Aan Hans Achterhuis
Van Rik Min
Betreft: Sartre in Trouw
Beste Hans
Graag wil ik even reageren op jouw artikel in Trouw van zaterdag 15 januari 2005, over de eeuw van Sartre. De tragedie van Sartre is de tragedie van de meeste intellectuelen.
Intellectuelen, studenten en wetenschappers weten het altijd beter, en de intriges en de leugens die het Pentagon fabriceert, worden door dit soort mensen niet begrepen. Intellectuelen zijn vak heel dom. Politiek gezien. De geschiedenis is er vol van. Ze trappen vaak als eersten in de media-leugens. In dit geval media-leugens die al 60 tot 100 jaar verteld worden over communisten en communistische partijen. Sartre werd gaande zijn leven maoďst. Drama natuurlijk. De CPN brak al heel vroeg met deze man en zijn ideeën; ook met Marcuse brak de CPN al vroeg; allemaal wartaal. De tragedie van de Europese maoďsten is dezelfde als de tragedie van de Trotskisten, ze weten (wisten) het altijd beter dan de Europese communistische partijen [1]. Veel studenten trapten erin; het heeft iets te maken met wat Marcus Bakker altijd noemde een ‘vals klassenbewustzijn’. Ik ken/weet geen betere verklaring. (Veel studenten komen uit de middenklasse of vallen er weer naar terug. De middenklasse wordt immers altijd gebruikt en misbruikt.) Dat ‘valse klassenbewustzijn’ is ook een verklaring voor radicalisme indertijd bij aanhangers van de Baader Meinhof-groep en de rode Brigades (en nu soms weer bij sommige anti-globalisten). De CPN heeft zich daar altijd al van gediscussieerd met dit argument van vals klassenbewustzijn’; niet met je beide benen ‘in de modder hoeven te staan’, waarin de werkende klasse staat. De NCPN ook. Met gevolg dat communistische partijen nog meer gehaat werden door studenten en intellectuelen. (In Irak kent anno 2005 de communistische partij die met een zetel in de adviesraad zit, hetzelfde lot.)
Gelukkig is het maoďsme verdwenen. Vietnam heeft hoogstpersoonlijk Pol Pot nog moeten verdrijven. Dat werd ook niet begrepen door ‘burgerlijk links’ en ‘radikaal links’; de Volkskrant voorop [1]. De maoistische partij van Belgie (PvdA/B) is bijvoorbeeld na lang zoeken op het ‘rechte spoor’ gekomen. Vergeef me de uitdrukking. Want wat is recht? Ieder land en elke communistische partij heeft zijn eigen ellende en crises op te lossen; en dat is vandaag de dag haast ondoenlijk. Leugens regeren de media: Tonkin-incident, Timasouara, Sebrenica (waarvan Milosevic nog steeds de schuld krijgt), massavernietigingswapens in Irak, jarenlange no-fly-zones in noord en zuid-Irak, 40 jaar boycot (zeg maar wurging) van Cuba, demonisering van Arafat, etc. etc.
De Europese maoďsten zijn gelukkig op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Mao zelf niet; of beter gezegd iets minder. Immers China heeft het recht zijn eigen ‘loop der geschiedenis’ te bepalen. Toen was geweld blijkbaar noodzakelijk. In de Sovjet Unie was dat in de periode 1917-1919, 1920-1924, en 1939-1944 blijkbaar ook noodzakelijk.
Over de rol van het geweld is links natuurlijk nog steeds niet uitgepraat. Vroeg of laat komt er ene moment dat het ‘laatste zetje’ tegen een ‘vermolmd systeem’ gezet moet worden, maar eerst moet er te aller tijden voldoende steun zijn voor ‘dat’ geweld, dat ‘dan’ – God mag weten wanneer en waar - gebruikt zal gaan worden [2]. Dat vergat Sartre. Dat vergeten veel middleclass ‘burgers’ [3]. Dat aspect mis ik in jouw stuk in Trouw. Dat is juist de kern van de hele zaak. Als er geen brede steun is heeft ook links geen recht geweld te gebruiken. Daarom moet er eerste en met alle (geweldloze) middelen parallelle macht gemaakt worden. Pas op het allerlaatste moment in een revolutionaire situatie kan dan geweld nodig zijn; of misschien is het dan niet eens meer nodig.
Dat moest ik even kwijt.
Vergeef me verder mijn woordgebruik. Ik ken helaas geen beter/ander woordgebruik (voor dit wat ik hier wil betogen).
Met vriendelijke groeten,
Rik Min
Schopmanlanden 22, 7542 CN Enschede
[1] De trotskisten zijn helaas nog immer actief en nog immer bezig communistische partijen en/of communistische leiders belachelijk te maken. Ze zitten nog steeds op de toer dat ‘socialisme in een land’ (zoals in Cuba) niet kan, en derhalve wordt door hen het ‘streven naar een socialistische maatschappij’, belachelijk gevonden en keer op keer – liefst via de media - belachelijk gemaakt. Daarmee geven ze er dus blijk van geen enkele oplossing te hebben; zelfs geen utopische. Ze spelen de klasse-tegenstander in de kaart.
[2] Terrorisme is geweld dat communistische partijen afkeuren. Het geweld dat communistische partijen kennen is van een geheel andere orde – zie boven - en nooit gericht op burgers, marktpleinen, kerken, synagogen, moskeeën, etc. Terrorisme wordt juist altijd gebruikt door de ‘klasse-tegenstander’ om de goede ‘maatschappelijke krachten’ in diskrediet te brengen (bijvoorbeeld Israël die dit soort geweld bij bepaalde lieden provoceert om te provoceren en in te kunnen grijpen; en bijvoorbeeld in het begin Hamas juist heeft mee helpen oprichten, tegen de echte bevrijdingsbeweging, de PLO; bijvoorbeeld het Pentagon dat altijd wel een verdwaalde anarchist of een afscheidingsbeweging gebruikt om te provoceren; bijvoorbeeld het UCK en de bosnische ‘moslims’ om Milosevic de schuld te kunnen geven).
[3] Het begrip ‘middenklasse’ is essentieel om de hedendaags onderhuidse ‘klassenstrijd’ te begrijpen. Er zijn twee fundamenteel elkaar uitsluitende klassen: de bezittende klasse die niet hoeft te werken voor zijn geld en de werkende klasse die perse, gedurende een bepaalde periode in zijn/haar leven, moet werken (incl. voetballers, vutters, middenstanders, managers zonder kapitaal, etc.) Er bestaat bij deze twee klasse een mengvorm – ‘parttime bourgeois’ ‘parttime proletariaat’ - maar dat doet niet ter zake (dat is een kwestie van integraal-rekening en voer voor wiskundigen onder ons) (Zie artikelen van Rik Min daarover op internet.)
De kwestie waar het om gaat is dat de middenklasse, als scharnierpunt, door het kapitalistische systeem altijd wordt gebruikt of misbruikt, en bijna altijd en overal terugvalt naar de ‘verkeerde kant’.
Dat heeft met dat ‘vals’ klasse-bewustzijn (zonder n) te maken, als u begrijpt wat ik bedoel.