De Koude Oorlog is de meest gemene oorlog ooit. Duizenden legale regeringen, bevrijdingsbewegingen en progressieve leiders zijn om zeep geholpen. Het ergste van deze oorlog is dat ze met ‘medeweten’ van de burgerij in West-Europa en de Verenigde Staten werd en wordt gevoerd. De burgerij wordt misleid, dag in dag uit. Daarbij spelen de media bewust en onbewust een grote rol. Media en speciaal opgeleide journalisten liegen het grote publiek massaal voor [1]. De politici in het Pentagon creëren ‘de waarheid’, die de media dan moeten zien te verkopen. De rol van de zogenaamde ‘linkse’ media vind ik daarin de meest kwalijke. En deze koude oorlog gaat door, ook na de val van de Muur.
Sinds kort kennen we de grote lijnen waarlangs onze tegenstanders de Eerste Koude Oorlog hebben gevoerd. Van de Tweede Koude Oorlog kennen we ze ook. Niet alleen komen er steeds meer details boven tafel, maar vele pionnen uit het verleden publiceren met veel trots ook hun memoires. Doordat ze vaak dom of kortzichtig zijn, beseffen deze rechtse mensen niet dat hun linkse tegenstanders nog niet allemaal dood of vermoord zijn en dat hun idealen en hun aanhangers nog overal in de wereld levend zijn. Die onthullingen zijn door mij dan ook gretig verwerkt in dit boek.
De laatste fase van de Koude Oorlog begon - voor ons, voor mij - in 1979, toen Brzezinski een val opstelde voor de Sovjet-Unie en deze ten uitvoer bracht [2]. Brzezinski was minister onder Jimmy Carter. In deze periode waren de socialistische landen en communistische partijen internationaal zeer sterk, net als de internationale vredesbeweging. In Moskou en elders werden indrukwekkende internationale congressen gehouden met communistische partijen uit bijna alle landen van de wereld. Deze wereldwijde politieke macht was een doorn in het oog van het leiders van het kapitalisme en het USA-imperialisme, allemaal zetelend in het Pentagon. Tussen de Republikeinen en Democraten was geen feitelijk verschil. Het anticommunisme in beide partijen is de laatste 100 jaar nooit verstomd. Men rook nu opnieuw een mooie kans [3]. Dat deze kans succesvol zou zijn was niet helemaal verwacht, maar als je analyseert hoe men het aanpakte was het logisch dat de Sovjet-Unie weinig kans had. Het operationele doel van het Pentagon was de slag om de publieke opinie. Demonisering was het middel. Men wist al geruime tijd dat liegen, leugens en demonisering ongeëvenaarde krachten zijn waar links geen antwoord op had. Met dit middel had men het imago van Stalin en de Sovjet-Unie al danig weten te ondermijnen. Je moest sterk in je schoenen staan om het op te nemen voor de in principe goede bedoelingen van Stalin en de Sovjet-Unie. Maar leg deze politiek van goede bedoelingen maar eens uit aan mensen die dag en nacht worden misleid.
Afghanistan was nog een gewoon beschaafd land. Vrouwen liepen er ongesluierd over straat en velen gingen gewoon naar de universiteit. Ook arbeidersvrouwen. Kaboel was een gewone stad, waar je alles kon kopen, ook westerse goederen. De progressieve regering van Taraki (later de regering van Kamel), was door een volksbevrijdingsbeweging aan de macht gekomen. Deze regering sloot een vriendschapsverdrag en een verdrag van wederzijdse bijstand met de Sovjet-Unie. Brezjnev was toen aan de macht. Deze progressieve ontwikkeling werd - zoals eigenlijk gebruikelijk gedurende de hele Koude Oorlog - door moord en op extreem listige wijze door het Pentagon in de kiem gesmoord.
