Hoofdstuk 2

De verschillende fases in de Koude Oorlog

Rik Min

De Koude Oorlog, zoals de Nederlandse geschiedenisboekjes niet altijd vertellen, kent vele verschillende fases, heeft vele gedaantes maar vooral evenveel doden en gewonden als de Tweede Wereldoorlog. Misschien wel meer als je alleen al naar die uitzichtloze situatie kijkt waarin Afrika zich momenteel bevindt. Koude oorlogen kenmerken zich door verbaal geweld, tegenwoordig voornamelijk in de media en vroeger in de kerken en binnen bepaalde zuilen.
   De Eerste Koude Oorlog, 1945 - 1991, is de koude oorlog zoals we die uit de Nederlandse geschiedenisboekjes kennen. Die geschiedenisboekjes zeggen dat deze koude oorlog in 1946 begon en in 1991 eindigde met "het vallen van de muur". Communisten weten wel beter: de koude oorlog tegen communisten, socialisten en andere progressieve mensen is nog steeds niet opgehouden. Ik noem de Tweede Koude Oorlog de koude oorlog vanaf 1991 die nog steeds aan de gang is en tot op heden voortduurt. Binnen de Tweede Koude Oorlog vallen de Joegoslavië-oorlogen met zijn smerige leugens en de Irak-oorlogen met de intens smerige leugens. Die leugens van die oorlogen beginnen inmiddels zo te stinken dat andere, eerdere, beter verstopte leugens ook nog wel voor de dag zullen komen. De Eerste Koude Oorlog kent vele geniepige inmengingen in andermans aangelegenheden. De Tweede Koude Oorlog ook, maar met dat verschil dat men er een gerechtvaardigd tintje aan geeft: 'het brengen van democratie' en de opgepakte leiders voor een tribunaal brengt.
   De hedendaagse medialeugens zijn echter niet veel anders dan de leugens die de katholieke kerk generaties lang vertelde over de ontwikkelingen in Oost-Europa.

De Eerste Koude Oorlog begint opmerkelijk genoeg na een korte, doch heftige en innige samenwerking van twee jaar tussen president Roosevelt en Stalin, de leider van het tot dan toe enige socialistische land, de Sovjet-Unie, het land waar de arbeiders de baas zijn, samen met de leider van het land waar het kapitaal de baas is. Deze samenwerking was opmerkelijk en beide leiders wilden er echt wat van maken: namelijk Hitler en het fascisme verslaan [6]. De dood van Roosevelt was een klap voor de Sovjet- Unie, want zijn opvolger Truman bleek onmiddellijk vanaf zijn aantreden een verschrikkelijke anticommunist. Hij draaide alles om wat Roosevelt en Stalin bereikt hadden.

De Eerste Koude Oorlog startte eigenlijk al in de periode 1932 tot 1935 na een periode van een bloedige agressie van 6 landen tegen de bolsjewistische revolutie; een militaire inmenging die door de Sovjet-Unie echter glansrijk gewonnen werd. Niemand weet dat meer, maar toen al had Churchill als leider van deze zes verschillende westerse legers, miljoenen slachtoffers op zijn geweten, slachtoffers die later allemaal aan Stalin werden toegeschreven. Churchill bleek bij de dood van Roosevelt en bij de opkomst van Truman weer terug te vallen in zijn rol van communistenvreter.

Ik wil in dit boek de Koude Oorlog laten beginnen met de hysterische aanvallen op de Sovjet-Unie toen de Sovjet-Unie zich in de periode 1932 - 1935 onder zeer grote internationale druk in zijn eentje klaar probeerde te maken voor de aanval die Hitler op de Sovjet-Unie aan het voorbereiden was. Hitler's 'Mein Kampf' is daar 100% duidelijk over: "mijn doel is de Sovjet-Unie", "daar zal ik het Judeo-Bolsjewisme uitroeien". Stalin wist dat uitroeien bij Hitler ook echt uitroeien betekende. Hij kende de haat van het westen en hij herkende de haat die Hitler in Mein Kampf tentoonspreidde. De volkeren in het oosten waren volgens Hitler untermenschen.
   Daarom begin ik met de gebeurtenissen in de periode 1936 - 1937, de periode die bekend staat als de periode van de zuiveringen in het Rode Leger.

