Er doen nogal wat mythes de ronde over het Israëlisch-Palestijnse conflict, zaken die op het eerste gezicht vaak plausibel klinken omdat ze aan bepaalde populaire noties of sentimenten refereren, of zaken die zo vaak worden herhaald door de media dat men op een gegeven moment niet beter weet dan dat ze waar zijn. Voorvechters van beide kanten maken vaak gebruik van populaire sentimenten, en versimpelen de complexe geschiedenis tot een simpel goed-fout verhaal, waarin hun kant altijd al het slachtoffer was van de meedogenloze vijand. Sommige van deze misconcepties dragen een kern van waarheid in zich, anderen zijn geheel gebaseerd op onwaarheden.
De kwestie is dus: hoeveel procent is er waar en hoeveel procent is er onwaar. (Half waar is dus onwaar.)
Over de beeldvorming van het Midden-Oosten in Nederland gaat ook het boek van Joris Luyendijk "Het zijn net mensen - Beelden uit het Midden-Oosten". Zijn eigen rol in die beeldvorming wordt in onze bespreking van het boek kritisch tegen het licht gehouden.
Beide volkeren hebben legitieme claims op het land.
Nee.
De Joden hebben een meer dan 3000 jaar oude band met het land, zowel in fysiek, cultureel als religieus opzicht.
Joden schrijf je met een kleine letter j.
Er bestaan geen rechten die zoveel jaar teruggaan. Rechten van 2000 of 3000 jaar gelden niet.
De Arabische inwoners vormden er eeuwenlang de meerderheid. Het feit dat beiden geen nationale aspiraties hadden in vroegere eeuwen, wil niet zeggen dat zij geen volk zijn of er geen rechten hebben.
Je zegt het onbewust zelf; want je twijfelt er zelf aan: joden zijn dus geen volk…
De Joden zijn niet slechts een religie, aangezien veel Joden niet religieus zijn.
Velen in de wereld voelen zich verwant met de joodse cultuur. Dat is legitiem. Dat ontkent niemand. Maar dan hoor je nog niet bij een joods volk. Je voelt je verwant met de joodse cultuur. Net als vele zich met de christelijke cultuur of het katholicisme verwant voelen. Vaak omdat voorouders uit die hoeken komen. Vele in de wereld voelen zich tegenwoordig verwant met de moslim-cultuur, ondanks dat ze geen moslim zijn of meer zijn.
De Zionistische beweging werd aanvankelijk vooral door seculiere, grotendeels socialistisch georiënteerde Joden gevormd.
Dat was geen socialisme. Socialisme - alleen voor joden - is geen socialisme. Niet-joden konden zich immers niet aansluiten. Derhalve is het een non-opmerking. Wishfull thinking. Kenmerk van socialisme - laat staan communisme - is juist dat iedereen zonder onderscheid, lid kan zijn van een groep die socialistisch zegt te zijn. Er bestaan geen zionistische socialisten of communisten.
Hoewel de religie een belangrijk bindmiddel is voor het Jodendom, en zeker in vroeger tijden de gemeenschap bij elkaar hield en identiteit verleende, is het merendeel van de Joden in zowel Israël als de VS tegenwoordig seculier.
Dat kan. Dat is zo. Dat is goed. Dat is de ontwikkeling nu eenmaal. Godsdiensten zullen langzaam verdwijnen. Iedereen wordt vroeg of laat seculier; gelooft niet meer in god. Maar mensen kunnen zich nog heel lang verbonden voelen met bepaalde aspecten en bepaalde zaken van een geloof of een overlevering, zoals sommige dingen uit de bijbel, de talmoed of de koran. Dan ben je jood van cultuur. Of moslim of christelijk van cultuur. Zoals Abu Jah Jah (van de Europees Arabisch Liga, de EAL) zegt: geen moslim meer te zijn, maar "nog zich nog wel moslim te voelen van cultuur". Veel ex-katholieken en ex-christenen hebben dat ook. Ex-joden idem dito. Jood te zijn van cultuur.
Men voelt zich verbonden door de gemeenschappelijke geschiedenis, cultuur en taal.
Juist.
Veel feestdagen, zoals Pesach en Chanoekka, zijn zowel religieus als nationaal van aard, en hebben door de eeuwen heen ook de band met Palestina (met name Jeruzalem) benadrukt. Zo wenst men elkaar met Pesach 'volgend jaar in Jeruzalem'.
Ja, klopt. Maar dat moet je niet letterlijk nemen. Althans dat zeggen progressieve joden.
Israël is geen religieuze staat, maar een democratie met een regering, parlement en onafhankelijke rechtspraak zoals wij die ook kennen.
Nee, helemaal niet. Israel heeft zelfs geen grondwet en al haar 'gewone' wetten en bijzondere wetten, zijn niet gewoon, maar 100% discriminerend voor niet-joden. Niet-joden zijn niet welkom. Christenen niet; moslims niet; Soefi's niet; Baha's niet; Scientology church's niet; etcetera.
Regering? Laat me niet lachen. Parlement? Vol met Arabische en christelijke 'excuus-Truusjes'. Window-dressing. Etcetera.
Rechtspraak? Volkomen afhankelijk en 100% zionistisch, d.w.z. alleen rechten voor joden, etcetera.
Wel drukken de religieuzen een groot stempel op met name huwelijks- en scheidingsrecht, en gaat er veel geld naar religieuze scholen (Yeshiva's). Dit is een voortdurende bron van frictie, daar veel seculieren hier niet blij mee zijn.
De zionisten laten deze absurde regels (bewust) intact om de buitenwereld te kunnen laten geloven dat zionisten opkomen voor gelovige joden (en zelf ook gelovige joden zijn). Zionisten schuilen graag onder de dekmantel van het jodendom. Dan zijn ze - denken ze - onkwetsbaar voor alle kritiek.
Een van de oorzaken hiervan is, dat de religieuze partijen vaak nodig waren om de Arbeidspartij of Likoed aan een meerderheid te helpen. Israël is in geen enkel opzicht te vergelijken met een religieuze staat zoals Iran of Saoedi-Arabië, waar een soort van religieuze politie toeziet op de naleving van religieuze wetten, en bijvoorbeeld vrouwen verplicht zijn in een sluier te lopen en allerlei zaken niet mogen zoals auto rijden. Slechts een klein percentage van de bevolking in Israël pleit voor invoering van de religieuze J(j)oodse wetgeving, de Halacha.
Irrelevant. Joodse wetgeving schrijf je met kleine letter j.
In de meeste Arabische landen is het slecht gesteld met de rechten en vrijheden van minderheden.
Irrelevant. Daar zijn in ieder geval geen racistische wetten.
De Arabische minderheid (ruim 1 miljoen mensen) in Israël (?) heeft voor de wet gelijke rechten (?) en geniet alle religieuze vrijheden, maar wordt in de praktijk wel behoorlijk gediscrimineerd. Dit heeft meer met het voortdurende conflict met de Arabieren te maken dan met religie: voor veel Israëli's zijn de Israëlische Arabieren toch min of meer de vijand, en op hun beurt kiezen Israëlisch-Arabische Knessetleden vaak ronduit voor de Palestijnen en noemen Zionisme racisme. Desondanks zijn veel Israëlische Arabieren loyaal aan de staat, en zij verdienen het als gelijkwaardig en met respect behandeld te worden.
