gedaan. Hij wilde beroepsmatig mijn geval bij ons College van Bestuur aan de orde brengen. Dat klonk goed. In de tussentijd heb ik wel steeds geprobeerd telefonisch contact te zoeken met Zoetermeer en Deventer, maar pas op 1 maart 2004 kreeg ik pas werkelijk contact met mw. J. Alberts, juridisch medewerker van de AbvaKabo te Deventer. Toen moest ik het dossier ook nog weer opnieuw sturen. Dat was tussen Zoetermeer en Deventer vooralsnog ergens opgehouden. Vreemd.

Met Lex Veldhuizen heb ik op 26 februari 2004 per mail contact gehad. Op 1 en 3 maart 2004 heb ik hem telefonisch gesproken en daarna weer op 9 maart geprobeerd contact met hem te leggen; op 11 Maart ingesproken; en op 12 maart 2004 uiteindelijk telefonisch contact gehad. Hij is/was bijna niet te bereiken en erg druk. Hij vertelde mij dat hij met ons College van Bestuur van de universiteit over mijn situatie zou hebben. Inmiddels had ik op 9 en 11 maart 2004, nog wel telefonisch contact gehad met J. Alberts, AbvaKabo, te Deventer. We hebben dat steeds goed kort gesloten met Lex Veldhuizen om misverstanden te voorkomen. Ik mailde hen beiden steeds tegelijkertijd. Ik wilde perse weten wat hij het CvB ging vragen of zeggen. Beiden wisten wel van gang van zaken dat ik daardoor niet wist wie mijn hulpverlener was. Lex deed zijn best, maar ik had wel behoefte aan raad en aan overleg o.a. met mijn levenspartner erbij. Dat is een aantal malen niet gelukt. (Ik mailde Lex daarover op 1 en 9 maart en had hem dat ook telefonisch gevraagd.) Mw. Alberts uitte uiteindelijk op medio maart tegenover mij ook haar verbazing over de bereikbaarheid van Lex Veldhuizen. (Ik had me daar tegen over haar over uitgelaten.)

Lex Veldhuizen vertelde mij 12 maart telefonisch dat het College van Bestuur (H. de Jong) niet kon en wilde afwijken van het gestelde in het sociaal plan. Hij kon zelf ook niet van afwijken. Toen wist ik dat in mijn geval niks aan de bond zou hebben. In mijn situatie, als wetenschappelijk medewerker, ervaar ik mijn schade als gigantisch groot. De bond is (en blijkt) een gevangene van haar eigen sociaal akkoord; de lokale bestuurders (blijkbaar) ook. Daar kan ik - politiek - niet mee leven. Rijkelijk laat kwam ik achter dit naakte feit. Ook besefte ik, voor het eerst in 27 jaren dat ik lid ben van de bond, dat individuele dienstverlening - als het er echt op aan komt – in dit voor mij zo tragische geval niet veel voorstelt. Althans niet zoals ik het me altijd heb voorgesteld. Werkloos zijn/worden - met een vast aanstelling – is namelijk bijna mijn enige motief lid te zijn van de bond. Op 12 maart 2004 hebben Lex, zij, en ik, telefonisch besloten het contact met de bond en de individuele hulp dan maar te verbreken en het ‘zelf’ te gaan proberen; met alle mogelijke middelen.

Op dat moment heb ik besloten dat een en ander niet goed aan het gaan was, ook vooral omdat het te onduidelijk was wie mij zou (kunnen/willen) helpen, Zoetermeer, Deventer of Lex Veldhuizen (persoonlijk), en ben ik uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat de bond niks kan en (politiek) niks wil doen (boven het sociale plan). Toen ben ik na lang intern beraad met mijn levenspartner, naar mw. Judith Annink te Hengelo gegaan. Lex Veldhuizen vertelde mij dat zijn gesprek met een lid van ons College van Bestuur (De Jong) op niks was uitgelopen en dat Lex “geacht werd het sociaal plan te verdedigen” (iets van die strekking) en dat ons CvB ook niet bereid was daar buiten te treden. Mw. Annink, pensioenadviseur, verwees mij naar dhr. mr. Van Gurp te Hengelo, waarmee ik op 15 maart 2004 gesproken heb, en ben ten slotte, op 16 maart 2004, bij mw. mr. Riemslag, advocatenbureau Damste, te Almelo beland.