1936 - 1937. De processen tegen de top in het Rode Leger

De moord op de tweede man van de communistische partij van de Sovjet-Unie, Kirov, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog in 1934, veroorzaakte een enorme schokgolf in dit immense land. Door deze schokgolf werden de leiders van de Sovjet-Unie - en met name Stalin - in één klap doordrongen van de gevaren die op de jonge staat loerden. De rechtszaak tegen de aanhangers van Zinovjev, Radek, Pjatakow, Sokolnikow, en op de achtergrond Trotski, is zeer goed en uitgebreid gedocumenteerd [1]. De Sovjet-Unie wist zich al vanaf de moord op Kirov en later, vanaf de processen in 1937 definitief bedreigd door alle westerse landen en vooral door Hitler Duitsland. De leiders van de Sovjet-Unie waren toentertijd diep doordrongen van het belang van een goed en betrouwbaar kader, zowel in de fabrieken als in het Rode Leger. Saboteurs werden in deze fase voor de inval van de Hitlertroepen ontdekt en als landverraders beschouwd. De westerse politici en de westerse pers schreeuwden dan echter altijd moord en brand over de rechtsgang. De minutieuze verslagen laten echter geen spaan heel van deze westerse visie op dit proces, en andere processen die in die tijd speelden. De bronnen die ter beschikking staan, zijn echter zeer duidelijk; er waren mensen en groepen die samenspanden met Hitler-Duitsland. Deze zuivering in het partijapparaat en in het Rode Leger was, en naar later ook bleek, essentieel voor het voortbestaan van de Sovjet- Unie. Maar dat niet alleen. Zonder deze processen had het Rode Leger nooit Hitler van zijn grondgebied kunnen verjagen, laat staan verslaan en Europa kunnen bevrijden.
   Dankzij deze zuiveringen is het Rode Leger in staat geweest als één blok, als één geheel, te strijden tegen de Hitler-troepen. Hitlers troepen stonden voor 1937 al klaar om de Sovjet-Unie onder de voet te lopen: om het communisme en Stalin te verslaan. Lees Mein Kampf maar. Sla maar een willekeurige bladzijde van dat boek open. In Mein Kampf spat de haat tegen communisten en de 'judeo-bosjewiki' zoals hij die noemden, er vanaf. Hitler was daar voor 1930 al volstrekt duidelijk in. Iedereen wist dat, Chuchill, Chamberlain, Colijn, etc. Stalin wist dat als geen ander. De zuiveringen in het partijapparaat, in de fabrieken en in het officierscorps van het Rode Leger was daarom ook essentieel om niet gebroken te kunnen worden. En dat bleek al spoedig. Zonder de 'zuiveringen' van 1937 zou Hitler nooit verslagen zijn geworden [3].

Geen enkele periode uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie heeft echter zoveel haatgevoelens opgewekt bij de burgerij in de westerse wereld als de zuiveringen in het Rode leger in de periode 1937 - 1938 [2]. Mede omdat het plan van de anti-communisten in de Westerse wereld daarmee in duigen viel. Vooral toen Stalin ook nog eens, door een niet-aanvalsverdrag te sluiten, tijd wist te rekken, waren de rapen in het westerse kamp helemaal gaar. Een niet aflatende stemmingmakerij maakte het de communisten en de communistische partijen in het westen wel heel moeilijk zich staande te houden in het mediageweld van leugens over de bedoelingen van de Sovjet-Unie.

1938 - 1942. Het Niet-Aanvalsverdrag

Na het verraad van München, waar de wereld werd verdeeld volgens de ideeën van Duitsland, Frankrijk en Engeland, wist Stalin dat Frankrijk en Engeland Hitler wilden gebruiken tegen de Sovjet-Unie. Stalin sloot toen dat gebeurde, ten lange leste maar een niet-aanvalsverdrag met de nazi's. Dat gaf hem een uitstel van ongeveer een jaar voor de uiteindelijke onvermijdelijke confrontatie [2]. Dit verdrag werd weggehoond door de regeringen en de rechtse media in de westerse wereld. Logisch want hun plan om Hitler oostwaarts te sturen en zelf buiten schot te blijven, viel in duigen. Achteraf gezien was het niet-aanvalsverdrag een meesterzet van Stalin. De Sovjet-Unie had nu de mogelijkheid om haar oorlogsindustrie naar het oosten te transporteren en diep in Siberië tanks en andere wapens te gaan produceren. Gedurende de hele oorlog bleek dit een strategie van onschatbare waarde te zijn geweest. Van hieruit kon uiteindelijk Europa van het fascisme worden bevrijd.