Zionisme schrijf je met een kleine letter. Verder allemaal irrelevant. In Israel bestaat er niet iets als 'een wet voor gelijke rechten'. Integendeel! (Zie elders.)
Aan het begin van de vorige eeuw voelden veel Palestijnen zich in de eerste plaats verbonden met hun woonplaats en stam. Men was een 'Nablusi (uit Nablus) Al Qudi (uit Jeruzalem), een Husseini of een Nashashibi (vooraanstaande families waaruit een groot deel van het leiderschap is voortgekomen). Voor zover men nationalistische gevoelens had, waren die algemeen Arabisch. De naam 'Palestina' duidt pas vanaf het Britse Mandaat na de afsplitsing van Trans-Jordanië in 1922, op het gebied dat nu Israël en de bezette gebieden omvat; in de tijd ervoor duidde het op een geografische niet duidelijk afgebakende regio, niet op een land of autonoom gebied. De Arabieren in Palestina wilden niet in een door Joden gedomineerde staat leven.
Jawel, best wel, maar niet-joodse Palestijnen of niet-Israëlische Palestijnen/Arabieren willen alleen niet door de Israëlische wetgeving gediscrimineerd worden; laat staan uit hun eigen land gegooid worden. Wetten horen niemand te discrimineren. In de hele wereld bestaan er geen wetten meer die discrimineren. Behalve in Israël en voorheen Zuid Afrika.
Men ervoer de Joden, en met name de Zionistische immigranten, als vreemdelingen, Europese kolonialisten zonder respect voor hun cultuur en religie. De strijd tegen de Zionisten en hun nationale aspiraties maakte de Arabische Palestijnen bewust van hun eigen identiteit. Nadat zij in 1948 waren verslagen….
Als je een minderheid 'verslaat' hoor je ze daarna gewoon burgerrechten te geven. Zeker hun kinderen.
…., hun dorpen grotendeels verwoest en zelf grotendeels verdreven, werden deze nationalistische gevoelens nog versterkt, zoals in 1967 opnieuw gebeurde, ook omdat toen nog duidelijker bleek dat de Arabische staten Palestina niet konden bevrijden. Men had het gevoel er alleen voor te staan.
De zionistische beweging had ook nooit aan een dergelijke operatie mogen en moeten beginnen. Het was een misdaad tegen de menselijkheid. Mede ook van de UNO. Het is de grootste fout - ooit - van de Verenigde Naties geweest. Zeker achteraf gezien. De helft van de staten die Israel erkende dachten nimmer dat ''de joden'' de Palestijnen zouden discrimineren; laat staan Palestina uitgooien.
Met uitzondering van Jordanië hebben de Arabische staten de vluchtelingen van de 1948 oorlog geen staatsrechten gegeven.
Staatsrechten? Die hebben ze overal in de Arabische wereld. Je bedoelt iets stiekemers met deze opmerking. Kortom een leugen. De Palestijnen wilden geen recht verliezen op staatsburgerschap van hun vaderland. Dat weet je dondersgoed.
De Palestijnse identiteit is dus voor een groot deel gevormd door de strijd tegen de Zionisten, en het gevoel door de Arabische buurlanden in de steek te zijn gelaten.
Nou en?
Dit alles doet echter niet af aan de legitimiteit van de nationale aspiraties van de Palestijnen.
Een gniepige opmerking. Vals; en dus een leugen. Een typische medialeugen. Nodig om het publiek zand in de ogen te strooien. Elders dus. Als het maar niet in hun vaderland is.
Al in 1947 was door de VN besloten tot een aparte Arabische staat in Palestina. Die is er toen door eigen schuld niet gekomen, …
Hoezo, eigen schuld?
….maar dat is geen rechtvaardiging voor een eeuwigdurende bezetting.
Hoezo? Eeuwigdurende bezetting? Waarvan? Van Palestina?
Er zijn overigens meer volken wiens identiteit vooral is gevormd door de strijd tegen andere volken. Het feit dat er al 20 Arabische staten zijn is eveneens geen rechtvaardiging voor de militaire bezetting van de Palestijnen.
Je spreekt in raadselen. (Dubbeldunk-taal dus.) Dus leugenachtig.
Er zijn ook veel staten met een min of meer christelijke identiteit.
Maar er zijn geen staten ter wereld waar christen, moslims of joden - bij wet - gedicrimineerd worden.
Relevant is niet hoeveel Arabische staten er zijn (alsof daar een maximum voor is), en of de Palestijnen 100 jaar geleden al een volk waren, maar dat zij nu onder een vijandige bezetting leven. Om tot vrede (en dus een eigen staat) te komen, ….
Je bent voor een Palestijnse staat om een joods staat te legitimeren. Dat zijn alle zionisten en mensen die een joodse staat nastreven. Veel west-Europeanen met een schuldgevoel naar joden towe, denken helaas ook zo. De PLO niet. De rechtse bevrijdingsbewegingen ook niet. Je denkt dus in termen van "weg met niet-joden in de joodse staat". "Ga maar ergens anders wonen". Een eigen staat oprichten. Niemand ter wereld heeft het recht ergens een eigen staat op te richten; zelfs niet op een onbewoond boor-eiland.
Geen Palestijn die twee aparte staten als een oplossing ziet. Palestijnen leven liever nog 20, 50 of 100 jaar op de Westbank, in een bantoestan, net als Mandela, dan dat ze het recht op geven Israel te bevrijden en terug te keren naar hun eigen geroofde huizen, land, grond, Haifa, Tel Aviv, Jerusalem, en alles ten westen van Jerusalem, wat nu de 'joodse staat' Israel is (alleen voor joden)….
…zullen zij echter ook het recht op zelfbeschikking van de Joden moeten erkennen, en dus Israël als Joodse staat.
Het is waar dat Jordanië een Palestijnse meerderheid heeft. Zij hebben echter maar beperkte macht. ….
Nou en?
Belangrijker nog is dat Jordanië de Westelijke Jordaanoever, dat het in de 1967 oorlog verloor, niet terug wil hebben, …
Omdat de Palestijnen dat niet willen. Die zijn solidair met de Arabische landen.
…en in het vredesverdrag dat in 1994 met Israël werd gesloten, heeft Israël de 'Jordaanse optie' expliciet opgegeven.
Uitstekend dus. Jordanië heeft de rechten op dat gebied overgeven aan de Palestijnen; als eerste stap. Jordanië had tijdelijk de Palestijnen op de Westbank beschermd; zoals Egypte de Palestijnen tijdelijk in Gaza beschermde.
Je moet immers altijd ergens bescherming van hebben. Vietnam en Korea hadden dat van China en de Sovjet Unie.
Israëlische plannen de Westoever te verdelen tussen Israël en Jordanië zijn daarmee van de baan. Hoewel Israël een punt heeft waar het wijst op het feit dat de Palestijnen onder Jordaans bestuur niet streefden naar een eigen staat op de Westoever, is dit wederom geen rechtvaardiging voor een militaire bezetting.
Wat bedoel je toch? Je legitimeert de discriminatie van niet-joden in Israel door Palestijnen het recht te geven in de bantoestans op de Westbank en Gaza? Mooi niet. Never.
Israël is inderdaad een beetje vreemde eend in de bijt in de Arabische wereld, en contrasteert in vele opzichten met de omliggende staten. Er is echter geen wet die bepaalt dat er alleen maar Arabische staten in het Midden-Oosten kunnen zijn.