1979: monsterverbond van Brzezinski met reactionaire moslims
Op het hoogtepunt van de macht van het communisme begon tevens de laatste fase van de Koude Oorlog. In 1979 om precies te zijn, toen de communistische partij van de Sovjet-Unie in de val liep, die voor ze was opgezet door Brzezinski, Jimmy Carter en het Pentagon: Afghanistan. Op het hoogtepunt van de communistische beweging, rond 1975, was de economische en politieke roem van de Sovjet-Unie zoals bekend heel sterk. Rond 1979 gold dit ook voor de vredesbeweging tegen de atoombewapening van West-Europa. Er werden in Moskou indrukwekkende internationale congressen gehouden met communistische partijen uit 160 landen [4]. Er was een onvoorstelbare technische en wetenschappelijke vooruitgang. En de politieke successen van de Sovjet-Unie en China en de bevrijding van Vietnam en delen van Afrika spraken ook velen in Europa aan. In deze periode was de woede van het grootkapitaal en hun leiders, het USAimperialisme, zetelend in het Pentagon, enorm.
Het Pentagon besloot er nog een schepje bovenop te doen in het vuile spel van de koude, heimelijke oorlog tegen de socialistische landen en de bevrijdingsbewegingen. Rond 1979 werd door mensen uit het Pentagon een concreet plan gesmeed om de Sovjet-Unie in een val te laten lopen [5]. Als de Sovjet-Unie in deze val zou trappen, konden de media het communisme gemakkelijk zwart maken, zoals ze dat in 1956, met betrekking tot Boedapest, en 1968, met betrekking tot Praag, ook gelukt was. Dit keer lukte het zelfs beter, en met meer gevolgen dan verwacht. De uitvinder van dit sluwe spel was Zbigniew Brzezinski [6,3]. Hij was nota bene lid van de regering van Jimmy Carter; beiden prominente leden van de Democratische Partij. De val die werd opgezet was Kaboel, Afghanistan. In Afghanistan hadden de communisten enige tijd daarvoor op democratische wijze de macht weten te krijgen. Dat stak. Men begon - als vanouds, maar nu nog smeriger - snode plannen te smeden om de publieke opinie om de tuin te leiden. Ook dit keer kreeg men die weer mee. Nu begon ook links Nederland bijna in zijn geheel mee te schuiven, met de bekende gevolgen: het eurocommunisme, het opheffen van de CPN en uiteindelijk de val van de Muur [7].
Dit keer werd het spel gespeeld met slimme psychologische wapens en werd er een monsterverbond gesloten met groepen moslimfundamentalisten uit binnen- en buitenland.8 Men wist van tevoren dat de leider van de SU, Brezjnev, de regering van communisten in Kaboel te hulp zou schieten. Er waren immers verdragen van bijstand tussen Kaboel en Moskou. De progressieve communistische regering in Kaboel werd vanwege deze plannen van Brzezinski en Carter vanaf dat moment systematisch ondermijnd. Haar leven werd onmogelijk gemaakt; daar ter plaatse, fysiek, maar vooral ook in het westen, bij intellectuelen, via de gelijkgeschakelde pers. Moskou kon niet anders dan deze progressieve regering met militairen vanuit de Sovjet-Unie steunen. Men stuurde militairen, die daar hun leven niet zeker waren. Daarna wist het Pentagon precies wat haar te doen stond. Vliegtuigladingen stingerraketten (vanaf de schouder af te vuren geleide luchtdoelraketten) werden aangevoerd. Zelfs de NAVO-troepen in West-Europa hadden deze unieke wapens toen nog niet. De luchtmacht van de Sovjet-Unie was kansloos en derhalve konden de grondtroepen niet standhouden. Om te kunnen overwinnen of zich alleen maar daar te kunnen handhaven, braken er bloederige gevechten uit. De westerse media schilderden de Sovjet- Unie als een soort bloedhond af. De moedjahedien (opstandelingen in Afghanistan) waren onvoorstelbaar bloeddorstig. (Zie de hedendaagse video’s hierover met het doorsnijden van kelen en het afsnijden van geslachtsorganen.) Het Sovjetleger werd daardoor natuurlijk bijzonder ‘opgefokt’ (geprovoceerd). Door de reactie van het Sovjetleger werd het mogelijk ze in de internationale pers als ‘gewelddadige Russen’ neer te zetten. Terwijl hun gedrag voor de volle honderd procent was en werd uitgelokt. Deze demonisering van ‘de Russen’ werd in West Europa - in de burgerlijke pers - helaas een groot succes. Grote delen van links Nederland en ook de toenmalige jonge en onervaren leiding van de CPN trapten er met open ogen in [7].