1943 - 1945. De samenwerking van Stalin en Roosevelt

De samenwerking van Stalin en Roosevelt was op het hoogtepunt van de oorlog uiteindelijk perfect. Roosevelt bleek ten lange leste wel degelijk een 'liberaal', een 'vrijheidszoeker', maar vooral natuurlijk een pragmaticus. Hij overwon zijn angst voor de communisten en koos gelukkig tegen de enige echte vijand: het fascisme. Hij waardeerde de niet-aflatende veerkracht van de bevolking in de Sovjet-Unie en het standvastige van het Rode Leger. De samenwerking van de SU en de USA duurde slechts tot de dood van Roosevelt. Van de een op de andere dag was het toen feitelijk over en uit. Toen de opvolger van Roosevelt, Truman, een 'Democraat' nota bene, de atoombom op Japan gooide, kwam er een abrupt einde aan een vruchtbare samenwerking. Sinds Truman is het nooit meer goed gekomen tussen de SU en de USA, daar zorgde de kliek die vanaf dat moment in het Pentagon aan de macht was gekomen, wel voor. Nooit zou de SU meer een minuut tijd krijgen zich op een nette manier te verdedigen tegen alle aantijgingen, leugens en demoniseringscampagnes. Zelfs links in Europa liet zich stap voor stap inpakken. De Koude Oorlog was een psychologische oorlog die om de hoofden van de mensen ging, niet om land.

1944 - 1946. De samenzwering van Churchill en Truman

Churchill en Truman begonnen in 1945 al met een samenzwering tegen de Sovjet-Unie en met name tegen de communisten en hun partij [4]. Alles wat de Sovjet-Unie deed, werd in de pers als het ware omgedraaid.

De regering van Stalin heeft de in 1945 gevangengenomen Duitsers (van o.a. 'Legergruppe 4') naar gevangenissen en werkkampen in Siberië gebracht. Deze gevangengenomen Duitsers zijn daar tot 1955 vastgehouden. Dat deze gevangenneming zo lang heeft geduurd, is voornamelijk gelegen in het feit dat elke vorm van 'Wiedergutmachung' aangaande de geleden schade die de Sovjet-Unie in de Tweede Wereldoorlog had geleden, keer op keer door de achtereenvolgende Duitse regeringen werd geweigerd. Daarom hield de SU deze krijgsgevangenen vast en liet hen allerlei zwaar werk doen in Siberië en elders. Deze Duitsers werden in het westen altijd als 'de miljoenen slachtoffers van Stalin' beschouwd, maar waren in feite natuurlijk slachtoffers van de Duitse halsstarrigheid die de SU haar wederopbouw niet gunde. Volgens mij heeft de Sovjet-Unie deze gevangenen uiteindelijk maar uit menselijkheid vrijgelaten maar ook omdat men het continu gezeur van het westen en westerse regeringen uiteindelijk toch zat was.
Het Westen is er echter alleen maar brutaler van geworden. Net zoals dat het westen steeds brutaler werd toen Stalin na de Tweede Wereldoorlog, driekwart van Berlijn aan het westen gaf, als blijk van goede wil. Niets hielp echter om de machtshonger van het kapitalisme en imperialisme te stillen. Het kapitalisme wenst immers van elk land een volledige overgave en onderwerping aan 'het' systeem. Na de dood van Stalin begon men zelfs nog brutaler te worden, men voelde dat de communisten feitelijk 'te lief' en te goedgelovig waren. Men begon de Sovjet-Unie uit de tent te lokken.

Hongarije 1956 en Praag 1967

Achteraf gezien waren de gebeurtenissen in Boedapest 1956 en Praag 1967 ook uitlokkingen. Het bleken echte vooropgezette valkuilen voor de Sovjet-Unie te zijn. Men wilde de Sovjet Unie met haar troepen 'binnen laten vallen' en 'schermutselingen met de bevolking' uit laten lokken om dan - eenvoudigweg - aan het publiek in west en oost te kunnen zeggen "zie je wel communisten zijn agressors en moordenaars" [5].

