De afgelopen zeventig jaar hebben de rechtse kranten en hun fascistische handlangers, zoals die diep in de spelonken van het Pentagon zetelen, diverse grote en kleine wereldconflicten uitgelokt. Het uitlokken van personen, van acties en van democratisch gekozen regeringen, was gedurende de koude oorlog een van de meest beproefde aanvalsmethodes tegen haast alle progressieve, socialistische en/ of communistische krachten in de gehele wereld. Geweld uitlokken, zodat men de publieke opinie met nepnieuws rijp kan maken met geweld een persoon of een groep uit te schakelen. Hiervan zijn voorbeelden te over. Aan het begin van de Koude Oorlog was er het Tonkin-incident en aan het eind van de Koude Oorlog werd Saddam Hoessein op slinkse wijze Koeweit binnen gelokt.
Van alle leugens en bedrog gedurende de Koude Oorlog is demonisering de langst geheim gebleven methode geweest. Het begon met het belachelijk maken van Soekarno, daarna is de methode veelvuldig openlijk of geniepig toegepast. Het begrip demonisering zelf - iemand als duivel (demon) afschilderen - is pas in brede kringen bekend geraakt toen Pim Fortuyn opkwam en hij naar zijn zeggen ‘door links en rechts’ gedemoniseerd begon te worden. Hier laten wij met terugwerkende kracht zien welke rampzalige uitwerking deze methode van zwartmaken in de pers had op communisten en leiders van bevrijdingsbewegingen.
Uitlokking
Soms heeft de CIA met medeweten van de Amerikaanse president dingen uitgelokt, soms zonder medeweten van de Amerikaanse president. Soms met de gehele CIA, soms alleen met kleine rabiate groepen daarbinnen. Zo hebben de rechtse en fascistische krachten binnen de Verenigde Staten willens en wetens mensen opgeleid en/of wapens gegeven, in hun niet aflatende ijver communisten of socialisten te ondermijnen. Sommige mensen en bewegingen keerden zich - daarna - vaak tegen hun broodheer. Denk bijvoorbeeld aan Noriega, Saddam Hoessein en Bin Laden. In Israël gebeurde dit met de Hamasbeweging, die werd opgericht of beter gezegd: die kreeg veel steun vanuit rechts-zionistische hoek om een tegenwicht te vormen tegen de PLO. Dit om het Arafat, en de linkse Palestijnse beweging, zo moeilijk mogelijk te maken, en het gezag van de PLO te ondermijnen.
Robert Fisk schrijft er in De grote beschavingsoorlog op p. 524-525 het volgende over:
De Israëlische bezetting begon hoe langer hoe meedogenlozer
te worden en de steeds sterker wordende religieuze Palestijnse
milities, vooral de Hamasbeweging, boezemden zowel de Israëliërs
als de Palestijnse leiding angst in. Jarenlang had Israël Hamas
aangemoedigd bij het bouwen van moskeeën en het organiseren van
sociale dienstverlening als rivaal van de ‘terroristische’ PLO en het
leiderschap van de verbannen ‘superterrorist’ Arafat.
Net zoals Amerika zelf Osama bin Laden en Saddam Hoessein in het
zadel had geholpen, zo koesterde Israël Hamas en de Hamasleiding,
die bestond uit imams en strijders die overtuigd waren van hun
eigen gelijk, en die nu Palestina - héél Palestina - opeisten voor de
Palestijnen.
Uiteindelijk is Arafat aan de vergetelheid ontrukt door de macht van
deze islamitische rivalen onder de Palestijnen en de mate waarin ze
Israël wisten te treffen in de bezette gebieden.
Zonder de oppositie van Hamas en de islamitische jihad zou Israël
geen enkele aandrang hebben gehad zich terug te trekken. Als
deze bewegingen er niet waren geweest - met hun compromisloze
panislamistische eisen die Arafats ambities verre overtroffen - zouden
de Israëliërs er weinig belang bij hebben gehad de PLO te erkennen,
of een flintertje Palestina terug te geven aan Arafat.’
‘Het was niet moeilijk te begrijpen waarom zowel de Israëliërs als
Arafat een geheim akkoord wilden.
hele boek van Fisk, maar vooral dit ene fragment, laat een aantal dingen goed zien.
Radicaliseren
Het eerste dat Israël heeft gedaan is de Palestijnen zichzelf voorbij laten lopen, radicaliseren [1]. Israël kon de Palestijnse bevrijdingsbewegingen in het Westen dan beter afschilderen als een bende terroristen of jodenhaters. En de mensen in het Westen die het opnemen voor de Palestijnse bevrijdingsstrijd uitschelden voor antisemiet [2]. Israël en de USA zijn zover gegaan dat ze in het begin de oprichting van Hamas gesteund hebben. Dat was bedoeld om Arafat en de PLO in de hoek te kunnen drijven. Er zijn bewijzen dat de FBI extremisten van Hamas met geld gesteund heeft [3]. Tegelijkertijd hebben Israël en de Amerikaanse regering Arafat in zijn wanhoop zover gedreven dat hij bij het Camp Davidakkoord en bij de Oslo-akkoorden geen kant meer op kon. Arafat ‘erkende’ daar zogenaamd de ‘joodse staat Israël’ en hij ‘gaf’ daarbij zogenaamd ‘het recht op terugkeer op’. (Hij erkende alleen maar dat er joden wonen in Israël.) Ook kreeg hij van de Amerikanen toen honderden miljoenen dollars – jaarlijks – voor de opbouw van ‘zijn’ veiligheidsorganisatie. Bij terugkeer in zijn land besefte Arafat dat hij ‘erin gestonken’ was. Die honderden miljoenen dollars corrumpeerden hem en zijn organisatie zodanig dat Israël en de USA hem konden chanteren en zeggen dat Arafat en zijn organisatie corrupt was. Arafat zat in de tang. Hij begreep, op het eind van zijn leven, dat het onvermijdelijk was veel en veel langer dan iedereen ooit had gedacht, te blijven vechten voor zijn land en hun recht. De moslim-Arabieren hadden dat echter al veel eerder begrepen [4].