Internationaal waren nu alle kaarten op het moslimfundamentalisme gezet. Die moslimfundamentalisten waren helaas gemakkelijk te winnen. Het was een simpel ‘een-tweetje’ tussen het kapitaal en het moslimfundamentalisme. Links Nederland had dat toen volstrekt niet door. Saoedi-Arabië - naar pas veel later bleek - leverde de mankracht, de ideologie en naar later bleek zelfs het kapitaal. Bin Laden was in dit sluwe spel de joker. Het technisch wondermiddel was de pas uitgevonden stingerraket, waarmee elke schaapherder elk vliegtuig de lucht uit kon schieten.
Deze Afghaanse periode van de Koude Oorlog en de ontstaansgeschiedenis ervan, is nauwelijks beschreven. De smerigste rollen waren in Nederland voor het ICTO, maar ook al voor het IKV, Mient Jan Faber en co. Alleen Target, Solidair, Manifest en uitgeverij EPO hebben hier druppelsgewijs correct over gepubliceerd [6]. De schrijver Unger en de documentaire Fahrenheit 9/11 van Michael Moore maakten er voor het grote publiek pas in 2004 melding van [8].
Het was een klassiek een-tweetje van het Pentagon met Saoedi- Arabië om de Sovjet-Unie ‘te passeren’, te kunnen demoniseren en als smeerlappen in de westerse pers te kunnen neerzetten. Het begon met stingerraketten in Afghanistan; het eindigde met de eliminatie van ‘rood’ links en de opkomst van ‘groen’ links.
Een-tweetjes zijn in de politiek precies zoals gewone een-tweetjes op het voetbalveld. Je passeert je tegenstander door tijdelijk een medestander de bal toe te spelen om daarna, als je de tegenpartij op het verkeerde been hebt gezet, de bal weer terug te krijgen. De USA hebben dat gedaan door Bin Laden, een tijdelijke bondgenoot, de bal toe te spelen. De Sovjet-Unie stond machteloos tegen dit tijdelijke bondgenootschap. Links in West-Europa en de Sovjet-Unie werden hierdoor volkomen verrast. De oorlog verhardde zich en werd door moslimfanatici en de groep rondom Bin Laden meedogenloos gevoerd. De reputatie van de Sovjet-Unie als vredebrenger werd verziekt. Dat had een enorm imagoprobleem tot gevolg, zowel voor de Sovjet-Unie als voor de communistische partijen in Oost- en West- Europa. Veel mensen konden schaapherders en moslims maar moeilijk afvallen. De media konden van deze groepen in Nederland gemakkelijk ‘zielige, achtergestelde martelaren voor de goede zaak’ maken. De communisten in Nederland en elders in Europa hadden hier geen antwoord op.
De USA heeft er door dit kortetermijndenken op de lange termijn twee problemen bij gekregen. Ten eerste het probleem dat ze ‘de bal’ van Bin Laden weer terug zullen krijgen, ten tweede het probleem dat links vroeg of laat wel weer zal gaan samenwerken met de moslimwereld. Bin Laden heeft namelijk net zo’n grote afkeer van de spelletjes van de USA gekregen als links al had. De groepen rond Bin Laden zullen zich ongetwijfeld blijven keren tegen hun eigen oprichters, het Pentagon. Carter, Reagan, Clinton, Bush sr. en Bush jr. hebben hun hand duidelijk overspeeld door blind anticommunisme. Links in de wereld moet nu zorgen dat zij een een-tweetje terug met de moslimwereld aangaat. Dan kunnen de anti-imperialistische beweging en andere linkse mensen het Pentagon klemzetten en de bevolking weer voor zich winnen, ook de bevolking van de moslimwereld.
Het eerste stadium van fascisme is namelijk leugens verkopen als waarheden, en die via de media rondbazuinen. Vooral grote leugens. Grote leugens over de doelstellingen van progressieve mensen, progressieve leiders, socialisten, communisten en socialistische landen zoals de Sovjet- Unie (toen), Cuba, Congo, Venezuela en China (nu).
Hoe begon de Koude Oorlog?
