Het artikel in de NRC (24 nov. 2012) over Tanja Nijmeijer vind ik nogal schokkend. Vooral de vergelijkingen die daar wordt gemaakt met terrorisme. Een wetenschapper onwaardig. De hooggeleerde schrijfster Beatrice de Graaf,  haalt hier minimaal twee soorten geweld door elkaar en gaat - wat Tanja Nijmeijer betreft - uit van een volkomen verkeerde definitie van terrorisme. Hoe kan men haar vergelijken met mensen van de Rode Armee fraction (een stel anarchisten en eenlingen) en haar neerzetten als terroriste? Ze steunt een bevrijdingsbeweging. Net als Soekarno, Mandela en Arafat hen land wilde bevrijden. Wilhelmina en Prins Bernard waren in 1940 - 1945 ook verzetsstrijders. Allemaal gebruikten ze geweld. Allemaal willen ze een (hun) land bevrijden van een fascistisch of semi-fascistisch regiem.

Individuele burgers hebben geen recht geweld te gebruiken,  vooral niet als ze geen aanhang onder de bevolking hebben (zoals Rote Arme fraction, de bende van Nijvel, de 'CCC' of de bomaanslagen-plegers op het Centraal Station in Milaan) of als ze tot een afscheidingsbeweging behoren die geweld gebruiken  (Tamils, Koerden, Tsjetsenen, Bosnische moslims, etc.).  Mensen zoals Ulrike Meinhof was een wildgeworden kleinburger [Uitspraak van Marcus Bakker].

Dat Tanja Nijmeijer een Nederlander is, is een nogal hypocriete kwestie. Progressieve Nederlanders vochten in 1937 - 1939 ook massaal tegen Franco. Gehuil stak toen ook op; maar, toen mijn prof in Delft in de zestiger jaren in de vakantie 3 maanden in Israel ging vechten - vanwege zijn 'dubbele paspoort' - kwam hij doodleuk na het vermoorden van Palestijnen in september weer terug, en deed alsof er niks gebeurd was. De zoon van Jan Cremer ging 20 jaar geleden naar Kroatië, "de Kroaten helpen". Hij zei - in de Nieuwe Revu - in die oorlog “300 Serven te hebben afgeschoten” [Eigen archief]. In Nederland hoorde je toen niemand.

Er is nog een derde kwestie: het is nogal hypocriet om 'over geweld' en 'terrorisme' te beginnen als  Nederlandse media het geweld van afscheidingsbewegingen (van Kroaten en Bosnische moslims) regelmatig goedpraat en niet het geweld van bevrijdingsbewegingen (als ANV en PLO). Het geweld van rebellen in Lybie en Syrië wordt zelfs goedgepraat en door onze regering gesteund.

Colombia is momenteel het laatste reactionaire land in Zuid Amerika. Het bevrijden van een land van een rechts semi-fascistisch regime - zoals in Colombia - is een eervolle zaak. Colombia heeft zelfs allerlei loslopende semi-fascistische burgermilities die iedereen vermoorden die ze ook maar verdenken van steun aan de boeren. Colombia is DE doorvoerhaven naar West Europa van allerhande smerige drug. Nota bene met medeweten/medewerking van de DEA. Het Colombiaanse regiem is het laatste land in Latijns Amerika dat het neo-kolonialisme nog niet heeft afgeschud. Me dunkt dat men zich daar van mag bevrijden.

Hoogachtend,

Rik Min