Tegen
Het tweede mechanisme, dat regelmatig in alle pracht en glorie te zien is, is je vijand net zolang tergen tot hij wel terug moet slaan. Dat is een subtiele vorm van uitlokking, waarbij de schade wordt ingecalculeerd. Van dat laatste is het beste voorbeeld de Palestijnse strijd. De Palestijnen zijn decennia lang zodanig getergd dat ze uiteindelijk met zelfmoordcommando’s Israëlische restaurants binnenlopen en klanten en henzelf opblazen. Als links ergens in een bevrijdingsbeweging geëlimineerd is, gaat uiteindelijk een rechtse beweging de legitieme rechten van een volk ophalen, en rechts gebruikt nu eenmaal grovere methoden dan links. Dat zien we bijvoorbeeld bij de Palestijnse zaak: zelfmoordenaars.
Deze twee soorten terreur spelen beide een rol aangaande de in gang gezette oorlog tegen Bin Laden en de taliban (een beweging die door de USA zelf aan de macht is gebracht). Een typisch geval van uitlokking en van iemand (lees: Bin Laden) die zich tegen zijn broodheren keert. Een goed Nederlands spreekwoord zegt dan: als een hond vals is, is dat de schuld van het baasje.
Als je een beweging eenmaal in de tang hebt, kun je de publieke opinie met dat enkele feit – en door het jarenlang te herhalen – enorm manipuleren en dus op het verkeerde been zetten, zodanig dat de massa – bij gebrek aan goede informatie – partij kiest voor ‘het redelijke’; en dat is dan vaak de kant van ‘de USA’ en ‘het Westen’. Het publiek denkt eenvoudig: die ander heeft geweld gebruikt en het Westen niet. Men ziet vaak niet meer dat het geweld uitgelokt is. Dit is gebeurd met de Sovjet-Unie in Afghanistan, met de Palestijnen, met het Iraakse verzet, en met de taliban rond 2000 toen die Boeddhabeelden gingen vernietigen.
Het Tonkin-incident (zoals dat in december 2001 gelukkig nog eens op de Nederlandse televisie goed te zien was), is het bekendste uitgelokte incident. Met de medialeugen dat Noord-Vietnam Amerikaanse oorlogsschepen zou hebben aangevallen in de baai van Tonkin, in Vietnamese wateren, startte rond 1960 een campagne om Ho Chi Minh en de Vietnamese communisten zwart te maken. De methode van leugens en halve waarheden was in deze concrete zaak direct een enorm succes in de publieke opinie. Zowel op korte termijn als op lange termijn steunde de publieke opinie daarom de Amerikanen in Vietnam. Een schande natuurlijk, maar dat is hét kenmerk van de hele Koude Oorlog geweest: nepnieuws. De oorlog werd door de media en de slapende meerderheid heel wat jaren getolereerd en gesteund. Tientallen jaren later was de haat onder de bevolking aangaande Ho Chi Min en de Vietcong in de westerse samenlevingen nog steeds grotendeels gebaseerd op een volkomen verkeerde voorstelling van zaken.
Demoniseren
In de Koude Oorlog gebeurde dat met het creëren van blinde haat tegen Soekarno en later tegen Yasser Arafat, om er maar eens twee te noemen. Beide vrijheidsstrijders werden in het begin als duivels afgeschilderd. De publieke opinie werd tientallen jaren misleid. Bij Arafat ging het door tot zijn dood. Naderhand moest men het beeld dat men van beide vrijheidsstrijders had wel bijstellen en kregen deze leiders de macht en de onderhandelingspositie die ze met hun bevrijdingsbewegingen ook hadden verdiend.
In de Golfoorlog kon men al deze kunstjes van list, leugens en bedrog via de media moeiteloos herhalen. Men wist rond 1990 dat Saddam Hoessein een macho-achtige figuur was. Men had hem en zijn leger regelmatig bewapend en van inlichtingen voorzien zodat hij de strijd aan kon gaan met Iran, het ook alweer duivelse land van ayatollah Khomeini. Men had Saddam Hoessein, via April Glaspie, een belangrijke Amerikaan met contacten in de oliewereld, ingefluisterd ‘dat de Amerikanen hem niet zouden straffen’, als ‘hij onverhoopt Koeweit zou binnenvallen en annexeren’ [5]. Glaspie gaf Saddam Hoessein hiermee een vrijbrief. Dat is pure uitlokking. Men wist dat een macho als Saddam Hoessein dan Koeweit zouden invallen. Het Pentagon had zo een excuus om alles in die regio te doen wat ze wilde doen, bijvoorbeeld legerbases in Saoedi-Arabië oprichten. De Amerikanen hadden Saddam Hoessein 10 jaar daarvoor ook al opgestookt: tegen Iran. (En Iran tegen Irak.)