De Koude Oorlog is niet door Churchill in Fulda in 1946 begonnen, maar in mei 1945, toen president Truman van de USA de gehele, grotendeels nog intacte geheime dienst van Hitler overnam en meer dan 1000 man in het geheim naar Washington overbracht [9]. Deze geheime dienst stond onder leiding van generaal Reinhard Gehlen en was gespecialiseerd in Oost-Europa en het observeren en infiltreren van progressieve, socialistische en vooral communistische organisaties [10]. Gehlens manschappen wisten alles van de organisatie van communisten en waren getraind in het opsporen en uitschakelen van communistische voormannen. Gelukkig waren de communisten in de Sovjet-Unie al vanaf 1918, en zeker sinds de burgeroorlog van 1920-1923, op hun hoede voor verklaarde vijanden van de Sovjetstaat. Dat uitschakelen van communisten werd vanaf 1933-1941 en daarna, fysiek en ter plaatse in de Sovjet-Unie gedaan, maar vooral ook door onzinverhalen over communisten en hun werkwijzen rond te strooien. Demonisering van communisten en van communistische leiders, met name van Stalin, daar waren de fascisten meesters in. Al vanaf 1933, bij het aan de macht komen en al ver daarvoor, wisten Hitler en Goebbels al dat het vertellen en rondbazuinen van grote leugens in een democratie beter is om de macht te krijgen en te houden, dan het rondbazuinen van kleine leugens. De toestanden rondom het Niet-aanvalsverdrag dat Stalin met Hitler sloot, werden zowel door bijna alle West-Europese leiders alsmede ook door Hitlers geheime diensten gecreëerd [11]. De demonisering was in die periode net zo hevig als later in de koudste dagen van de Koude Oorlog.
Deze nazi’s hebben in de periode 1945-1960, in Washington, in het Witte Huis, en met name in het Pentagon, de kiem gelegd voor het anticommunistische klimaat dat leidde tot het vallen van de Muur. Een klimaat dat, zoals iedereen inmiddels kan zien en weten, tot op de dag van vandaag onverminderd doorgaat. Kijk maar naar Cuba, Noord-Korea, en hoe ze met China allerlei handelsoorlogen voeren en Chinese producten boycotten.
Aangezien het kapitalisme de verklaarde doodsvijand van het communisme en van socialistische maatschappijen is, waren deze nazi’s zeer gewilde aangevers aangaande alles waar de Amerikaanse kapitalisten óók in geïnteresseerd waren. Gedurende al die jaren na de Tweede Wereldoorlog hebben deze ‘Duitse hulptroepen’ van Hitler het Pentagon geholpen in de strijd tegen het communisme en bij het ondermijnen van de communistische partijen in Oost- Europa. De methode die ze hanteerden was nieuw: niet met wapens vechten maar met psychologische wapens uit de communicatie wetenschappen. Zo kreeg men de Sovjet-Unie uiteindelijk op de knieën. Er ontstond gaandeweg een nieuw soort oorlogvoering: een psychologische oorlogvoering om de harten en hoofden van de bevolking op hol te laten slaan, om de bevolking afkerig te krijgen van het socialisme.
Dit patroon zien we vooral in de periode 1979-2010 overal. Het verklaart de oorlogen in Afghanistan, Joegoslavië, Kroatië en in Kosovo, maar ook het vallen van de Muur. Steeds maar weer, door zelfstandigheid te beloven, door eenheidsstaten - zoals eerst de Sovjet-Unie en later Joegoslavië - in het liefst een zo groot mogelijk aantal kleinere staatjes uiteen te laten vallen. Hierbij werd steeds de oude leus van Hitler uit Mein Kampf gebruikt dat de betreffende staten ‘volkerengevangenissen waren’. Eind 2011 werd dit bevestigd door Arie Elshout in de Volkskrant. Er was die week in de USA een geheim rapport gelekt van de hand van het ministerie van Justitie. The New York Times wist daar de hand op te leggen, en publiceerde het op 14 november 2011. In de Koude Oorlog tegen de Sovjet-Unie waren oud-nazi’s ingezet bij inlichtingenwerk. ‘Een in 1979 speciaal opgezet geheim bureau (Office of Special Investigations; OSI) regelde het uitzetten van ex-nazi’s.’ Naast de naam van de hierboven genoemde nazigeneraal Gehlen, vallen in dit rapport de namen van de oud-nazi Otto von Bolschwing en de oud-nazi-wetenschapper Arthur L. Rudolph. Rudolph deed in 1983 in Washington nog ‘inlichtingenwerk in Oost-Europa’, aldus Arie Elshout in de Volkskrant van 15 november 2010.