Het was geen Arabische staat; het was het Heilige Land dat eerst onder 'bescherming' van Groot Brittanie en later onder bescherming van de Verenigde Naties stond. Omdat het 2000 of 3000 jaar al een eenheidsstaat was van godsdiensten en volkeren, waarin mensen vredeig met elkaar samenleefde; zonder dat er discriminerende wetten waren zoals nu in Israel. Eén godsdienst, één bevolkingsgroep of één entiteit heeft in 1948 in een gedeelte van Palestina de macht gegrepen ten koste van alle ander bewoners. Dat gegeven is zowel voor joden, echte joden, zowel als niet-joden onaanvaardbaar.
Een aantal andere staten in het Midden-Oosten zijn minstens zo 'kunstmatig' tot stand gekomen als Israël.
Doet niet ter zake. Nergens in Arabische landen worden joden of niet-moslims of niet-arabieren door de wet gediscrimineerd; en niemand wordt zomaar het land uitgezet. Behalve een keer een gewapende groep PLOers uit Libanon; en in de Irak-oorlog werden Palestijnse gastarbeiders uit Koeweit 'gezet'. Maar dat was min of meer logisch. Het waren immers geen Libanezen of Koeweiti.
Jordanië en Saoedi-Arabië zijn door de Europeanen aan Arabische elites geschonken in ruil voor hun steun tijdens de Eerste Wereldoorlog en daarna. Libanon is gecreëerd om de christenen in de kuststrook een gelijkwaardige positie in de politiek te kunnen geven.
Israel is door Groot Brittanie en m.n. de USA aan de zionistische beweging geschonken om in ruil daarvoor naast Saoedie Arabie de waakhond te zijn van het imperialisme.
Israel is daar op die strategische plaats een onzinkbaar vliegkampschip in een plas van olie. En - bleek achteraf - in een plas van bloed met apocalyptische afmetingen.
De Joden zijn van oorsprong een Midden-Oosters volk, en hebben een rol van betekenis gespeeld in de Arabische wereld en aan haar bloeitijd bijgedragen.
Maar zijn sinds 2000 jaar geen volk meer. En zeker geen volk met recht op een staat. "Gods volk onderweg" is een uitdrukking; letterlijk nemen is onzin. "God is mijn herder en de gelovigen zijn zijn schapen", neem je als katholiek ook niet letterlijk.
De Batavieren hebben toch ook geen recht in Keulen of Aken een Bataafse staat op te richten. (Waar ze zogenaamd vandaan komen.) Alleen - als men wil - hebben mensen - in principe overal - het recht overal ter wereld te gaan of te komen wonen.
Joden worden (werden) niet meer bedreigt dan welke andere groep in de samenleving. Er zijn naast 6 miljoen joden in WOII bijvoorbeeld ook 10 miljoen communisten vermoord. Communisten worden - tot op de dag van vandaag - ook gediscrimineerd en/of gebroodroofd. (De EU heeft 3 jaar geleden zelfs een soort wet aangenomen die communisten min of meer uitsluit en paria maakt; en de communistische beweging daarmee onwettig trachtte te verklaren.
Er hebben ook altijd Joden in Palestina gewoond, met name in Jeruzalem, met uitzondering van de tijd dat de christelijke kruisvaarders er de dienst uitmaakten en alle Joden en moslims hadden verdreven.
Nou en? Wonen is toch geen punt. Nooit geweest. Zelfs nu niet.
In het huidige Israël leven meer dan een miljoen Joden van Arabische afkomst.
Nou en? Wat wil je daarmee zeggen? Toen Gaza zogenaamd onafhankelijk werd trok Sharon alle joden terug. Terwijl er geen antisemitisme heerste in Gaza. De PLO kon niet verhinderen dat Sharon de joden daar vebood te wonen. De Palestijnen hadden het wegtrekken van joden uit Gaza graag - als symbool - tegengegaan. Logisch toch?
De Palestijnen en Arabieren zijn niet tegen joden ook niet tegen joden die zichzelf Jood noemen. In de PLO hebben altijd joden (en ook christenen) gezeten. (Ook communisten.)
Joden horen - als men in de bantoestans wil blijven wonen - wel het wereldlijke gezag van de PNA, PLO, Fatah of Hamas in Gaza (of de Westbank) te erkennen. Dat is logisch.
Hoewel andere voorstellen de revue zijn gepasseerd, heeft de Zionistische beweging in grote meerderheid voor Palestina als Joods thuisland gekozen, vanwege de zowel spirituele als fysieke band met het land.
Nou en; prima toch. Niks mis mee. Dat kon allemaal. (Nu niet meer…)
Het 'kunstmatige' zit hem er vooral in dat Joden nergens in de meerderheid waren, en volgens bovengenoemd 'argument' zouden zij nergens recht hebben op een staat. Moet je een volk dat door verdrijving en vervolging gedwongen verspreid over de wereld leefde, om die reden zijn recht op zelfbeschikking ontzeggen?
Het is uit de tijd om land te roven; de oorspronkelijke bevolking te discrimineren; laat staan te verdrijven.
Zelfs in de USA en Latijns Amerika hebben indianen momenteel gelijke rechten. Ook in Australië, Nieuw Zeeland en zelfs - maar dan omgekeerd - de blanke kolonisten in Zuid Afrika. Alle racistische wetten zijn in die racistische landen door strijd en solidariteit verdwenen.
Niemand buiten de Nazi's beweert dat Joden een ras zijn, dus letterlijk is de vergelijking sowieso onzinnig.
Racism betekent in het Engelse spraakgebied discriminatie. Maar afgezien daarvan slaat racism op de Palestijnen niet op de joden. Dat is haar waarschijnlijk al die 35 jaar ontgaan…
Doordat ze 'Palestijn' of 'Arabier' zijn worden ze uit de joodse maatschappij gesloten/buitengesloten. (Joodse Palestijnen en joodse Arabieren uitgezonderd.) Dat is racisme.
Joden die geen jood zijn, zijn geen jood meer. Moslims die geen moslim meer zijn, zijn geen moslim meer. Dus discriminatie van geloof is geen racism.
Dat in Israël niet-Joden gediscrimineerd worden is iets anders. De meeste volken hebben van oudsher een eigen gebied, waarin niet-autochtonen in min of meerdere mate gediscrimineerd worden.
Noem eens een voorbeeld? Ik ken geen voorbeeld van racistische landen meer. Rodesie en Zuid Afrika waren de laatste twee. Israel heeft de wet op de terugkeer. De wet op het land. De wet op het bezit van de aanwezige afwezenen, etcetera. Allemaal racistische wetten. Zelf de wet op het gevangenis-wezen is in Israel racistisch. De toewijzing van water is racistisch: joden krijgen wel water; niet-joden haast niks. etcetera.
De Joden bevonden zich in een vrijwel unieke situatie: zij leefden al eeuwenlang als etnische groep verspreid over de wereld, en vormden overal een gediscrimineerde en soms actief vervolgde minderheid. De (mogelijkheid tot) terugkeer naar hun oude thuisland is een overlevingsstrategie voor de Joden, als groep en als individuen.
Er bestaan nu eenmaal geen rechten van 2000 of 3000 jaar oud. Joden zijn ook geen volk. Dat is een mythe, sinds 150, 200, 300 of 400 jaar, die men o.a. graag van anderen, en m.n. van antisemieten overneemt.