Ik heb de grenzen van de bond dus gezien en – gaande de rit - ontdekt. Ondanks de goede bedoelingen links en rechts. Men heeft het gewoon te druk en kan mij niet geven wat ik juist nodig denk te hebben: ongebondenheid. Juist ook het politiek plaatje: werkloos te worden. Ik kreeg sterk de indruk dat binnen de bond men 58 jaar wel een mooie leeftijd vindt om mensen – in dit soort gevallen - met de vut te laten gaan. Ik dus niet. Dat is shocking om te moeten constateren. Ik heb ook gezien en gemerkt dat individuele hulpverlening anno 2004 niet echt bestaat; althans niet zoals ik mij dat al die jaren had, en heb, voorgesteld, voor indien ikzelf (en anderen) hulp nodig zou(den) hebben. Dat is ook shocking te moeten constateren. Ik heb er uiteindelijk, op 16 maart 2004 toen een eigen advocaat bijgehaald (mw. Riemslag van bureau Damste); iemand wiens handen niet gebonden zouden zijn aan sociale plannen en er wel van uitgaat (en zou kunnen gaan) dat elke zaak of persoon op een universiteit toch iets uniek heeft; althans onderhandelbaar is.

Ik heb werken bij mijn universiteit altijd gezien als een investering in mijzelf en net zoals een (top-) sporter nu eenmaal voor zichzelf traint en moet trainen op het gevaar af zijn publicaties (targets) niet te halen. Ik heb altijd grote ambities gehad. Ik ben heb lang gestudeerd; ben gepromoveerd; werk expres niet in een bedrijf, maar op een universiteit en in de wetenschap; ik ben op de eerste plaats onderzoeker; probeer veel en opvallend te publiceren. Ik heb zelfs expres geen kinderen om daarin ten slotte rond mijn 63^ste – 65^ste te kunnen slagen. Juist de laatste tijd deed ik veel investeringen in mijzelf. Al deze investeringen (van weekenden werken, avonden en dagen niet als vrij opnemen, vakanties doorwerken, congres bezoek in binnen en buitenland, etc.) (die ik, m.n. de laatste vier jaar, op eigen kosten, heb gemaakt om de komende 7 jaar nog te kunnen scoren) worden nu in een klap (hier) waarde loos. Door een reorganisatie en door falend management. Ik vind dat daar best iets meer dan een gemiddelde schadevergoeding tegenover mag staan.

Het aantal werklozen neemt de laatste jaren schrikbarend toe. In Nederland elke maand 2000 of meer. Onder het mom van 'natuurlijk verloop', worden 55-plussers, 57 half-, 58-, 60-, 61-plussers en 62-plussers uit hun functie gezet: de vut in. Men noemt dat - in de media - en in het universiteitsblaadje 'natuurlijk verloop'. Ik wil als aanstaande werkloze niet als 'niet-werkloos' in de statistieken worden gezien, en ook niet dat mijn bond daar met mee doet. Ik ben en wordt werkloos. Zeven jaar te vroeg. Ik wens niet van mijn (ons) eigen geld achter de geraniums te zitten. Ik wil dat het werklozenprobleem een punt wordt in de Nederlandse politiek en niet wordt weggemoffeld. Al die 'vutters' en 'pre-gepensioneerden' drukken op onze sociale verzekeringskassen, onze pensioenkassen en onze spaarcenten. Ik wil dat niet. Ik vind dat politiek en sociaal onaanvaardbaar.

De kapitalistenklasse heeft nog nooit wat van haar crisis betaald. Die horen de (door hen veroorzaakte) crisis te betalen. De werkloosheid wordt immers door hun systeem veroorzaakt. Dag en nacht gaat de uitbuiting van het kapitaal door. Dat is te zien en te horen aan de beurskoersen. En dagelijks wordt dat haast steeds vreugdevol - via de media en de nieuwsdiensten die dit grote en ons leed klein brengen - medegedeeld. Dit (100 % kapitalistische) systeem wentelt haar problemen - haar winsten - op ons, de werkende klasse, af. Beseft de vakbond dat wel? Ik denk het niet. Zo moesten we tien jaar geleden - op verzoek van de regering en de werkgevers, incl. een haast stilzwijgend akkoord van de bonden - plotseling zomaar allemaal 36, 37 of 38 uur per week gaan werken. De argumentatie klopte toen (ook) al niet. Hiermee werd de crisis aangaande de werkloosheid opgelost door iedereen in Nederland zelf 'een deeltje' werkloos te maken, namelijk 2, 3 of 4 uur per week. (In plaats van het op te lossen of minimaal het probleem zichtbaar te maken.) Om (meer) mensen aan het werk te krijgen werkte trouwens ook nog niet eens. Hiermee zijn de bonden medeplichtig aan het onzichtbaar houden van het werklozenprobleem. Ik hou niet van dit soort volksverlakkerij. Bonden horen daar niet aan mee te doen. Onze bond zeker niet. Ook het dumpen in de WAO is jarenlang getolereerd. Ook de vut was feitelijk een illegale uitputting van kassen die voor andere doeleinden waren ingericht. Nu wordt er anno 2004 weer oneigenlijk gebruik gemaakt van onze pensioenen. Waarom moeten wijzelf de crisis betalen? De veroorzakers horen de crisis te betalen en niet af te wentelen op de werkenden.