Saddam Hoessein viel prompt Koeweit binnen. Zo’n macho was hij wel en zo’n ego had hij wel, dat wisten de Amerikanen natuurlijk ook wel. Ze buitten dat gegeven prima uit. Saddam vond immers dat hij recht op Koeweit had, als beloning voor zijn strijd tegen Iran. Koeweit is immers altijd al, misschien al wel 3000 jaar, een deel van Irak geweest. De Britten hebben Koeweit rond 1910 van Irak afgenomen. Hoessein vertrouwde de Amerikanen, en hun vredesapostel, hier blijkbaar op hun woord. Op de achtergrond hebben de oliemaatschappijen dit spel tussen Amerika en Irak als slimste medestander van de USA waarschijnlijk meegespeeld.
Elke analyse van de wereld zoals die er na 11 september 2001 uitziet, dient er rekening mee te houden dat Bin Laden net zoals Noriega van Panama en Saddam Hoessein van Irak door de Amerikaanse geheime dienst geïnformeerd, bewapend en opgeleid was. Bijvoorbeeld het extreem gewelddadige van de acties van Bin Laden hebben veel aanslagplegers in hun trainings- en opleidingstijd geleerd. Kortom, zoveel gewelddadigheid heeft dit soort mannen geleerd van de CIA.
Waar een hedendaagse politieke analyse altijd rekening mee moet houden is dat de geheime dienst van de Verenigde Staten via uitlokking, mediamanipulatie en chantage werkt. Uitlokking is de minst bekende van de drie. Inmiddels is uitlokking wel heel duidelijk te herkennen als patroon in zeventig jaar Koude Oorlog. We kennen in de recente geschiedenis van het moderne westerse fascisme tientallen ‘Tonkin-incidenten’. Bij dit soort incidenten kan men achteraf altijd zeggen dat niemand iets wist en dat niemand het gepland of gedaan heeft. De daders worden met geld of andere middelen tot zwijgen gedwongen. De hele Irak-Iranoorlog werd 10 jaar lang aan de gang gehouden door de CIA. Men gaf de ene partij zo nu en dan informatie over de andere partij. Dit spel ging door tot beide partijen verzwakt waren. Twee vliegen in één klap elimineren. Dat was de bedoeling en het is ook bijna volledig gelukt. Saddam had het op een gegeven moment echter wel door. Milosevic later – en in ander verband - ook.
Creëren van verwarring
Er is nog een vijfde punt. De gedrevenheid van de terroristen die de WTC-torens vernietigden en de gedrevenheid van de Baader- Meinhofgroep hebben overeenkomsten. De één beroept zich op de strijd van de Palestijnen voor gerechtigheid, de ander beroept zich op de arbeidersklasse en gerechtigheid. De steun die men krijgt uit sommige hoeken is (alweer) vreemd en naïef. Terreur heeft echter niks met ‘de’ islam te maken en ook niet met de arbeidersklasse. Immers - en dat is mijn betoog - dit soort daden wordt uitgelokt door de bezittende klasse. De bezittende klasse – het imperialisme – weet dat hun schraapzucht acties uitlokt, ze weten die acties om te buigen in megawinst, media-manipulatie en dus in politieke macht om de wereld nog meer uit te kunnen buiten. De bezittende klasse is de klasse die momenteel alles te verliezen heeft en niet kan winnen.
Op 5 november 2001 stelde een columnist in NRC Handelsblad (Dulfer sr.) dat Deutsche Bank voorkennis had over de acties op 11 september. Met name Buzzy Krongard werd genoemd, een man gelieerd aan CIA-directeur George Tenet. Op de beurs waren er voor 11 september vreemde, grote transacties gaande. Voorkennis en dus een (rechts?) complot? Het hoeft niet, het kan ook voorkennis zijn van ‘een gebeurtenis’ op zich; zonder dat men de daders kende. Men had wel de tip dat een gebouw zou instorten. Enfin, de tijd zal het leren.