De Sovjet-Unie had vriendschapsverdragen met Praag en Boedapest - zoals Nederland die had met de USA - en nog betwistte het Pentagon en iedereen die daaromheen hing, het recht van de bevolking te kiezen voor dergelijke vriendschapsverdragen met anderen dan hen en betwistte hen vooral het socialistische systeem. Hoewel de middenklasse van Hongarije en Tsjecho-Slowakije sterk aan invloed had verloren, legde zij zich evenwel deels niet neer bij het feit dat de communistische partijen in Hongarije en Tsjecho-Slowakije Oost Europa niet meer kapitalistisch wilden laten worden. De eigenaren van bedrijven en ondernemers werden gewoon loonafhankelijke managers of loonafhankelijke leidinggevenden. Iedereen was/werd dus gewoon een loonafhankelijke employee. Dat is socialisme. De winsten en de meerwaarde van de bedrijven vloeiden voortaan naar de overheid en de overheid verdeelde deze winsten en meerwaarde over gezondheidszorg, volkshuisvesting, onderwijs, onderzoek, etc. Bepaalde delen van die middenklasse en de kapitalisten van overzee hebben hierin al die tijd zitten stoken. Vaticaanstad en de reactionaire regeringen in het westen, wisten toentertijd wel hoe ze stap voor stap dingen in socialistische landen konden ondermijnen. Ze hadden in de periode 1918- 1924 de Sovjet-Unie immers ook militair ondermijnd en de schuld van de hongersnoden toen ook al in de schoenen van Lenin geschoven. Ook hadden ze nog ervaringen in 1936 - 1939 in Spanje opgedaan om revoluties - via tweespalt - te ondermijnen. En zo geschiedde. Toen op een gegeven moment de progressieve regeringen en de communistische partijen in landen zoals in Hongarije en in Tsjecho-Slowakije zo zwaar onder druk werden gezet en de hulp van de SU inriepen, barstte de bom. Het patroon was eigenlijk steeds en overal, zowel in 1956 als in 1967, hetzelfde; de reactie van de leidinggevende kringen en de middenklasse in West-Europa en de USA werd er keer op keer nog anticommunistischer van. Het aanzien van de SU en het aanzien van het communisme werd er iedere keer stapje voor stapje daadwerkelijk mee afgebroken. Logisch, mensen zien niet graag geweld, en zeker niet van communisten. Maar communisten hadden geen keus. De communisten zelf hadden keer op keer geen goed antwoord op de ondermijning van hun gezag en voornamelijk niet op de leugens die er over hen en hun bedoelingen werden rondgestrooid. Het bleken ware tijdbommen. Het kapitalisme bleek keer op keer gemener, geraffineerder en meedogenlozer dan de communisten (van toen) dachten. Dat bleek al spoedig overal in de wereld waar de invloed van communisten ondanks alles, toch doorbrak.

1966 - 1967. Djakarta

In 1966 pleegde Suharto één van de meest brutale overvallen op het Indonesische volk via een misleidingcampagne die zijn weerga toen niet kende. Met dodelijke afloop voor de bevolking in Indonesië. Hij heeft de communisten in een weergaloze val gelokt. Hierbij zijn tussen de 500.000 tot 1 miljoen onschuldige communisten en sympathisanten afgeslacht. Dertig jaar lang hebben vele vooraanstaande politici, en met name sociaal democraten als Pronk en Giebels, de werkelijkheid mee helpen verdoezelen. Generaal Suharto had 5 vooraanstaande communisten meegelokt naar zijn kantoor, hen doodgeschoten en de wereld verteld dat zij een revolutie aan het uitvoeren waren. Niets is minder waar, want om een revolutie uit te voeren zal de massa gemobiliseerd moeten zijn, en dat was zij niet. Vóór de totale bevolking en de communistische partij van de schrik was bekomen, was de zittende president Soekarno al afgezet en waren tienduizenden onschuldigen vermoord.

1979. Afghanistan

Afghanistan is een verhaal apart. Als de USA zich hier niet mee hadden ingelaten, was Afghanistan nu een welvarend land en was het tegelijkertijd in Afrika, qua uitbuiting en neo-kolonialisme, en in Europa aangaande de verdeeldheid van links, nu niet zo'n puinhoop geweest. Het imagoverlies van het communisme/socialisme onder de burgers in West-Europa en elders in de wereld, is zeer ernstig geweest.