Vragen waarmee ik zit zijn:

Ik ben bij de universiteit in vaste dienst en niet bij de faculteit Gedragswetenschappen. Kan Gedragswetenschappen daar aan voorbij? Kan ik mijn schadeberekening van rond de 150.000 euro claimen bij CvB? En domweg uit-onderhandelen? Kan ik de daarin opgenomen bedragen van verhuiskostenvergoeding en een hogere huur-vergoeding apart claimen als ik naar de Randstad verhuis? Wat is de juiste procedure: bedenkingen maken? bezwaar maken? Of zal ik gewoon herplaatsing aanvragen? Ik vind dat de bond mij beter had moeten voorlichten dat herplaatsing bij een aanbod van preFPU-regeling blijkbaar (hier) niet de procedure is. Ik schrok mij rot toen ik er achter kwam dat men mij niet had voorgedragen voor herplaatsing en mij (dus) (hardhandig en amoreel) dwingt van de preFPU-regeling gebruik te maken. Loop ik bij herplaatsing mijn rechten op de preFPU-regeling mis? Inmiddels verlopen de termijnen.

Hoe moet ik andere hulp-vragen, van andere mensen (andere leden), beantwoorden? (als je zelf in de problemen zit en je aan een sociaal akkoord zou moeten houden).

Ik ben al jaren kaderlid, contactpersoon tussen bedrijfsledengroep (BLG) en afdeling Twente AbvaKabo en tevens bestuurslid van onze bedrijfsledengroep van de Universiteit Twente. Ik zit ook al jaren in de faculteitsraad, en daarvoor in de ondernemingsraad van onze faculteit Gedragswetenschappen (GW) en zat vroeger in de Universiteitsraad. Ik verwacht dus iets meer van de bond dan een standaard verhaal. Ik was in principe blij dat Lex Veldhuizen iets wilde doen. Maar nu kan hij niets, naar het blijkt. Ik moet daarover wel een klacht indienen.

Deze landelijke bestuurder ('vrijgestelde' zou ik dat noemen) had minstens kunnen of moeten zeggen dat hij nu eenmaal niets kan doen en niets mag doen aan een individueel probleem buiten een sociaal plan. Ook uw regionale juridisch medewerker had dit moeten zeggen. Niet alleen tegen mij, maar ook tegen de (andere) leden in het algemeen.

De juridische kosten die ik nu maak, schat ik al snel op 5.000 euro ( minimaal). Betaalt de AbvaKabo deze kosten? Zolang ik nog in dienst ben moet ik de procedure volgen. Maar die procedure leidt linea recta tot de preFPU. Dat wil en kan ik niet accepteren. Anderen wellicht wel, maar ik niet. Ik blijf knokken voor een/mijn baan. Hoe kan de AbvaKabo mij hierbij helpen? Is individuele hulpverlening wel haalbaar? Is boven de 58 jaar zijn – als werkwillige - nog wel een optie? Als de AbvaKabo dit niet doet, waar kan ik dan terecht? Wie betaalt mijn juridische bijstand in dit soort zaken? De AbvaKabo? Of moeten leden concluderen dat ze een aparte rechtsbijstandsverzekering hadden moeten afsluiten? Inmiddels weet ik dat degenen die individueel onderhandeld hebben (prof x en prof y) (de hoge pieten natuurlijk) veel meer krijgen dan het sociale akkoord omschrijft.

Hierbij verzoek ik u de kosten van mijn advocaat op u te nemen.

Tevens verzoek ik u mijn klacht over de bond, haar beleid en de individuele hulpverlening, serieus te behandelen en in behandeling te nemen; en graag politiek te duiden; ook naar de leden toe dat individuele hulpverlening in dit soort gevallen zeer gebonden is.

Ik zie uw antwoord met vertrouwen tegemoet.

Hoogachtend

Rik Min