Beste mensen van Marxistische Studies, beste Herwig Lerouge,
Jullie artikel in nummer 100 "overheidseigendom en prive-eigendom" over China vond ik niet helder. Weinig theoretische hoofdlijnen en veel details die afleiden van de hoofdzaak. In een theoretisch blad verwacht ik ook theoretische concepten en niet teveel ingewikkeldheden. Zoals steeds maar weer kijken wie de aandeelhouders zijn? Spaarders, de staat of het internationale privaste kapitaal? Dat maakt nogal wat uit.
De essentie van China is dat het private spaargeld van 1.2 miljard spaarders in handen is van reusachtige staatsbanken die in eerste instatie en in laatste instantie democratisch - door het volkscongres - worden beheerd. In China is sprake van staatskapitalisme. Daar is niks mis mee. Dat is socialisme. Het private spaargeld is het centrale nationale finacieringskapitaal. En dat wordt belegd (c.q. geinvesteerd in ondernemingen). Alle Chinese ondernemingen moeten hun vreemd vermogen lenen bij deze staatsbanken. Anderen niet? Chinese ondernemingen bezitten bijna geen eigen vermogen. De revenuen uit deze leningen en uit deze bedrijvigheid gaan (dus) terug naar de 1.2 miljard spaarders.
Als we spreken over China moeten we vijf soorten economie onderscheiden: (1) de industriele zones waar buitenlandse ondernemeningen in joint venture constructies zitten, (2) Hongkong dat een kapitalistische systeem voert, (3) Taiwan, dat hier verder niet relevant is, (4) China zelf met haar overheidsbanken en (5) de kleine Chinese beurs waar privaat geld - met groot risico - omgaat. Dat doet jullie artikel niet. Vreemd.
Verder mis ik uitleg over de bezitsverhoudingen: de ondernemingen zelf versus de aandeelhouders. De eerste theoretische kwestie is: wat zijn ondernemingen en wie zijn hun aandeelhouders? (Het Chinese staatskapitaal?) (De 1.2 miljard Chinezen?) De tweede theoretische kwestie is hoe buitenlandse ondernemingen in China zelf - buiten de industriele zones - hun winst (en hoeveel) moeten afstaan.
Houden jullie binnenkort nog een conferentie over socialisme (in China)?
Daar zou ik heel graag een uitnodiging voor krijgen.
Hoogachtend
Rik Min,
./. Ingesloten twee oudere bijlages uit oudere web-bestanden.
Volksdemocratie
Enschede, okt. 2007. Als je 'kapitaal' en 'arbeid' bij elkaar brengt 'krijg' je producten. Dat proces, dat spanningsveld, is de driving force waarop de wereld draait. Het is echter onaanvaardbaar dat deze producten, de winst of de meerwaarde, naar de bezitters van het 'kapitaal' vloeien. Om die reden is strijd nodig, klassenstrijd; om de eenzijdige toeeigening van de verworvenheden van kapitaal en arbeid om te draaien richting 'arbeid' in plaats van dat die richting de bezittende klasse vloeien. Het economisch leven hoort dan ook "om de arbeid te draaien" en niet "om het kapitaal". Het ene systeem, waar alles wordt toegeëigend door het kapitaal, is kapitalisme; het andere, waar alle verworvenheden richting werkende klasse vloeien, heet socialisme. De bezittende klasse, als klasse, zal dus ooit - onder het socialisme - verdwijnen. De spaarcentjes van de werkenden wordt het 'kapitaal', het nieuwe werkkapitaal, binnen het socialisme. De investeringen die de maatschappij dan doet of moet doen, worden dan niet meer (zoals nu ondemocratisch) bepaald door een klerkje op de Rabobank of whatever, maar komen dan - uiteindelijk - dus echt democratisch tot stand. Volksdemocratie, socialisme, is pas democratie zoals het hoort.
Kapitalisme
Enschede, 19 december 2012. Veel mensen missen de essentie van het kapitalisme: het aandeelhoudersschap, het arbeidsloze inkomen, van 'de bezitters van de productiemiddelen'. Troost u, de arbeidersbeweging en de marxisten hebben ook wel eens iets gemist: namelijk de essentie van 'het ondernemer-zijn'. In die essentie heeft China en Cuba ons de les gelezen [1][2]. Ondernemers behoren namelijk ook tot de werkende klasse; en worden ook uitgebuit door (de) kapitalisten. (Dat werd vaak vergeten.) Ondernemers moeten altijd geld lenen op de kapitaalmarkt, van banken of van private personen. Die aandeelhouders zijn de echte kapitalisten. Niet de ondernemers; met of 'zonder personeel'. Ondernemers, zowel multinationals, familiebedrijven, zowel als zzpers, moeten hun winsten altijd 100% afstaan aan hun geldschieters. Dat is de essentie van 'het kapitalisme'. Managers, bankiers, ceo of cfo's krijgen miljoenen aan salaris om miljarden door te sluizen naar de aandeelhouders. En een miljoen is - zo als men weet - niets ten opzichte van een miljard. Aandeelhouders kopen zo de loyaliteit van 'hun personeel' in de top. En de top zorgt er voor dat de salarissen in 'de rest van het loongebouw' laag blijft. Net zo lang als dat het personeel en de vakbonden dat pikken. En dat personeel plus vakbonden pikt dat lage loon, en de bijbehorende uitbuiting - helaas - omdat het kapitalisme een enorme hoeveelheid werkloosheid creëert. Die werkloosheid creëert angst bij de bevolking om alles te verliezen. Daarom heeft het kapitalisme 300 jaar kunnen overleven. In China moeten Chinese ondernemers geld lenen van het Chinese staatskapitaal; daar ontkomt men niet aan. De revenuen van dat kapitaal gaan naar de Chinese bevolking. Zij hebben naast hun 'gewone' inkomen ook een inkomen 'uit bezit'. En zo hoort het ook in een land dat zich beschaafd noemt [3]. Het is nu zaak - in het westen - dat werknemers, managers en zzpers - net als in China en Cuba - samen de handen in een slaat en de volledig overbodige klasse van private geldschieters - met hun arbeidsloze inkomens - te elimineren. Dat, beste mensen, heet klassenstrijd. Dat is socialisme: de werkende klasse samen tegen de roofzucht van de niet-werkende klasse. De 99% van Occupy tegen de 1% van Occupy. Op naar de echte 21ste eeuw!
VOETNOTEN
[1] Mao heeft ons hier tussen 1935 en 1948 een weg in gewezen. Hij sloot een bondgenootschap met de boeren. De boeren waren 'de zzpers' van die tijd. Lenin sloot trouwens ook altijd al een pact samen met de boeren. Die begreep, net als Mao, dat een dergelijk bondgenootschap essentieel was. Dat beide groepen uitgebuit werden (worden) door de kapitalisten. En om socialisme te verkrijgen.
[2] In Nederland wordt 'de middenstand' ook uitgebuit door de kapitalisten, door de banken, met al die schuldregelingen. Idem - zelfs - de middenklasse; hoewel deze groepen zichzelf en hun gezin ook uitbuiten.
[3] Als we met zijn alle eigenaar zijn van de productiemiddelen krijgen we pas de kans om korter te gaan werken. (In plaats van werkloos te worden en - daarmee - onproductief te zijn.) Korter werken - met behoud van inkomen - kan dus alleen maar als we met zijn alleen aandeelhouder zijn (in plaats van alleen die huidige aandeelhoudersklasse).