1980 - 1991

De demonisering van het communisme werpt vanaf 1979 uiteindelijk dan ook de gewenste vruchten af. De meerderheid van de bevolking trapt , gedurende de periode 1946 tot 1966, in de meeste anti-communistische praatjes; en later, gedurende de periode 1980 tot 1991, trapt men zelfs binnen linkse en communistische kringen, keer op keer in deze virtuele schijnwaarheden over de ware bedoelingen van de Sovjet-Unie. Het Pentagon wordt/werd gaandeweg de Koude Oorlog steeds brutaler. Steeds brutalere acties worden op touw gezet. Israël ging er ook een steeds grotere rol in spelen. Steeds meer regeringen en bevrijdingsbewegingen worden/werden systematisch en met de ene leugencampagne nog mooier dan de andere, om zeep geholpen. Tegelijkertijd worden afscheidingsbewegingen in de Sovjet-Unie en Joegoslavië gesteund en verschijnen er vreemde gewelddadige linkse 'communistische' of 'anarchistische' groepen met opvallend allemaal dezelfde bivakmutsen of baseballpetjes op in het straatbeeld. Provocateurs? In ieder geval met het doel om demonstranten en communisten bij demonstraties, op straat, tot geweld aan te zetten en uit de tent te lokken.
Komt er een keer een einde aan deze brutaliteit of ziet er iemand een kentering? (Ik wel.)

1991 tot 2001

PvdA- en GroenLinks-achtig links steunt, zonder dat ze het zelf blijkbaar beseft, overal ter wereld afscheidingsbewegingen. Communisten zijn de enigen die daar de valkuil van zien. (De 'eigen volk eerst'-valkuil.) GroenLinks is zelfs bereid mee te doen met afscheidingsbewegingen in Joegoslavië. Ze loopt samen met PvdA en het IKV voorop om de zogenaamde Bosnische moslims te steunen met als doel Joegoslavië uiteen te laten vallen. Precies datgene wat Duitsland en de USA ook willen. GroenLinks en de PvdA zijn in de val getrapt dat 'moslims' toch wel zielig zijn; de Palestijnen - als moslims - worden immers 'ook onderdrukt' door de Israëliërs. Geef hen wat terug 'een Palestijnse staat'. Dat dit precies is wat de reactionairen willen, ontgaat hen geheel. Duidelijker kan de valkuil waarin ze zijn gevallen - door mij - niet zichtbaarder gemaakt worden. De slang bijt zich in zijn eigen staart. Dat wreekt zich na de dood op Theo van Gogh. Na zijn dood wordt het sommigen iets duidelijker. Hoewel de onduidelijke fase voor sommige 'linksen' in Nederland wel tot na 2008 blijkt te duren.

2001 tot heden

Links, sociaal-democratisch 'links', is momenteel tot op het bot verdeeld. Communisten gelukkig niet, zeker niet in Europees verband. Ze krijgen wel wat moeizamer poten aan de grond bij de misleide meerderheid van de bevolking. Dat komt door - wat ik noem - de 'Tweede Koude Oorlog' en door al die systematische leugens, misleiding en bedrog in de 'Eerste Koude Oorlog'. Vooral de leugens uit de Tweede Koude Oorlog (een psychologische oorlog tegen de communisten) die Israël zich - bijvoorbeeld - meer dan ooit permitteert, worden steeds stuitender en gevaarlijker voor de wereldvrede. Leugens worden totaal niet meer geschuwd. Het lijkt wel of de zionisten en Israël op ramkoers liggen, gericht tegen 'heel links'. Denk aan wat er niet gelogen werd/wordt over Irak, Iran, Syrië, Libie, Hamas, etc. Alles wordt opgeofferd om die ene, op racisme gebaseerde 'joodse staat' overeind te houden. Enerzijds wordt radicalisme bij Palestijnen voor dat doel bewust aangewakkerd. Anderzijds worden miljarden gebruikt om Palestijnse leiders corrupt te maken. Voor een deel lukt dat. Zeker in Gaza. Fatah trapt erin; en Hamas (dus) ook. Linkse mensen die al jaren in het Palestina Comité met Arabieren werken en samenwerken, en die ook vinden dat joden zowel als Palestijnen geen eigen staat hoeven te hebben en dat alle godsdiensten vredig bij elkaar samen in het Heilige Land kunnen blijven wonen, staan lijnrecht tegenover sociaal-democratische linksen die overal, zonder na te denken moslims in Bosnië en Tsjetsjenië gaan zitten steunen; zelfs hun terrorisme goedpraten. (Omdat anders hun visie op afscheiden en afscheidingsbewegingen op de helling moet.) Immers de zionistische beweging is ook een afscheidingsbeweging! Dat soort linkse mensen durven de joodse staat Israël - waarbinnen uitsluitend rechten voor joden gelden - niet te kritiseren.