Nogmaals: iedereen mag in Palestina komen wonen - zelfs met one men one vote - zelfs met een meerderheid - als je maar niet, bij wet, groepen gaat discrimineren, zoals de zionistische beweging en de Israelische regering in Israël dat al 60 jaar lang doet. (Zie elders.)
Voor de J(j)oden (kleine letter) is het Z(z)ionisme (kleine letter) een nationale bevrijdingsbeweging tegen de onderdrukking waar ze elders als minderheid onder leden.
Nee, het was kolonialisme. Niets meer en niets minder. Men gooide niet-joden eruit. Sloot hen uit van werk. Onteigende hun huizen (of erger); Pikte hun akkers in. Gooiden hen uit Palestina. (Ik val in herhaling. Ratna Pella ook. Dus ik ook.)
Daarnaast is het Zionisme de verwezenlijking van de wens weer een natie te vormen daar waar zij dat ooit waren.
Dat is een absurde wens. Niet zionistische joden zeggen nog steeds dat "Mosje Dayan ons niet Israël zal geven, maar de Messias". De rest is mythe-vorming en irrationeel.
Deze wens is niet alléén door de vervolging ingegeven, maar ook door het eeuwenoude verlangen terug te keren naar het land van hun voorvaderen. Veel Joodse feestdagen zijn niet alleen religieus van aard, maar ook nationaal. Zo wenst men elkaar bij Pesach 'volgend jaar in Jeruzalem'.
Nou en? Dat doen christenen aangaande Bethlehem, Jerusalem of het gehele Heilige Land ook. Palestijnen doen dat ook. Er zijn ook Nederlanders die graag weer in de riddertijd willen leven of in Lourdes. Maar de Fransen zullen niet toestaan dat Lourdes uitsluitend voor de katholieken zou zijn..
Kolonialisme is gericht op het uitbuiten van een vreemd, veroverd gebied en haar bevolking ten bate van een moederland. Israël heeft geen 'moederland' en is maar tot op zekere hoogte vreemd gebied voor de Joden, daar zij hier oorspronkelijk vandaan komen en er altijd Joden hebben geleefd.
Niet relevant
Zij zijn er dan ook niet op uit om de Arabieren uit te buiten; de bedoeling van het Zionisme is juist altijd geweest dat de Joden zelfvoorzienend zouden worden. Hoewel Israël in de laatste decennia te afhankelijk is geworden van de VS, is het geen vazalstaat die de belangen van Amerika dient.
Er zijn schijnbaar wel verdragen tussen de USA en Israel. Geschreven en ongeschreven verdragen. Er zijn vele vele vele tekenen die daar wel op duiden.
De terugkeer van de Joden naar Palestina leidde tot een conflict tussen twee legitieme belangen, die van de Joden en van de autochtone Arabieren.
Maar waarom dan een (zuiver) joodse staat (en een zuiver Palestijnse staat). Wie geeft u dat recht?
Een voorbeeld: De rechtmatige moeder van dat kind in de tijd van rechter Salomon stond toe dat het kind werd toegewezen aan de onechte moeder die het opeiste. De echte moeder wist dat ze ooit - als het kind volwassen zou zijn - bij haar eigen kind kon zijn of hem/haar in ieder geval verder altijd kon zien. Zo is het met Palestina ook. De rechtmatige bewoners staan voorlopig toe dat Palestina wordt/is opgedeeld. (Anders zouden er miljoeen mensen dood zijn/gaan.) Men weet - ook internationaal - de opdeling van het Heilige Land, Palestina, zal eens verdwijnen.
De Arabieren die in Israël zijn gebleven dienen als gelijke burgers behandeld te worden, en voor de Palestijnse vluchtelingen moet eindelijk een humane oplossing gevonden worden.
Waarom steunt u het zionisme dan zo? (En alle racistische Israëlische wetten?)
Het voortdurende conflict tussen Israël en de Palestijnen en haar buurlanden heeft steeds belemmerd dat haar Arabische burgers als volwaardige Israëlis konden meedoen in alle facetten van de maatschappij, ondanks formele gelijke rechten op bijna elk gebied. Het conflict heeft ook verhinderd dat er een definitieve oplossing voor het vluchtelingenprobleem kon worden gevonden.
Zie ik daar een opening naar terugkeer?
De beschuldiging van racisme en imperialisme komt mede uit de koker van de voormalige Sovjet-Unie, die aanvankelijk het bestaansrecht van Israël erkende, maar tijdens de Koude Oorlog de kant koos van Israëls tegenstanders zoals Egypte en Syrië, en Israël kapittelde als vazalstaat van het kapitalisme en Westers imperialisme.
Als u de geschiedenis kent, is het een volkomen logisch (want men verwachte de discriminatie en verdrijving niet) en het andere is ook volkomen logisch.
De Oostbloklanden en de Arabische landen kregen met steun van een aantal derde-wereldlanden in 1975 een resolutie aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN, die het Zionisme als vorm van Racisme veroordeelde. Na de val van het IJzeren Gordijn werd deze resolutie in 1991 herroepen.
Dat is een leugen. Men geld kan men (of denkt men) alles (te) kopen. Ook de PLO, PNA en/of Fatah heeft men gekocht. Ook Egypte en Jordanië zijn gekocht. Maar zionisme is nog steeds racisme.
Het conflict gaat terug tot ver voor de bezetting, en zonder het conflict was er juist geen bezetting geweest.
Onzin. Met het instellen van een joods deel in Palestina, in 1948, is alles begonnen. Hoewel sommige niet-joden al strijd voerde tegen bepaalde zionistische praktijken van uitsluiting. En over jouw opmerking "zonder conflict was er geen bezetting", dat zeiden de Amerikanen precies zo toen ze Cambodja en Laos binnen vielen: "daar zit de Vietcong".
Er was al Palestijns/Arabisch geweld voordat Israël de Westoever en Gazastrook bezette en ook voordat de staat Israël werd gesticht.
Zie boven.
De oorzaak van het conflict is dat twee nationale bewegingen allebei hetzelfde land claimen en hier zelfbeschikking willen hebben.
De ene is een afscheidingsbeweging; het zionisme ("eigen 'volk' eerst") (en dus fout); de ander is een bevrijdingsbeweging om Palestina van de Britten en later de zionisten te bevrijden en één land te maken voor al haar ingezetenen, ongeacht ras, godsdienst of (politieke) geaardheid (en dus goed). (Zie argumentatie elders.)
Er waren verschillende Arabische opstanden in de jaren '20 en '30, gericht tegen de immigratie van de Joden naar Palestina en landaankopen door hun. Deze opstanden richtten zich niet alleen tegen Zionisten, maar ook tegen eeuwenoude religieuze joodse gemeenschappen zoals in Hebron en Jeruzalem.
Dat laatste is een pertinente leugen.
De 1948 oorlog is begonnen door de Palestijnse Arabieren nadat zij het VN delingsplan verwierpen.
Dus zijn de arabieren niet begonnen; maar de zionisten. Je bent niet logisch. Je kan blijkbaar niet logisch meer denken.
De Zesdaagse Oorlog in 1967 was het gevolg van Nassers oorlogsdreiging en provocaties zoals het sluiten van de Straat van Tiran en het wegsturen van de VN troepenmacht uit de Sinaï, die op hun beurt weer een gevolg waren van een soort van 'competitie' onder de Arabische staten: Nasser, die de leider van de Arabische wereld wilde zijn, kon niet achterblijven bij bijvoorbeeld Syrië in de Arabische 'missie' om Palestina te bevrijden van de 'Zionistische entiteit'.