Achteraf bezien waren Boedapest en Praag ook opgezette valkuilen. Die valkuilen mislukten grotendeels
Achteraf gezien waren Boedapest en Praag ook voor de Sovjet-Unie opgezette valkuilen. En als daar één begrip op van toepassing is, is dat het begrip ‘uitlokking’. De bewijsvoering hiervan is moeilijk. Links had het mechanisme nog niet helemaal door. De valkuilen die door uitlokking ontstonden, werkten in ieder geval wel en misten hun uitwerking op de publieke opinie niet. De westerse communistische partijen hadden dat mechanisme van uitlokken toen niet door. Zelfs achteraf begreep men niet hoe de hazen gelopen hadden. Hoewel Paul de Groot (CPN) het wel aanvoelde, maar zich rond 1967 toch - tegen zijn intuïtie in - gedwongen voelde zijn mening over ‘de inval’ aan te passen. Achteraf heeft hij daar veel spijt van gehad, maar toen was het te laat. De glijpartij van de CPN was begonnen. Want zo werkt dat mechanisme van uitlokking en provoceren. Het gevolg is tot op de dag van vandaag te merken: er is in Nederland bijna geen goede oppositie meer, ook niet in de vakbonden.
Het grootste deel van alle heimelijke acties in de Koude Oorlog, zoals het uitlokken van geweld en de gewone demoniseringscampagnes om communistische partijen en hun leiders in een kwaad daglicht te stellen, is nog niet beschreven; is onbekend en/of geheim. De waarheid over de oorzaken en het aanstichten door uit het Westen aangestuurde anticommunisten, aangaande de opstand in Hongarije, Boedapest, 1956, en Tsjechoslowakije, Praag, 1967, komt maar mondjesmaat boven tafel [11]. In China zijn rondom de Olympische Spelen van 2008, al deze methoden van uitlokking, provoceren en aanwakkeren van tegenstellingen wederom gebruikt.
Het overnemen van een groot deel van Hitlers geheime dienst en de onvoorstelbaar smerige verwikkelingen in de jaren vijftig, zestig en zeventig zijn vrij onbekend bij het grote publiek [12]. Deze groep mensen van generaal Gehlen zat in de jaren vijftig al vanuit het Pentagon richting Oost-Europa te wroeten en te stoken. Uit de koker van deze mensen kwamen de politieke en psychologische manipulaties die in Berlijn in 1953, in Boedapest in 1956 en in Praag in 1967 dan ook redelijk voorspelbaar tot uitbarsting kwamen. Ik ga er met terugwerkende kracht van uit dat, aangezien wat we nu weten over Kaboel en het demoniseren van communistische en socialistische leiders, de Russen toen ook al geprovoceerd werden. En in de valkuil werden gelokt; de valkuil van het binnenvallen van een land en daarbij onschuldige burgers doden. In Bosnië en Tsjetsjenië vinden dezelfde soort provocaties plaats. De voorspelbare reactie is zodanig dat je leiders als Poetin en Milosevic er in de westerse media heerlijk zwart mee kunt maken. Het westerse publiek - zo menen deze aanstichters - denkt toch niet verder dan hun neus lang is. Tot op heden is dat ook zo.
