U opmerkingen in uw stukje over microkrediet kloppen niet. De verhalen over microkrediet die u schetst zijn te rooskleurig. En een Nobelprijs zegt niks. Vele deelnemers van microkrediet weten niet waar ze aan beginnen. Een lening - hoe bescheiden ook - is niet zo maar wat. De kans dat een bedrijfje iemands gezin ook vooruitgang geeft, is in de rouwe praktijk - al met al - niet erg groot. In India is het bewezen dat het voor velen juist de ondergang van hun bedrijfje betekend. Vooral op het platteland. Vooral bij boeren. Het geeft jarenlange afhankelijkheid. Afhankelijkheid die lijkt op woeker. Soms tot na iemand zijn dood. Elders in de wereld zie je dat ook. Een lening, hoe klein ook, zuigt de mensen sowieso in de armen van het kapitalisme ('geld met geld verdienen'). Sterker nog dat is de opzet. Het neoliberalisme leert dat je mensen kunt binden aan het systeem door ze een eigen huis voor te spiegelen of een eigen bedrijfje. Zo heeft Thacher de macht van de vakbonden gebroken. En Reagan de macht van de socialistische landen en de val van de muur heeft bewerkstelligd. [Zoals een econoom deze week nota bene in de Volkskrant schreef.] Tot slot: de Nobelprijs voor de economie krijg je als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. Dus dat zegt niks. Dat zijn niet mijn voorwaarden waar onder iemand van mij een Nobelprijs zou krijgen. Ik neem aan dat u beseft dat een Nobelprijs, zowel die voor de vrede als die van de economie, zeer subjectief altijd zijn uitgedeeld. Daar zijn legio - voor de derde en tweede wereld zeer ellendige - voorbeelden van.
Hoogachtend,
Rik Min