Linkse mensen - en met name communisten - moeten altijd waakzaam blijven en deze mechanismen leren herkennen. In de jaren zestig en zeventig liepen heel veel PSP- en PPR-achtige mensen achter de Baader-Meinhofgroep aan. De communisten niet. Marcus Bakker sprak in die jaren van ‘wild geworden kleinburgers’ die niet met ‘hun beide benen in de arbeidersbeweging stonden’, en over ‘rijkeluiszoontjes’. En terecht. In 2001 bleek een van de topmensen van de Baader- Meinhofgroep zich bij de neonazi’s in Duitsland te hebben genesteld. Marcus Bakker had dus gelijk met zijn wantrouwen van deze groep en haar beroep op socialistische waarden. Rechts spinde er, in die tijd, garen bij. In Italië ging het net zo, daar deinsden de fascisten er niet voor terug om o.a. een moord op de christendemocraat Aldo Moro te plegen en die misdaad links in de schoenen te schuiven. En daarmee de maatschappij op het verkeerde been te zetten, te ontregelen. De communistische partij had er in ieder geval niks mee te maken. Iets in de schoenen van de communisten of van links schuiven is de fascisten daar toen vaak gelukt. Iedereen, met name de ‘eurocommunisten’ in Nederland (ook wel ‘verticalen’ genoemd) trapten daar toen in en hadden er geen antwoord op. Behalve de zogenaamde ‘stalinisten’ (ook wel ‘horizontalen’ genoemd). De gevolgen van deze slechte analyses en halfbakken oplossingen, die brede groepen binnen links aandroegen, zijn tot op de dag van vandaag, zeer groot.
De meeste ‘linkse’ splintergroepen en anarchisten in Italië hadden niet door dat ze werden gemanipuleerd, uitgelokt en geprovoceerd. De communisten zijn, door dit soort spelletjes met ‘links’, in Italië nooit aan de bak gekomen, hoewel ze 50 jaar lang de sterkste politieke en democratische factor waren. De communisten zijn uiteindelijk aan deze fascistisch rechtse, nationale en internationale krachten ten onder gegaan. Men gaf vaak zichzelf de schuld, terwijl de schuld - later - aantoonbaar bij de fascisten, Vaticaanstad en het Pentagon blijkt te hebben gelegen en niet bij de Italiaanse communistische partij. Het fascisme en het grootkapitaal is altijd sterker en meedogenlozer dan de ‘grootste linkse complotteur’ denkt. Deze les is ook momenteel van bijzonder groot belang. Vandaag de dag zijn er weer hele volksstammen die niet doorhebben hoe ze door leugens, halve waarheden, hoofdredacties, persbureaus en massapsychologie worden gemanipuleerd. Ze weten niet wie wie is, doorzien niet in wiens belang iets is. Veel linkse mensen hebben minder inzicht in de drijfveren achter de mooie woorden van mensen met verkeerde bedoelingen dan de eerste de beste misdaadromanlezer. Het motief bepaalt immers de dader, een zaak is pas goed geanalyseerd als je iemands motief kent. De bezittende klasse is doodsbang alles te verliezen, is erbij gebaat zich te verdedigen ten koste van alles. Let altijd goed op wie ergens baat bij heeft, diegene kan je gedrag uitgelokt hebben.
De brandstichting door Van der Lubbe van de Rijksdag in 1933 - hoe goed ook bedoeld als signaal naar de wereld - speelde de fascisten in de kaart en veroorzaakte dat Hitler nog meer macht kreeg in Duitsland en de bevolking publicitair zijn kant kon laten ‘kiezen’.
Het moderne verborgen fascisme vanaf de periode-Truman (vanaf 1945 dus) zetelt diep in de spelonken van de geheime diensten en het Pentagon. Vlak ook Vaticaanstad en Israël niet uit, die deden volop mee met het ondermijnen van Oost-Europa. Israël speelde in elk naoorlogs conflict wel een rol. Dat begon met hun bemoeienis met de sjah van Perzië, ging door in Irak met het uit de tent lokken van Saddam richting Iran en Koeweit. Zelfs Bill Clinton kende de verborgen doelstellingen en de verborgen financieringsbronnen van de harde, anticommunistische delen van de CIA niet, laat staan dat hij er iets aan kon doen.
Demoniseren
Een aantal malen hebben de westerse imperialisten - na het vallen van de Muur - weer iets met uitlokking geflikt: het bekendste geval van uitlokking is de Golfoorlog, het meest recente geval de Balkanoorlog. Hier is heel Nederland ingetrapt en heeft de PvdA een ongelooflijke rol gespeeld, maar helaas - opvallend genoeg – geldt dat ook voor GroenLinks, de SP en de Internationale Socialisten. Denk aan Kroatië, Bosnië, Kosovo, Sarajevo, Srebrenica en Macedonië, maar ook aan de oorlog in Somalië [6]. Weinigen protesteerden ook tegen de totale, tien jaar durende boycot van Irak, Joegoslavië (Servië) en de boycot van Cuba. De boycot van Cuba duurt nu al meer dan 40 jaar. Al deze boycots en/of sancties vind ik misdaden op zichzelf. Hierbij spelen leugens, uitlokking en demonisering van de leiders een primaire rol. De onwetende en misleide massa’s in het Westen trappen er helaas bij elke koude oorlog weer in. De oppositie in Nederland heeft steeds net niet genoeg kracht en politieke wil om de ‘feiten’ te kunnen ontkennen. Duidelijk is dat al deze politieke spanningen allemaal iets gemeen hebben: namelijk het steeds maar uitlokken van tegengeweld om de betrokken leider als een beest of duivel in de media te kunnen neerzetten. Als er dan eenmaal met geweld is ‘gereageerd’, dan is het keer op keer een koud kunstje voor de westerse propagandamachine om deze leider en zijn troepen nog verder te ontmenselijken (d.w.z. te ‘demoniseren’). Succes bleek keer op keer verzekerd, ondanks waarschuwingen van communisten er niet in te trappen en berichten dubbel of driedubbel te checken.