Er waren in 1956 en 1967 verdragen met respectievelijk Boedapest en Praag, net als later met Kaboel, om de linkse regering te steunen in het geval van een aanval vanuit het Westen of in het geval van een contrarevolutie. Aangaande Hongarije en Tsjecho-Slowakije zijn er op Jalta en in Potsdam rond 1944 en 1945 afspraken gemaakt. Stalin heeft zich altijd aan deze internationaal overeengekomen afspraken met Roosevelt, Truman en Churchill gehouden, en bijvoorbeeld nooit Griekenland opgeëist. De USA deden dat wel, zij eisten Griekenland op als kapitalistisch land. De ene rechtse staatsgreep volgde op de andere. De USA pleegden haast elk jaar wel ergens een staatsgreep. Stalin heeft in die periode, om zijn goede wil te tonen, zelfs drie vierde van Berlijn teruggegeven. Dit gebaar van Stalin bleek contraproductief: het Westen en de anticommunistische kliek werden er alleen maar brutaler door. Deze regels en de verdragen die de SU heeft gesloten, gelden plotseling niet als de USA ergens ter wereld, zich met soortgelijke zaken bemoeien, zoals bijvoorbeeld in Chili met Pinochet en in Indonesië met Soeharto. Dat maakt de positie van de SU en de communistische beweging nu met terugwerkende kracht ook zo sterk. Zeker achteraf, nu de Verenigde Staten, zonder mandaat en verdrag, Saddam Hoessein met allerlei leugens en verdachtmakingen, uit Irak heeft weten te verdrijven en Irak heeft vertrapt. Ongelooflijk, want met terugwerkende kracht heeft hierdoor de Sovjet-Unie eigenlijk (ook) het recht gekregen om de progressieve Hongaren, de progressieve Afghanen en de progressieve Tsjechen te helpen bij het voorkomen van een toen dreigende terugval naar het kapitalisme. Er waren immers officiële vriendschapsverdragen en democratisch gesloten verdragen voor wederzijdse bijstand tussen vele Oost-Europese landen en de Sovjet-Unie. Met terugwerkende kracht hoeft de Sovjet-Unie zich op het punt van volkenrecht en staatsrecht dus niet te verantwoorden.
Enschede, 2004, geüpdatet 2008 en 2011. Laatste versie 2017.
Noten
1. De demonisering van het communisme kent (in dit betoog) vier periodes. De eerste is de demonisering van voor de Tweede Wereldoorlog, incl. de hysterie rond het Niet-aanvalsverdrag met Hitler. De tweede is de periode van Stalin na WO II. De derde is de periode na 1953, met Boedapest 1956, Praag 1967, etc. De vierde is vanaf 1979, Kaboel/Afghanistan. De demonisering van Stalin, die tot op de dag van vandaag doorgaat in de media, met name in de Volkskrant en bij de VARA en de VPRO, is het belangrijkste succes geweest van het kapitalisme.
2. De ‘Eerste Koude Oorlog’ strekt zich uit van 1946 tot 1991, de ‘Tweede Koude Oorlog’ (benaming van mij) begon in 1991 en loopt tot op heden door. Deze nieuwe oorlog, de Tweede Koude Oorlog, kenmerkt zich door een moeilijk bevechtbare, slimme, heimelijke, steeds maar doorlopende demoniseringscampagne tegen communisten, hun bewegingen, hun partijen, hun ideologisch wereldbeeld, tegen bevrijdingsbewegingen en tegen progressieve personen overal ter wereld. Dit ondanks het feit dat de Sovjet-Unie als tegenstander is weggevallen. Men is bang dat als zou er maar één communist overblijven dat die te zijner tijd de zaak weer op zou kunnen starten. Voor ons communisten is de ‘koude oorlog’ dus nog steeds niet voorbij, hoewel de officiële Koude Oorlog, de Eerste dus, in 1991 eindigde. Dit boek beschrijft tientallen van die regime changes.
3. Zie Zbigniew Brzezinski, ‘How I and Jimmy Carter started the Mujahideen’, interview in Le Nouvel Observateur, 15-21 januari 2003, p. 76. Deze truc van uitlokking is vaker toegepast. We weten al geruime tijd dat ook de Eerste Golfoorlog is uitgelokt door een bewust opgezette val voor Saddam Hoessein. Saddam Hoessein heeft niet ingezien dat hij daarna in de westerse media voor de westerse burgerij publicitair kon worden afgemaakt en uiteindelijk afgeserveerd.
4. In 1975, communisten uit meer dan 160 landen kwamen toen regelmatig bijeen. (De congresboeken zijn in mijn bezit.)
5. Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin. Antwerpen: Uitgeverij EPO 1994.