Tsja, … Zo zie jij dat. Ik zie dat anders. Heel anders.
Overigens viel Israël pas aan nadat een aanvalsplan van Egypte, Operation Dawn, was verijdeld een week eerder. Mag de Zesdaagse Oorlog gerechtvaardigd, wellicht zelfs noodzakelijk geweest zijn voor Israëls overleven, dat wil niet zeggen dat de bezetting, laat staan de nederzettingenpolitiek, dat ook is.
Mooi. Joden mogen best op de Westbank wonen hòòr. (Zie elders.)
De bezetting en nederzettingen hebben, evenals de vlucht van honderdduizenden Palestijnen in 1948, het conflict complexer en schrijnender gemaakt.
Juist.
De bezetting is in de eerste plaats het gevolg van de Zesdaagse Oorlog en de Arabische wens om Israël van de kaart te vegen.
"Israel van de kaart vegen"? Een absurde mythe. Ja en nee natuurlijk. In ieder geval wilden/willen de Palestijnen NIET de joden de zee in te drijven; ze willen in Israel vrij kunnen zijn, wonen, trouwen, werken en kinderen krijgen. De joodse staat mag niet discrimineren. Dat is het probleem. Als dat discrimineren binnen Israel wordt opgeheven, dan is het hele probleem opgelost. Ook het anti-semitisme zal wereldwijd dan verdwijnen; als sneeuw voor de zon.
Deze oorlog, en het feit dat de Joden voor het eerst sinds tweeduizend jaar soevereiniteit kregen over voor hun heilige plaatsen ….
Echte onzin.
….(en toegang ertoe, die door Jordanië was geweigerd in tegenspraak met het wapenstilstandsakkoord van 1949)….
Toen; was toen. Toen was er oorlog.
…. maakte ongekende nationalistische sentimenten los.
Hoezo? Bij wie? Bij wie niet?
De nederzettingenbeweging en de politici die deze steunen misbruiken veiligheidsargumenten ter rechtvaardiging van de bezetting. Anderzijds is het terecht dat Israël garanties eist voordat het zich terugtrekt, en heeft het in 2000 vergaande vredesvoorstellen gedaan die door de Palestijnen werden afgewezen.
Logisch. De PLO blijft het recht hebben Palestina (Israel) te bevrijden en één staat te zijn voor zowel joden, moslims als christenen, Arabieren, Palestijnen en anderen. (Dat recht hebben ze in 1975 van de Verenigde Naties van meer dan 180 landen en circa 2 landen tegen gehad.) (Nederland onthield van stemming zich. Meen ik.)
Israëlische extremisten zien inderdaad overal om zich heen Nazi's: zelfs Sharon is vergeleken met de Judenrat en voor verrader uitgemaakt, evenals Peres en Rabin tijdens het Oslo vredesproces.
Door wie? Dat is feitelijk jouw probleem, zou ik haast zeggen… Bij extreme zionisten is hersenspoeling vaak het probleem.
Veel Israëli's hebben inderdaad weinig vertrouwen in anderen waar het hun veiligheid betreft. Dit heeft niet alleen met de Holocaust te maken, ….
Dat valt allemaal te regelen met de internationale gemeenschap. Geen punt.
….. maar ook met concrete zaken in de Israëlische geschiedenis: de Britten die tijdens het mandaat niet bereid of in staat waren om de Joodse gemeenschap beter te beschermen tegen Arabische agressie,….
Hoe durf je zo iets te schrijven/zeggen…. Het is precies andersom zou ik zeggen.
….. wat hen ertoe noopte een eigen zelfverdedigingsorganisatie op te zetten, de Hagana, die uitgroeide tot een ondergronds leger.
Bevrijding alleen voor joden. Dat is racisme. Dat is afscheiden. Dat is kolonialisme of sterker: wellicht zelfs neo-kolonialisme.
….. De internationale gemeenschap deed vervolgens niks om uitvoering van het aangenomen delingsplan van de VN af te dwingen, en liet het beide partijen onderling uitvechten.
Hoezo niks….
In mei 1967 gaf VN secretaris-generaal U Thant onmiddellijk gehoor aan Egyptes verzoek de vredesmacht uit de Sinaï terug te trekken,….
Dat was 1956…. (Je dwaalt van 1948 af.) (Opzet?)
….. wat mede tot de Zesdaagse Oorlog heeft geleid. Tot op de dag van vandaag lukt het de VN niet om tot een eenduidige veroordeling van terrorisme te komen….
Wat is terrorisme?
….. omdat de Arabische staten Palestijns terrorisme (legitiem verzet tegen de bezetting) willen uitsluiten.
Logisch toch?!
Gezien het wijdverbreide antisemitisme in de Arabische wereld, dat voor een groot deel is ontleend aan Duits en Russische antisemitisme uit het begin van de vorige eeuw,
Nee hoor. Dat was toen. Nu ligt dat al 60 jaar volkomen anders. Geen onzin verkopen svp.
….. gecombineerd met anti-Joodse teksten uit de Koran …..
Er zijn ook anti-christelijke teksten… Vraag maar aan Wilders.
….. is het niet geheel onbegrijpelijk dat sommige Israëli's zich omringd wanen door Nazi's.
Wat een onzin. Pure projectie; zou ik zeggen. Nazi's komen in het hele verhaal van 1948, 1956 of 1967 en daar tussendoor niet voor.
De recente Holocaust-ontkenningen van de Iraanse president Achmadinejad gecombineerd met het Iraanse atoomprogramma bevestigen dat Israël gevaarlijke vijanden heeft.
Dat is een heel ander verhaal. Er zijn miljoenen slachtoffers door de Sjah, de Savak, de CIA en de USA gemaakt. First things first.
Om te beoordelen of Israël 'doorschiet in het verdedigen van zichzelf' zou men misschien eens moeten bedenken wat andere landen in vergelijkbare situaties deden of zouden doen.
Dat doet niet ter zake.
Arabische landen die met terrorisme worden geconfronteerd, en de VS in Irak of Rusland in Tsjetsjenië gaan vaak veel grover te werk dan het Israëlische leger, met massieve bombardementen, oppakken van duizenden vermeende terroristen, en - in het geval van Rusland - massale en ongecontroleerde plunderingen door het leger. In Rusland en de meeste Arabische landen is bovendien de controle op wat de regering en het leger doen veel beperkter dan in Israël. Dat neemt niet weg dat Israël soms inderdaad te onverschillig is voor het lijden van de Palestijnen, en 'collateral damage' te makkelijk voor lief neemt.
Een gospe.
Veel fel bekritiseerde zaken zoals de muur/hek, de herbezetting in 2002 en de liquidatie van leiders van Hamas en Islamitische Jihad, hebben er echter wel toe geleid dat het terrorisme drastisch is afgenomen.
Die afname - maar is dat het wel? - heeft heel andere redenen.