Halve waarheden bleken erger dan hele leugens. De publieke opinie en daarbinnen vooral de intelligentsia en de gegoede burgerij, trappen er helaas telkens weer in. Communisten weten daar alles van. Soekarno, Arafat, Winnie Mandela, maar ook Milosevic, allemaal waren het ‘schurken’, ‘oorlogsmisdadigers’ en ‘boeven’ in plaats van vrijheidsstrijders. In plaats daarvan zouden ze Genscher, Kohl, en later Clinton en Blair als leugenaars en oorlogshitsers moeten herkennen. In mijn visie op de drie meest duidelijke wereldconflicten, zijn de betreffende leiders allemaal in een val gelokt. Ik ben van mening dat de Amerikaanse buitenlandse politiek de publieke opinie in deze drie kwesties ook daadwerkelijk driemaal heeft gemanipuleerd. Ten eerste heeft er uitlokking bij de Golfoorlog plaatsgevonden [7].
Ten tweede was er sprake van uitlokking in Bosnië, en vooral in Srebrenica. De Bosnische moslims waren meesters in het uitlokken en derhalve in het demoniseren van Milosevic. De uitvallen die de moslims onder de ogen van de VN in Srebrenica pleegden - onder de ogen van overste Karremans - moesten wel leiden tot een reactie van de opgefokte Bosnische Serviërs. Uiteindelijk hebben de Bosnische Serviërs Srebrenica ingenomen. Voor Milosevic was dit een ramp, hij was er nota bene tegen. De slechte zowel als de goede Serviërs werden in de propagandaval gelokt [8]. De media konden hen eenvoudig als beesten afschilderen, als ‘vrouwenverkrachters’ en ‘moordenaars’. Terwijl de Bosnische moslims juist als beesten tekeer zijn gegaan.
Ten derde heeft uitlokking aan de wieg gestaan van het debacle van de Sovjetsteun bij de bevrijding van Afghanistan. Brezjnev is de Afghanen iets te enthousiast en te vlug gaan helpen. Hij begon in december 1979 de Afghaanse regering te steunen met Sovjettroepen. Er was immers een verdrag voor het geven van bijstand getekend. Maar het was uitlokking, een val opgezet door de Verenigde Staten. De pro-Sovjetregering van Afghanistan vroeg de Sovjet-Unie om steun en de Sovjet-Unie ging daarop in, niet wetende wat er zou gebeuren. Rond juli 1979 hadden Brzezinski en de CIA geheime steun gegeven aan de opposanten van de pro-Sovjetregering. Brzezinski en de Amerikaanse regering konden vanaf dat moment de Sovjet-Unie militair en psychologisch aanvallen en kapot maken. Terugvechten om de pro-Sovjetregering in het zadel te houden, zou een bloedige zaak worden en dus konden de rechtse krachten in het Pentagon - vanaf dat moment - met dat uitgelokte geweld de troepen van de Sovjet-Unie en haar communistische partij, inclusief hun leiders, blijvend demoniseren [9]. Vanaf dat moment steunden de USA de moedjahedien steeds meer door ze telkens weer stingerraketten te geven. Die hypermoderne wapens kregen de Nederlanders toen nog niet eens.
De Sovjet-Unie ging in deze ‘valkuil Afghanistan’ helaas ten onder, samen met miljoenen progressieve Afghanen. De val van Afghanistan was uiteindelijk voor ons allemaal onvoorstelbaar. Vooral psychologisch konden de Verenigde Staten de Sovjet-Unie in de westerse media nu als agressief afschilderen. Het publiek trapte er massaal in, ook de meeste linkse mensen, ook GroenLinks, de SP en de maoïstische en trotskistische partijen. De media, onder leiding van Hilterman en het ICTO, hebben de Sovjet-Unie als beesten en als een groot gevaar voor Europa af kunnen schilderen. Het demoniseren van de SU leidde uiteindelijk tot de val van de Muur [10].
Tot op heden circuleert de verkeerde conclusie over de oorzaken van de val van de Muur. De communisten – zoals de Horizontalen, het HOC, de VCN, Manifest, Target, PVDA/België en NCPN – wisten wel beter, maar werden eenvoudigweg niet geloofd.
Over het Tonkin-incident zijn er bewijzen volop. In de periode 1945-1990 ging het erom een massieve publicitaire dooddoener te hebben; vanaf Truman. Als je eenmaal een ‘agressor’ hebt, zit je met je propaganda voor jaren goed. De persoon in kwestie is een demon. Het is met Soekarno en met Arafat gebeurd, met Lumumba en Kabila; ook met Kadaffi en Assad. De massa slikt dat.
Het Amerikaanse imperialisme en het wereldwijde kapitalistische systeem bemoeien zich permanent met zaken waarop ze volkenrechtelijk geen recht hebben zich ermee te bemoeien. Met binnenlandse aangelegenheden van andere staten en volkeren, namelijk. Staatsrechtelijk is dat niet toegestaan. Het Amerikaanse politieke apparaat bemoeit zich - namens dat wereldwijde systeem - dagelijks met elk ander land ter wereld, ook met Nederland. Het Amerikaanse volk zelf beseft dat niet. En dat komt weer omdat ze als ‘tegenprestatie’ een mooie levensstandaard krijgen.