Waarom doen sommige linkse mensen dat?

De waarheid waarom mensen niet willen doordenken, is heel simpel: als je er van uit gaat dat een staat alléén voor joden normaal is, en geen racisme is, zoals dat in werkelijkheid wèl is, dan moge het duidelijk zijn dat de visie op af mogen scheiden onhoudbaar is. Immers op welk kenmerk van een volk baseert men zich? Het is per definitie 'eigen volk eerst'. Dat is en blijft racisme. Immers wat is een volk en wie behoort er toe? Wie of wat zijn Friezen? Limburgers? Etc. Dat zijn oeverloze discussies. Zinloos. Linkse mensen die denken dat 'elk volk een eigen staat moet hebben', zijn niet goed wijs. Dit soort mensen moet beseffen dat hun visie om moeizaam opgebouwde eenheidsstaten, zoals Indonesië, België, Zwitserland, Spanje, Irak, Turkije, het nu ter ziele zijnde Joegoslavië, de nu ter ziele zijnde Sovjet-Unie, China, maar zelfs ook Nederland, met geweld in delen op te delen, ééns zal eens moeten ophouden. Dit op straffe van eeuwig durende verdere splitsingen, enorme volkswoede, haat, eeuwigdurend oorlog, eeuwigdurend ellende, zoals verkrachtingen, moord en doodslag, en - het aller belangrijkste - op straffe van het creeren van voortdurend nieuwe minderheden die dan weer achtergesteld worden [7].

Enschede, 2006. Updatet 2008 en 2011.

Voetnoten:

[1] Het volledige verslag van het proces tegen de Trotzkisten Zinovjev, Radek, Pjatakow, Sokolnikow e.a., gehouden te Moskou van 23 tot 30 januari 1937. Pegasus Amsterdam (1937). Nederlandse vertaling. (Is - uit een nalatenschap - in mijn bezit.)

[2] Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin, Uitgeverij EPO, Belgie, 1994, pagina 139 - 141

[3] Velen weten dat; weinigen zeggen het. Rond 1945 en 1946 zei bijna iedereen dat. De vraag rest dan: Wat zou er veranderd moeten zijn aan het communisme, om mensen (opeens) zo anders te laten denken?

[4] Lees het boek: "De grote samenzwering" (1946) van Michael Sayers & Albert E. Kahn, met een voorwoord van Mr. G. J. van Heuven Goedhart, een bekende naoorlogse Nederlandse sociaal-democraat en oud-minister van justitie (incl. hoofdredacteur van Het Parool nota bene). Zie ook herdruk van EPO, Antwerpen.

[5] Puur projectie (van de USA), zou men vanuit de psychologie kunnen en moeten zeggen.

[6] Dat er sprake was van oprechtheid is van vele kanten betoogd. Roosevelt was diep onder de indruk van de miljoenen slachtoffers die de titanenstrijd op het grondgebied van de Sovjet-Unie had gekost en het leiderschap van Stalin, terwijl later Stalin zijn goede wil aan de westerse wereld toonde door drie sectoren van Berlijn aan de Amerikanen, de Britten resp. de Fransen af te staan. Dat heeft Stalin geweten: een aantal maanden later, in de Berlijn-crisis - onder het regime van Truman - werd zijn vertrouwen in de westerse leiders enorm geschaad. Hij wist vanaf dat moment dat ze hem en de Sovjet-Unie nog steeds naar het leven stonden.

[7] Zoals in Bosnië (met de niet-moslims) en in Kosovo (met de niet-Albanezen). In de 18e of 19e eeuw was afscheiden misschien zinvol, maar sinds we de akkoorden van Helsinki hierover hebben gehad, zie elders, staat afscheiden - bij de meeste mensen, bij mij en bij staats- en volkerenkundigen - gelijk aan het beramen van moord of massamoord en samenzwering tegen de staat: volkomen zinloos; volkomen achterhaald; en dus: linea recta leidend tot oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Vreemd genoeg precies de omgekeerde versie van de mensen die momenteel de Kroatische en moslimse visie bij het het Joegoslavië-tribunaal en tegen beter weten in steeds maar blijven verdedigen; laat staan de legitimiteit van dat tribunaal in twijfel trekken...