Het marxisme heeft voor een bank-run een goede verklaring:

Iemand (A) legt bij een bank 1000 euro  in. Omdat de directie weet en gokt dat mijnheer zijn geld toch niet een, twee, drie nodig heeft, leent 800 euro uit aan B. Die 200 euro zijn voldoende buffer om A als het er op aan komt maandelijks tevreden te houden. (Men weet gewoon dat spaarder maar 10, 20 of 100 per maand van hun depostito afhalen.)

Mijnheer B legt van die 800 weer 600 euro in bij diezelfde bank. De bank leent 400 euro uit aan C.

Mijnheer C legt van die 400 weer 200 euro in bij dezelfde bank. Enzovoorts.

A + B + C denken 1000 + 800 + 600 echt geld te hebben.

Het is ook echt geld. Alleen mijnheer A denkt ook echt geld te hebben.

Bij een bank-run is er slechts 200 + 200 + 200 euro in kas.

Dat is te kort.

De bank ploft.

Dat heeft niets met papieren geld of geld drukken te maken.

Dit is wel die kwestie van vertrouwen waar media, bankiers en politici het steeds over hebben.

De kwestie van banken gaan steunen die bijvoorbeeld verkeerde aandelen hebben ingekocht of gewone verliezen maken, is iets heel anders.

Nu er geen dreiging op een bank-run meer is is het logisch dat ze die miljarden z.s.m. aflossen. Immers ze moeten er 8 % over betalen.

Maar ..., morgen kan er natuurlijk weer een bank-run komen...

Maar voorlopig niet.

Men weet nu dat de staat bijspringt.

Dat wist men in 1928 niet.

Toen liet men ze gewoon ploffen.

Men wist toen niet beter...

(of wel.)

Mvrgr.

Rik