6. Bronnen: Target (1999-2002), Solidair (2000-2003) en vanaf het begin: Manifest.
7. Deze jonge nieuwe leiding van de CPN bestond uit Gijs Schreuder en Elsbeth Etty, plus wat meelopers.
8. Bin Laden en Saoedi-Arabië. Zie ook de documentaire van Michael Moore, Fahrenheit 9/11. Filmer Moore en schrijver Unger proberen via film en boek de herverkiezing van Bush te torpederen. Ze krijgen vreemd genoeg volop steun om een mediacampagne op te zetten. Dat moet te denken geven. Ik ben bang dat ze met deze aanval op Bush een dubbele agenda hebben. De Israëllobby en de zionistische beweging willen - na gedane zaken met Bush - inmiddels best graag een democratische president. Bush is in hun ogen toch te slap, hij begint (voorzichtige) kritiek op Israël te uiten. Dat gaat Israël al te ver. De democraten in de USA zijn - net als de sociaaldemocraten in Europa - soms zelfs beter te manipuleren richting een joodse staat (zionisme; slegs vir joden) en een Palestijnse staat bestaande uit 2 absurde bantoestans (slegs vir Palestijnen). Daarom beginnen ze hun kaarten (maar) op Kerry te zetten. Overigens won Bush jr. toen wel de verkiezingen. Recent moest Hollywood zelfs een film maken om de waarheid dan maar te onthullen en om tegelijkertijd veel dingen te kunnen verdraaien in Charlie Wilson’s war met Tom Hanks en Julia Roberts (januari 2008). Ze geven in ieder geval het belangrijkste toe, namelijk dat de CIA rond 1979 in Afghanistan de motor was achter alle ondemocratische, anticommunistische smeerlapperij om de Sovjet- Unie te demoniseren. Jim Woolsey, voormalig directeur van de CIA, zei rond deze film zelfs dat ‘zonder deze democraat en deze acties zou de geschiedenis er vreselijk anders uit hebben gezien en was de Muur waarschijnlijk niet gevallen’. Precies de strekking van mijn boek. Dat de film meer verhult dan openbaart, blijkt uit het slot waar de hoofdrolspelers zeggen dat de USA zelfs nog te weinig voor de opstandelingen - de moedjahedien - hebben gedaan.
9. Churchill in Fulda, USA, 1946. Zie o.a. Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin. Antwerpen: Uitgeverij EPO 1994. Zie ook Michael Sayers & Albert E. Kahn, De grote samenzwering, voorwoord van mr. G.J. van Heuven Goedhart. Amsterdam: Republiek der Letteren 1946. (In mijn bezit.) Van Heuven Goedhart was minister van Justitie en hoofdredacteur van Het Parool.
10. Tussen de 1000 tot 5000 kaderleden van m.n. Duitse spionagediensten van luitenant-generaal Reinhard Gehlen werden eind 1945, begin 1946, in het geheim naar de USA overgebracht, is de schatting. Zie Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin. Antwerpen: Uitgeverij EPO 1994, p. 195, 293.
11. Het verraad van Chroesjtsjov aan Stalin in 1953 en dat van Gorbatsjov aan de communistische partij, in 1991, moeten we hier los van zien. Dat is de binnenlandse dimensie van het hier betoogde. Dit artikel gaat voornamelijk over de buitenlandse dimensie en de druk die leidde tot binnenlandse destabilisatie. First things first. Oorzaak van het verval blijft de bewuste demonisering vanuit het Pentagon, waardoor niemand meer voor het communisme en een socialistische maatschappij durfde op te komen, ten slotte ook niet meer ín de Sovjet-Unie zelf.
12. Het woord demonisering is door de massa van de Nederlanders als breed begrepen begrip pas (her)ontdekt tijdens de opkomst van Pim Fortuyn. Daarvoor was het begrip al van toepassing op Soekarno, Lumumba, Mandela en Arafat. Fortuyn vond dat hij ‘door links en de linkse media’ - nota bene – ‘gedemoniseerd werd’. Niets bleek achteraf minder waar. Demon betekent duivel, demoniseren is dus iemand voorstellen als de duivel zelf. Zoals communisten en socialistische landen door sommigen als het ultieme kwaad worden gezien.