Israël ligt geïsoleerd in de Arabische wereld. Deze isolatie is gedeeltelijk opgeheven door de vrede met Egypte en later Jordanië, maar het blijft een 'vreemde eend in de bijt'. Met name de vrede met Egypte is bovendien erg koel, en tegen het vredesverdrag in mogen Egyptenaren Israël bijvoorbeeld niet bezoeken, en is er van allerlei samenwerkingsprogramma's op cultureel en economisch gebied weinig terecht gekomen. Bovendien verkeert Israël officieel nog steeds in een staat van oorlog met Libanon en Syrië, alsmede Iran, van waaruit bijvoorbeeld Palestijns terrorisme en de Hezbollah worden gesteund. Volgens veel Israëli's moet Israël alleen dan ook sterk genoeg zijn om een gecombineerde Arabische aanval af te kunnen slaan, ook al lijkt die op dit moment onwaarschijnlijk.
Iets wat fout is kan niet eeuwig blijven bestaan.
Het is waar dat veiligheid zich niet door militaire overmacht alleen laat afdwingen. Vrede moet het doel en streven blijven, en hierin schieten zowel Israël als haar vijanden tekort. De wil om de vergaande en pijnlijke concessies te doen die voor een vredesakkoord noodzakelijk zijn, lijkt aan beide kanten vooralsnog te ontbreken. Het uitblijven van vrede kan dan ook niet Israël alleen worden aangerekend.
Jawel. Het racisme (de discriminatie van niet-joden) binnen Israel zal eens moeten verdwijnen. Dat was/is in Zuid Afrika ook zo geweest/gegaan. Dat valt - historisch gezien - niet tegen te houden.
Israël is rijk en de Palestijnen zijn arm. Luxueuze nederzettingen staan op een steenworp afstand van Palestijnse vluchtelingenkampen. Velen zien hier een causaal verband: Israël is rijk op kosten van de Palestijnen, zoals in de koloniën de kolonisten zich verrijkten ten koste van de inheemsen. Toch is het te simpel de armoede van de Palestijnen aan Israël te wijten.
Toch is het zo. Er is een systematische achterstelling van niet-joden.
Tijdens het Britse Mandaat (1922-1948) was de welvaart onder de Arabische bevolking van Palestina aanzienlijk toegenomen, meer dan in de omliggende landen. De Joden brachten in de jaren '30 driekwart op van de door de Britten geïnde belasting, hoewel zij slechts eenvijfde tot eenderde van de bevolking uitmaakten.
Nou en? In Zuid Afrika de blanken ook..
Van dit geld werden allerlei algemene voorzieningen betaald, zoals infrastructuur, scholen en ziekenhuizen. De Palestijnse Arabieren namen het de Zionisten kwalijk dat zij op een gegeven moment vooral Joden aannamen in hun fabrieken (de zogenaamde 'Conquest of Labor'). Dit was echter ingegeven door de wens van de nieuwe, socialistisch georiënteerde immigranten om koloniale verhoudingen tegen te gaan.
Dat had niets met socialisme te maken. Integendeel.
In hun ogen moesten de Joden zelf al het zware werk doen om waarlijk een vrij volk te kunnen worden. Uiteindelijk zijn enkele duizenden Palestijnen hierdoor werkloos geworden. Het verschil in welvaart komt dan ook met name voort uit het feit dat de Zionisten een moderne, geïndustrialiseerde economie opbouwden terwijl de Palestijnse Arabieren overwegend van de landbouw leefden en geen eigen industrieën hadden. (Zie ook artikel Zionism and its Impact.)
Kolonisme en kolonisten hebben vaak het beste van het beste. Plus goedkope grondstoffen (gepikt) en mankracht (ingehuurde arme lokale bevolking).
Nadat Israël de Westoever en Gazastrook in 1967 veroverde, nam de levensstandaard daar toe, onder andere door aanleg van waterleidingen en electriciteit, de bouw van scholen en ziekenhuizen, en het feit dat vele Palestijnen in Israël werk konden vinden. De grenzen waren aanvankelijk relatief open, en het BNP van de bezette gebieden steeg met zo'n 14% per jaar. Herstructurering van de landbouw leidde binnen enkele jaren na de bezetting tot een verdubbeling van de opbrengst, en het inkomen per hoofd van de bevolking steeg in de eerste zes jaar met 80%. (Zie ook De bezetting en de nederzettingen.) Het analfabetisme daalde van bijna 50% in 1967 naar 30% in 1980. (H.M. Sachar, A History of Israel)
Dat kwam door Jordanie…
Het welvaartsniveau van de Palestijnen stak, zeker voordat de tweede intifada uitbrak, gunstig af tegen de omliggende Arabische landen. Sindsdien zitten honderdduizenden Palestijnen werkloos thuis, die voorheen in Israël werkten. Ook binnen de Palestijnse gebieden kan men zich slechts met moeite verplaatsen door de vele checkpoints, en dat heeft grote gevolgen voor de economie, evenals de zware controles bij de grensposten met Israël. De Human Development Index vermeldt dan ook in de laatste jaren een alarmerende teruggang van de situatie in de bezette gebieden.
Logisch: de bezetting…
Overigens is er ook in Israël een schrijnende armoede ontstaan als gevolg van het rechtse economische beleid onder de Likoed-regering, met name onder de Israëlische Arabieren, immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie en Joden van Arabische afkomst.
Etnische zuivering betekent het systematisch verdrijven of vermoorden van een complete etnische of religieuze gemeenschap, zoals bijvoorbeeld in Rwanda en Joegoslavië gebeurde, of tot op de dag van vandaag in Soedan gebeurt. In de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook wonen meer Palestijnen dan ooit tevoren, zo'n 4 miljoen mensen. Als Israël al op etnische zuivering uitgeweest zou zijn, heeft zij dus jammerlijk gefaald. Tussen 1967 en 1987 (begin van de eerste intifada) is de levensstandaard in de Palestijnse gebieden sterk gestegen
Onzin.
Israël heeft hard opgetreden tegen de eerste en tweede Intifada, en ook daarvoor al werd Palestijns verzet hard aangepakt, bijvoorbeeld in de Gazastrook door Sharon begin jaren '70, en hierbij zijn ook veel burgerslachtoffers gevallen. Hoewel burgers nooit het doelwit waren, werd te weinig gedaan om burgerslachtoffers te voorkomen. Tijdens de tweede intifada begon Israël zijn politiek van gerichte liquidaties van leiders van terroristische organisaties. In 2002 herbezette Israël de meeste Palestijnse steden, nadat in één maand door aanslagen meer dan 100 burgerslachtoffers aan Israëlische kant waren gevallen. In Jenin zijn ruim 50 Palestijnen omgekomen, waarvan het merendeel strijders. (Zie ook artikel Intifada en vredesproces). Door onafhankelijke waarnemers, zoals Human Rights Watch, is bevestigd dat er geen sprake was van een massaslachting.
De feiten zijn toch heel anders. Misdaad blijft misdaad.
Israël en de Palestijnen vechten tegen elkaar in dichtbevolkt gebied, zonder front, slagveld en traditionele legers. Palestijnse terroristen hebben vaak expliciet burgers als doelwit, in Israël zelf of in de nederzettingen, en opereren vanuit huizen die worden gebruikt om wapens op te slaan en boomgaarden om raketten (Qassams) te lanceren. Israël wil deze aanslagen voorkomen en wapendepots vernietigen, maar ook de 'terroristische infrastructuur' hard treffen en een boodschap uitzenden dat geweld hard wordt gestraft. Er zijn meer burgerslachtoffers gevallen aan Palestijnse dan aan Israëlische kant (ongeveer drie keer zoveel), maar dat ligt o.a. aan het feit dat zo'n 90% van de aanslagen van Palestijnse terroristen door Israël wordt verijdeld. Hoe wreed Israëlische represailles soms ook mogen zijn, zij zijn geenszins te vergelijken met etnische zuiveringen zoals in voornoemde landen plaatsvonden.