Uitlokking is de meest beproefde psychologische truc van de bezittende klasse en haar handlangers, de meest reactionaire delen van de CIA. Waarvan en waarover wij zeggen dat ze schuilen ‘onder in het Pentagon’. Communisten vergeten nooit dat de CIA in 1946 begonnen is met de oude spionagedienst van generaal Gehlen. 4000 man van deze Hitler-elite begonnen ‘in de spelonken van het Pentagon’ de koude oorlog tegen de socialistische landen en de socialistische bewegingen.
Alleen al de manier waarop Soeharto (met behulp van de CIA) in 1965 waarschijnlijk enkele (naïeve) communistische kaderleden in de val heeft gelokt om daarna het praatje op te kunnen hangen dat de PKI, de grote en sterke communistische partij van Indonesië, ‘een revolutie aan het voorbereiden was’. Uitlokking van het zuiverste water, door Soeharto en zijn kliek. Het meest waarschijnlijk is het dat er een stuk of tien communisten in een val zijn gelokt om een geweer om hun nek te hangen en toen ‘zijn betrapt’ [11]. Net als Van der Lubbe in een kroeg iets te duidelijk had verteld dat hij ‘iets wilde gaan doen’. Een oplettende SS’er wist toen wel wat hem te doen stond. Het gevolg kennen we. De les die we daaruit moeten trekken is: naïviteit van linkse mensen dient gecorrigeerd te worden door een partij. Partijloze mensen kunnen gevaarlijk zijn en zelden helden worden.
Het kan best wel eens zo zijn dat de Nederlandse regering in Suriname, ‘in de zaak-Bouterse’ ook aan uitlokking heeft gedaan. Bouterse is immers met een stel Nederlandse militairen in Breda in opleiding geweest, lezen we in Vrij Nederland, 1985. (Het artikel is in mijn bezit.) Waarom? Laten we dat eens aan Bouterse en aan Docters van Leeuwen vragen. Of aan Noriega van Panama. Die heeft ook één en ander gedaan met de DEA, en hun ‘war on drugs’, en de CIA. Plotseling waren Noriega in Panama en Bouterse in Suriname uit de gratie. Juist op het moment dat hij zijn leven gebeterd had en de kant van zijn volk koos. Toen grepen de USA in in Panama en ontvoerden Noriega naar een plaats waar hij ‘geen kwaad meer kon’ en ook niet meer kon spreken. Is hier ook sprake van een tovenaarsleerling die het beter kon dan zijn leermeester, de grote tovenaar? Of was er sprake van de spreekwoordelijke hond die vals is geworden, omdat het baasje dat wou [12]?
Firewall
PvdA’ers, maar ook trotskisten, bijvoorbeeld van de Internationale Socialisten, hebben zich een anticommunistische, anti-Stalinstijl, anti- Castrostijl aangemeten en daarom - en daarom alleen - vinden de media en de rechtse politici de PvdA en de IS wel leuke clubs om mee te praten en om hen af en toe in hun kranten te interviewen. Daarom zijn Mandel en Gromsky wel interessant. Ze kunnen immers geen kwaad. Ze willen geen socialistische maatschappij opbouwen of - zoals die van Cuba - verdedigen. Logisch dat de linkse en rechtse media je dan wel willen interviewen. Communisten lukt het niet genoemd te worden, laat staan om op een normale manier in de media te komen. Communisten komen nog eerder - kort of smerig - in rechtse bladen, maar in de Volkskrant, bij de VARA of bij de VPRO lukt dat niet. De sociaaldemocratische media zijn meesters in het doodzwijgen [13].
Ik ben in dit hoofdstuk uitgegaan van de volgende stelling:
De kiezers mogen van de PvdA alleen maar naar rechts of naar het midden kijken. Dat is haar rol geweest gedurende de Koude Oorlog, zowel in de periode 1946-1991 en later. Alsmede in de periode tussen de twee Wereldoorlogen (1918-1942) [14].
De weg en de blik naar links wordt bij de bevolking - via de media en via een haast automatische dagelijkse ideologische brainwash - als het ware onzichtbaar gemaakt. Vroeger ging men een uur per week naar de kerk om op het verkeerde spoor gezet te worden, nu kijken de mensen dagelijks tweeëneenhalf uur naar de tv. Het resultaat is hetzelfde. Het schept op zijn minst verwarring en daarom stemt men bij verkiezingen haast automatisch op rechtse- of middenpartijen [15]. Ik verwijt dat de sociaaldemocratie. Het mooiste en droevigste voorbeeld is minister Pronk. Hij heeft 25 jaar lang de kans gehad Soeharto te bekritiseren voor de moord op een miljoen communisten en sympathisanten, maar heeft dat nooit gedaan.
Sociaaldemocraten zeggen meestal niet dat ze socialisten zijn, maar soms doen de media het nog wel eens per ongeluk. Vooral als het de media en rechtse politici goed uitkomt om de PvdA weer eens dwars te zitten. De zinsnede ‘wij zijn geen socialisten’ komt dan als in een reflex automatisch uit de mond van Kok, Pronk en Bos.