Hoe durft zij dit soort onzin-vergelijkingen te maken en dat alles te beweren.
Sommige Israëli's draaien bovenstaande stelling om, en zeggen dat het eigenlijk de Palestijnen zijn die de Joden uit Palestina willen verjagen door angst en terreur te zaaien onder de bevolking, en hun een veilig leven onmogelijk te maken. Zij wijzen daarbij op het Hamas handvest dat oproept tot Jihad totdat geheel Palestina weer onder Arabisch gezag komt te staan, en op extremistische uitspraken van Palestijnen in de media en moskeeën. Sommige extremistische facties mogen dit inderdaad voor ogen hebben, het is zeker niet de intentie van de meerderheid.
Nee.
Er wordt ook vaker beweerd dat de Israëli's van meet af aan de intentie hebben gehad om zoveel mogelijk Arabieren te verdrijven uit Palestina/Israël, en ze in 1948 hun kans daartoe grepen. De statistieken laten echter zien dat het niet Israël was dat etnisch werd gezuiverd van Arabieren, maar de Arabische landen van Joden. De claim dat Israël - en niet haar Arabische tegenstanders - uit was op etnische zuivering, lijkt hierdoor elke geloofwaardigheid te missen.
Een afgebakend 'historisch Palestina' is er nooit geweest afgezien van het Britse mandaatgebied, en evenmin een land met die naam. Eeuwenlang maakte het omstreden gebied deel uit van enkele Ottomaanse districten, en de inwoners van diverse etnische en religieuze groepen, die eveneens in het huidige Jordanië, Libanon en Syrië leefden. 'Palestina' was doorgaans een aanduiding voor een landstreek, waartoe beide oevers van de Jordaan gerekend werden. Na de Eerste Wereldoorlog werd het Britse mandaatgebied genaamd Palestina gevormd, waarvan kort daarna het grootste deel weer werd afgesplitst om (Trans-)Jordanië te vormen. De 78-22% waarnaar vaker wordt gerefereerd is dus nogal relatief. (Zie ook Definitions of Palestine and Palestinian op Wikipedia).
Palestina bestaat al 2000 tot 3000 jaar. Dat te ontkennen is leugenachtig. (Dat ontkennen van de naam en de streek Palestina, doet de eo tegenwoordig ook….)
De Britten en later de Volkenbond hadden besloten dat het gebied een thuisland voor de Joden zou zijn. Er werd aanvankelijk niet over percentages gesproken en een deling van het land was niet aan de orde. De Britten dachten waarschijnlijk aan een soort federaal systeem onder hun auspiciën en probeerden bijvoorbeeld gemeenschappelijke instituties op te zetten van Joden en Arabieren, maar dit faalde met name vanwege de Arabische weigering met de Joden samen te werken. Hoewel de Zionisten het liefst het hele gebied hadden gehad, legden zij zich neer bij verschillende delingsplannen die werden voorgesteld.
Allemaal irrelevant. Een 'thuisland' voor de joden is geen probleem. (Daarom erkende de SU dat ook wel.) Er een zuivere joodse staat maken is wel een probleem. Sterker nog HET probleem.
De 78% die (een meerderheid van) de Palestijnen bereid zouden zijn op te geven, betreft 78% van het land dat ze sinds 1967 claimen voor hun eigen staat. Het is geen gebied waar zij ooit soevereiniteit hebben gehad. De meesten geven ook niet het recht op om er te wonen, daar ze vasthouden aan het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Waar ze vanaf zien is feitelijk de eis het grondgebied van Israël te besturen (voorlopig, tot ze binnen Israël de meerderheid zouden vormen na terugkeer van de vluchtelingen). Wat de Palestijnen hebben gedaan is schoorvoetend inzien dat ze met de realiteit zullen moeten leven dat 78% van het voormalige Britse Mandaatgebied Palestina voorlopig een Joodse staat is.
Allemaal irrelevant. Palestijnen geven nooit hun recht op op terugkeer. Hoe komt zij erbij. Aangepraat? Niks realiteit. Pure wishfull thinking van een foute beweging, het zionisme.
Bij het percentage van 78% moet tevens opgemerkt worden dat meer dan de helft van de inwoners van Israël oorspronkelijk uit het Midden-Oosten of Arabische landen afkomstig is: Israëlische Arabieren zowel als Joden uit Palestina en Joodse vluchtelingen uit andere Arabische landen en Iran.
Allemaal irrelevant. Want die zijn welkom. Net als andere joden welkom zijn. (Zelfs op de Westbank en in Gaza). Het probleem is het racisme BINNEN Israel.
Vanaf 1988 matigde de PLO haar traditionele standpunt dat geheel 'historisch Palestina' bevrijd moest worden door middel van gewapende strijd, en sprak voor het eerst van een twee-statenoplossing en onderhandelingen op basis van VN Veiligheidsraad resolutie 242 (aangenomen kort na de Zesdaagse Oorlog, waarin Israël werd opgeroepen zich uit bezette gebieden terug te trekken in ruil voor erkenning en veilige grenzen). Tegelijkertijd werd echter vastgehouden aan het recht zich te verzetten tegen de bezetting en aan de terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen. Deze ambiguïteit is kenmerkend voor de houding van de PLO tot op de dag van vandaag.
Nou en. Dat is ons probleem. De PLO geeft nooit haar recht op heel Palestina te bvevrijden. Dat kan nu eenmaal niet. Zowel links binnen de Palestijnse bevrijdingsbewegingen pikt dat niet als rechts binnen de Palestijnse bevrijdingsbewegingen.
Verzoenende verklaringen worden afgewisseld met strijdlustige taal en eisen die onverenigbaar zijn met een twee-statenoplossing. Ook in de daden van de PLO en de Palestijnse Autoriteit is deze ambiguïteit zichtbaar: zo werd tijdens het vredesproces op sommige momenten daadkrachtig opgetreden tegen terroristen, en op andere momenten werden zij met rust gelaten of zelfs gesteund. Tijdens de tweede Intifada heeft Arafat terroristen onderdak geboden in de Mukata, ze gefinancierd en verbaal aangemoedigd. De verdeeldheid onder de Palestijnen wat dit betreft komt momenteel zeer duidelijk tot uiting in Hamas' goedkeuring van zelfmoordaanslagen en president Abbas' afkeuring ervan. Beiden zijn democratisch door de Palestijnen gekozen.
Allemaal irrelevant. Dat is ons probleem; onze zaak. Niet haar probleem; een zaak die haar - de zionisten - aangaat.
Een twee-statenoplossing en 'vrede op basis van resolutie 242' worden aan beide kanten nogal verschillend uitgelegd. Resolutie 242 spreekt van een 'rechtvaardige oplossing van het vluchtelingenprobleem'. Maar wat is rechtvaardig? Volgens Israël is terugkeer van de vluchtelingen per definitie strijdig met een twee-statenoplossing.
Zie alle bovenstaande argumentaties.
Israël vindt dan ook dat de Palestijnen expliciet Israël als Joodse staat moeten erkennen, en dat hebben ze nooit gedaan. Volgens de Palestijnen zijn de Joodse nederzettingen per definitie strijdig met een twee-statenoplossing, en er wordt nog steeds bijgebouwd. Zowel Israëli's als Palestijnen zijn dubbelzinnig: er is vanaf pakweg 1990 een serieuze toenadering tussen beide partijen, en een twee-statenoplossing wordt aan beide kanten in brede kring (officieel) als oplossing gezien. Anderzijds blijven de eigen nationale doelen elkaar uitsluiten en worden extremisten aan beide kanten te weinig aangepakt.
Allemaal irrelevant.
De 'stank-voor-dank' erkenning van Israël door de PLO wordt door Israëli's vaak omgedraaid: Israël heeft de Palestijnen verregaande autonomie gegeven en ze een staat aangeboden op bijna geheel de bezette gebieden, maar kreeg daar alleen maar terrorisme voor terug. Beide stellingen zijn een versimpeling van de werkelijkheid. Israëli's en Palestijnen proberen zich beiden als vredelievend en als slachtoffer van de ander te presenteren.
Het is waar dat critici van Israël soms onterecht voor antisemiet worden uitgemaakt. In het verleden gebeurde dit omdat men kritiek op Israël ongepast vond na de verschrikkingen van de Holocaust, en omdat Israël alom als de David tegen een vijandige Arabische wereld werd gezien. Kritiek werd al gauw geïnterpreteerd als sympathie voor de vijanden van Israël en de Joden, en sommige critici hadden die sympathie wellicht ook echt. Kritiek op Israël kwam aanvankelijk vooral uit radicale hoek (communisten die de anti-Zionistische Sovjet-lijn volgden en fascisten). De beschuldiging van antisemitisme komt tegenwoordig niet zozeer voort uit het feit dat Israël boven kritiek verheven zou zijn, maar juist omdat het zo fel en veelvuldig wordt bekritiseerd. Israëli's en anderen die het voor Israël opnemen hebben veelal het gevoel dat Israël juist meer bekritiseerd wordt dan welk ander land ter wereld ook. Het is misschien ironisch, dat zij daarbij evenals Israëls critici wijzen op bijvoorbeeld de vele VN-resoluties tegen Israël en het feit dat Israël meer dan enig ander land door de VN mensenrechtencommissie is veroordeeld. Een mensenrechtencommissie die is voorgezeten door Libië en als leden o.a. Soedan, Cuba en Iran kent. Men heeft dan ook terecht het gevoel dat er met twee maten wordt gemeten.
Allemaal irrelevant.
Israël en het Midden-Oosten conflict staan in de schijnwerpers. Als een Israëlische soldaat een Palestijns kind doodt of als er een aanslag in Israël is gepleegd, haalt dit vaak het Acht Uur Journaal, terwijl in Soedan of Tsjetsjenië een veelvoud aan onschuldige burgers worden gedood. Pro-Israëli's beklagen zich erover dat aanslagen die tot doel hebben zoveel mogelijk burgers om te brengen moreel op één lijn worden gesteld met Israëlische 'anti-terrorisme acties', waarbij men juist onschuldige slachtoffers wil ontzien. Bovendien is er volgens hen te weinig aandacht voor het antisemitisme in de Arabische wereld en de systematische steun die radicale groeperingen krijgen vanuit Arabische landen. Pro-Palestijnen op hun beurt vinden dat er juist teveel aandacht wordt besteed aan Palestijnse aanslagen in vergelijking met de dagelijkse vernederingen van de bezetting. De media kunnen het wat dit betreft nooit goed doen. Feit is wel dat, met name sinds de tweede intifada, de Palestijnse kant veel aandacht krijgt, en de bezetting een centrale positie inneemt in de berichtgeving. De notie dat Israël boven kritiek is verheven is of kritiek nog steeds erg moeilijk ligt is dan ook onjuist.
Allemaal irrelevant.
Volgens sommige Zionisten is het stelselmatig zwart maken van Israël en met name het ontkennen van haar bestaansrecht een vorm van antisemitisme. Immers, Israël is de enige Joodse staat en haar bestaansrecht ontkennen betekent dat men het recht op zelfbeschikking van de Joden ontkent. Waarom zouden alleen de Joden geen recht op zelfbeschikking hebben in een wereld vol met natie-staten? Men heeft er - gezien het Arabische antisemitisme - terecht twijfels over of Joden als minderheid in een door Arabieren gedomineerde staat wel veilig zouden zijn. Tweeduizend jaar leven in de diaspora was geen onverdeeld succes. Ook het feit dat Israël wordt veroordeeld voor zaken (gebied bezetten, mensenrechten schenden, minderheden discrimineren) die andere landen straffeloos (en vaak in nog ergere mate) doen, wijten sommigen aan antisemitisme. Dat is niet altijd terecht. We stellen ook hogere eisen aan Israël omdat het een Westerse democratie is. Het is bovendien makkelijker om in Israël en de bezette gebieden kritische journalistiek te bedrijven dan in bijvoorbeeld Soedan of Kongo. Voor mensenrechten-organisaties is het makkelijker om aan gegevens te komen en gevangenen of Israëlische mensenrechtenactivisten te spreken dan in landen met een dictatoriaal regime.
Allemaal irrelevant.
Soms gaan mensen die het voor de Palestijnen opnemen echter ver over de grens, zoals wanneer Gretta Duisenberg beweert dat Joden de Zuid-Amsterdamse restaurants dreigen te bezetten zoals zij ook de Westoever bezetten, of als beweerd wordt dat Joden de media beheersen en teveel macht hebben, of Israël de VS tot de invasie in Irak hebben genoopt of zelfs achter de aanslagen op de Twin Towers zit om zo de Amerikanen tegen de moslims op te zetten. Ook de Wereldconferentie Tegen Racisme van de VN in 2001 in Durban, en met name het gedeelte dat door NGO's (Non Governmental Organisations) werd georganiseerd, ging duidelijk over de grens (zie artikel "In naam van het ideaal").
Allemaal irrelevant.
Volgens Zionisten neemt antisemitisme tegenwoordig vaak de gedaante van kritiek op Israël aan. Dit is immers aansprekender dan de oude rassenleer, of het christelijke antisemitisme. Onder het mom van 'gerechtvaardigd verzet tegen de bezetting' wordt het vermoorden van onschuldige burgers gerechtvaardigd. Een bezetting die volgens sommigen geheel Palestina omvat. Ook oproepen tot een internationale boycot van Israël, niet alleen van producten, maar ook wetenschappers en sporters, wordt wel als antisemitisch bestempeld (Zie ook artikel Israël boycot). De grens tussen antisemitisme en anti-Zionisme is - zoals ook uit het bovenstaande mag blijken - niet altijd eenduidig te trekken.
Allemaal irrelevant.
Terwijl critici van Israël soms onterecht voor antisemiet worden uitgemaakt, worden mensen die het voor Israël opnemen er vaak van beschuldigd onderdeel te zijn van de 'Zionistische lobby'. Proponenten van beide kanten proberen vaak de ander zwart te maken en extremere standpunten in de schoenen te schuiven dan zij daadwerkelijk hebben. Veel debatten tussen voor- en tegenstanders op bijvoorbeeld forums op internet en in mindere mate in de geschreven media ontaarden in allerlei beschuldigingen over en weer, en er wordt vaak nauwelijks nog naar elkaar geluisterd.
Aldus het commentaar - in rood - op de stellingen van Ratna Pelle. Eerste versie 2010; update: 17/5/11 en 20/5/2011.