Door verdeeldheid bij links, domheid en de angst voor stalinist uitgescholden te worden, is de methode van uitlokking gedurende de hele Koude Oorlog zeer succesvol geweest. De laatste jaren is het succes ervan wat aan het afnemen. De PvdA heeft bijvoorbeeld een licht positieve rol kunnen spelen in de ontmaskering van Bush in Irak. Sociaaldemocraten doen ook wel eens mee met protestdemonstraties. Maar de rol van Blair en de banden tussen Blair, Kok en Bos kennende, is de verdeeldheid binnen links nog niet voorbij. Onderzocht moeten worden de uitlokking van oorlogen en de leugens over leiders van bevrijdingsbewegingen en regelrechte demonisering. Verkeerde oordelen over gestorven leiders van bevrijdingsbewegingen of van communistische partijen moeten worden herzien. Ook een minder fors oordeel over Stalin en de leugens over ‘de doden die hij allemaal op zijn geweten heeft’ horen hierbij.
Sociaaldemocraten doen met demoniseringscampagnes van rechts heel vaak even hard, en soms harder, mee. De anticommunistische reflexen van de sociaaldemocraten zijn legendarisch. Aan het demoniseren van communisten en leiders van bevrijdingsbewegingen hebben ze altijd meegedaan. Zeventig jaar lang kozen ze vaak bewust en soms onbewust steeds maar weer de verkeerde partij of beweging. Partijen of bewegingen die het Pentagon ook - toevallig? - koos.
Alleen met het begin van een discussie over het recht van landen om socialistisch te worden en het recht zich met vrienden samen te mogen verdedigen, kan de firewall, die tussen de communisten en de sociaaldemocraten zit, afgebroken worden.
Enschede, september 2005, geüpdatet 2008 en 2014. Laatste versie 2017.
Noten
1. Je ziet het overal: radicalisering wordt veelvuldig toegepast en uitgelokt, omdat men de burgerij in het Westen er enorm bang mee kan maken. De Palestijnen zijn geradicaliseerd, de Irakese bevolking is geradicaliseerd, de anarchisten in Nederland en bij de G7 zijn geradicaliseerd, allemaal door invloeden van buitenaf. De Hofstadgroep is van buiten geradicaliseerd, ze kregen huizen en hanggranaten. Vroeger is de vredesbeweging ook opzettelijk geradicaliseerd door anderen. Alles om groepen en bewegingen negatief in de pers te krijgen. Dat is immers de mooiste methode om van de burgerij goedkeuring te ‘krijgen’ om hard en smerig in te grijpen.
2. Voorbeelden van mensen die uitgescholden zijn voor antisemiet of erger nog, voor ‘onverbiddelijke antisemiet’: pater Grollenberg rond 1990, Gretta Duisenberg rond 2004, Dries van Agt rond 2005, president Chavez van Venezuela begin 2006. Zelfs ook Clinton en Bush worden regelmatig voor antisemiet uitgescholden, net als Arafat. Terwijl Arafat nota bene zelf een semiet is. Het is echter een beproefd middel, vooral als je per se geen onderscheid wilt maken tussen joden en zionisten, zoals de pro-Israëllobby. Dat wil dan dus zeggen tussen anti-zionist en antisemiet. Gelukkig wordt deze methode door brede lagen van de bevolking als zeer bot en absurd ervaren. Het is een chantagemiddel en een poging om elke kritiek op Israël in de pers onmogelijk te maken. Het valt typisch in de categorie die ik in dit boek bij uitstek onder leugens, bedrog en demonisering plaats.
3. De Twentsche Courant Tubantia, 8 oktober 2003. Dat blijkt uit dossiers over de operatie die in het bezit zijn van Associated Press (AP, Washington) en uit verklaringen van een ex-informant. Een zekere Harry Ellen, moslim in de Gazastrook, was hierbij contactpersoon. De operatie werd naar zeggen in 1999 beëindigd.
4. Naast de radicale en minder radicale moslimorganisaties Hamas, de islamitische Jihad en Hezbollah, zijn er aan de linkerkant van de samenwerkende Palestijnse bevrijdingsbewegingen natuurlijk nog het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, de PFLP, en de jongerenbeweging van Fatah. In het linkse kamp zijn - uit de aard van de zaak - ook veel moslims actief, maar die profileren zich niet als zodanig.
5. Er zijn bronnen die zeggen dat het niet April Glaspie was, maar mevrouw Kitpatrick, voormalig Amerikaans ambassadrice bij de Verenigde Naties, die Saddam Hoessein had ingefluisterd dat de Verenigde Staten niets zouden ondernemen als hij Koeweit zou binnenvallen. (Koeweit hoorde immers eeuwenlang bij Irak.)
6. Zie de analyse van George Ayitty, ‘Ghana’, in de Volkskrant, 17 december 1992.
7. Soms al heel vroeg. Zie o.a. de beschuldigingen van Ramsy Clark, Trouw, 20 september 1990, maar ook die van Nelly Wuis van de vredesbeweging Stop Wapenwedloop, in hun blad, april 1991.
8. Een enkele keer schreef NRC Handelsblad wel degelijk ‘goed’ over de goeden en ‘slecht’ over de echte slechten, zie bijvoorbeeld een correct bericht in NRC op 6 mei 1997. Maar heel vaak nam de NRC in de Joegoslavië-oorlogen klakkeloos de voorgekookte berichten uit de koker van het Pentagon over. Bepaalde journalisten, columnisten en schrijvers sprongen er aantoonbaar uit, bijvoorbeeld Dick Verkijk, Bart Rijs, Heikelien Verein Stuart, Elsbeth Etty, Gijs Schreuder, Laura Starink, Petra de Koning, Cees Banning en Jan Tromp. Elke keer was ook de Volkskrant extreem verkeerd. De publicisten Jos Klaassen en Theo Klein hebben dit overigens publiekelijk, maar met weinig concreet succes, bij de redactie van de Volkskrant aangekaart. Zij kopten, op pagina 5 bovenaan, nota bene over 7 kolommen: ‘Volkskrant pakte Balkanoorlog verkeerd aan’ en ‘Er werd te zwaar geleund op de moslimregering’. (Zie de Volkskrant, 9 november 2002) De druk op hoofdredacties was immens groot. Dat bewijst de ondergang van het Engelse tijdschrift LM Magazine. Dit tijdschrift werd door de rechter en door rechtstreekse druk van het Pentagon gedwongen tot sluiting en opheffing. (Zie Rolf Hartzuiker, paginagroot nota bene in de Volkskrant, 23 maart 2000.) Ook Pamela Hemelrijk (1946, Bergen NH), een jeugdkennis van mij, moest het veld ruimen. Zij werd ontslagen bij het AD om haar kritiek op de hoofdredactie met hun volgzame houding. Ik heb haar, na haar ontslag, toentertijd, opgezocht en gesproken.
9. Brzezinski in Le Nouvel Observateur, 15 januari 1998. Zie een voetnoot in het boek van Peter Franssen en Pol De Vos, 11 september: Waarom de kapers vrij spel kregen. Antwerpen: EPO 2002, p. 47.
10. Over uitlokking gesproken: de hele bevolking van de Sovjet-Unie is 50 jaar lang bestookt met de meest onzinnige verhalen over de rijkdom en voorspoed in het Westen. Toen de Muur viel bleek het geld niet ‘uit de muur gerukt te kunnen worden’. Je moest eerst wat op de bank storten. En een Mercedes vreet al je geld aan benzine en onderhoud op, een Trabant niet. Dat was de bevolking in het Oosten niet verteld over het ‘rijke Westen’.
11. Bewijzen voor de coup van Soeharto zijn er nog niet veel, maar duidelijk is wel dat niemand van de leden en het kader van de PKI, de Indonesische communistische partij, wist dat er een revolutie ‘aan de gang was’. Aangezien ‘een revolutie uitroepen’ het mobiliseren van de massa is, en ‘de massa aantoonbaar van niks wist’, kun je gevoeglijk aannemen dat er toen van een communistische revolutie of coup - zoals Soeharto over ‘de gebeurtenissen’ in 1965 sprak - geen sprake kan zijn geweest. Wel was er een indicatie dat er sprake is geweest van uitlokking naar beproefd CIA-concept. De sociaaldemocraten geloven nog steeds dat de communisten het wel gedaan hebben. Zie Lambert Giebels, Soekarno, Nederlandsch onderdaan, biografie 1902-1950. Amsterdam: Bert Bakker 1999.
12. Algemeen wordt gezegd: is een hond vals, dan ligt dat aan het baasje. Bin Laden is hier de hond, het Pentagon zijn baasje. Vals slaat hier op de gebeurtenissen van 11/9. Idem in het geval van Noriega en Bouterse. Ze kozen aanvankelijk niet, maar later allebei wel, duidelijk positie voor de bevrijding van het volk.
13. Doodzwijgen is nog erger dan mensen en bewegingen doodverklaren, wat rechts nogal eens doet.
14. De sociaaldemocraten (de PvdA voorop) hebben zowel een onjuist beeld van de rol van het kapitalisme binnen de westerse wereld, als een onjuist beeld van socialistische landen en de positie van communisten daarin. Sociaaldemocraten (PvdA’ers) doen er alles aan dat ene systeem goed te praten, het kapitalisme, en dat andere systeem, het socialisme, af te wijzen door het belachelijk te maken. Dat is eigenlijk al honderd jaar lang haar werkwijze, haar rol geweest, vooral in de Eerste Koude Oorlog, maar nu nog steeds, in de Tweede Koude Oorlog.
15. Dat het om de hoofden en harten van de mensen gaat is bewezen door het feit dat de roman Dokter Zhivago van Boris Pasternak in de jaren vijftig stiekem in Nederland is gedrukt. De offsetplaten kwamen rechtstreeks uit het Pentagon. Miljoenen exemplaren van het boek werden naar de Sovjet-Unie gesmokkeld. Daar ondermijnde dit boek, met zijn zogenaamde feiten en met zijn zienswijze de visie van Stalin en het goede werk van de communistische partij.