De Koude Oorlog, zoals de Nederlandse
geschiedenisboekjes niet altijd vertellen,
kent vele verschillende fases, heeft vele gedaantes maar vooral
evenveel doden en gewonden als de Tweede Wereldoorlog. Misschien wel
meer als je alleen al naar die uitzichtloze situatie kijkt waarin Afrika zich momenteel bevindt.
Koude oorlogen kenmerken zich door verbaal geweld,
tegenwoordig voornamelijk in de media
en vroeger in de kerken en binnen bepaalde zuilen.
De Eerste Koude Oorlog, 1945 - 1991, is
de koude oorlog zoals
we die uit de Nederlandse geschiedenisboekjes kennen. Die geschiedenisboekjes
zeggen dat deze koude oorlog in 1946 begon en in 1991
eindigde met "het vallen van de muur". Communisten weten wel beter:
de koude oorlog tegen communisten, socialisten en andere
progressieve mensen is nog steeds niet opgehouden. Ik noem de
Tweede Koude Oorlog de koude oorlog vanaf 1991 die nog steeds aan de
gang is en tot op heden voortduurt. Binnen de Tweede Koude Oorlog
vallen de Joegoslavië-oorlogen met zijn smerige leugens en
de Irak-oorlogen met de intens smerige leugens. Die leugens van die oorlogen
beginnen inmiddels zo te stinken dat andere, eerdere, beter verstopte leugens
ook nog wel voor de dag zullen komen.
De Eerste Koude Oorlog kent vele geniepige inmengingen in
andermans aangelegenheden. De Tweede Koude Oorlog ook, maar met dat
verschil dat men er een gerechtvaardigd tintje aan geeft: 'het brengen van
democratie' en de opgepakte leiders voor een tribunaal brengt.
De hedendaagse medialeugens zijn echter
niet veel anders dan de leugens die de katholieke kerk generaties lang
vertelde over de ontwikkelingen in Oost-Europa.
De Eerste Koude Oorlog begint opmerkelijk genoeg na een korte, doch heftige en innige samenwerking van twee jaar tussen president Roosevelt en Stalin, de leider van het tot dan toe enige socialistische land, de Sovjet-Unie, het land waar de arbeiders de baas zijn, samen met de leider van het land waar het kapitaal de baas is. Deze samenwerking was opmerkelijk en beide leiders wilden er echt wat van maken: namelijk Hitler en het fascisme verslaan [6]. De dood van Roosevelt was een klap voor de Sovjet- Unie, want zijn opvolger Truman bleek onmiddellijk vanaf zijn aantreden een verschrikkelijke anticommunist. Hij draaide alles om wat Roosevelt en Stalin bereikt hadden.
De Eerste Koude Oorlog startte eigenlijk al in de periode 1932 tot 1935 na een periode van een bloedige agressie van 6 landen tegen de bolsjewistische revolutie; een militaire inmenging die door de Sovjet-Unie echter glansrijk gewonnen werd. Niemand weet dat meer, maar toen al had Churchill als leider van deze zes verschillende westerse legers, miljoenen slachtoffers op zijn geweten, slachtoffers die later allemaal aan Stalin werden toegeschreven. Churchill bleek bij de dood van Roosevelt en bij de opkomst van Truman weer terug te vallen in zijn rol van communistenvreter.
Ik wil in dit boek de Koude Oorlog laten beginnen met de hysterische aanvallen
op de Sovjet-Unie toen de Sovjet-Unie zich in de periode 1932 - 1935
onder zeer grote internationale
druk in zijn eentje klaar probeerde te maken
voor de aanval die Hitler op de Sovjet-Unie aan het voorbereiden was.
Hitler's 'Mein Kampf' is daar 100% duidelijk over: "mijn doel is de Sovjet-Unie",
"daar zal ik het Judeo-Bolsjewisme uitroeien". Stalin wist dat uitroeien bij Hitler
ook echt uitroeien betekende. Hij kende de haat van het westen en hij herkende
de haat die Hitler in Mein Kampf tentoonspreidde. De volkeren in het oosten waren
volgens Hitler untermenschen.
Daarom begin ik met de gebeurtenissen in de periode
1936 - 1937, de periode die bekend staat als de periode van de zuiveringen in het Rode Leger.
Geen enkele periode uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie heeft echter zoveel haatgevoelens opgewekt bij de burgerij in de westerse wereld als de zuiveringen in het Rode leger in de periode 1937 - 1938 [2]. Mede omdat het plan van de anti-communisten in de Westerse wereld daarmee in duigen viel. Vooral toen Stalin ook nog eens, door een niet-aanvalsverdrag te sluiten, tijd wist te rekken, waren de rapen in het westerse kamp helemaal gaar. Een niet aflatende stemmingmakerij maakte het de communisten en de communistische partijen in het westen wel heel moeilijk zich staande te houden in het mediageweld van leugens over de bedoelingen van de Sovjet-Unie.
De regering van Stalin heeft de in 1945 gevangengenomen Duitsers
(van o.a. 'Legergruppe 4') naar gevangenissen en werkkampen
in Siberië gebracht. Deze gevangengenomen Duitsers zijn daar tot 1955
vastgehouden. Dat deze gevangenneming zo lang heeft geduurd, is
voornamelijk gelegen in het feit dat elke vorm van 'Wiedergutmachung'
aangaande de geleden schade die de Sovjet-Unie in de Tweede Wereldoorlog had
geleden, keer op keer door de achtereenvolgende Duitse regeringen werd geweigerd. Daarom hield de SU deze krijgsgevangenen vast en liet hen allerlei zwaar werk doen in Siberië
en elders. Deze Duitsers werden in het westen altijd als 'de miljoenen slachtoffers
van Stalin' beschouwd, maar waren in feite natuurlijk slachtoffers van de Duitse
halsstarrigheid die de SU haar wederopbouw niet gunde. Volgens mij heeft
de Sovjet-Unie deze gevangenen uiteindelijk maar uit menselijkheid vrijgelaten maar ook
omdat men het continu gezeur van het westen en westerse regeringen uiteindelijk toch zat was.
Het Westen is er echter alleen maar brutaler van geworden. Net zoals dat het westen steeds brutaler werd toen Stalin na de Tweede Wereldoorlog, driekwart van Berlijn aan het westen gaf, als blijk van goede wil. Niets hielp echter om de machtshonger van het kapitalisme en imperialisme te stillen. Het kapitalisme wenst immers van elk land een volledige overgave en onderwerping aan 'het' systeem. Na de dood van Stalin begon men zelfs nog brutaler te worden, men voelde dat de communisten feitelijk 'te lief' en te goedgelovig waren. Men begon de Sovjet-Unie uit de tent te lokken.
De Sovjet-Unie had vriendschapsverdragen met Praag en Boedapest - zoals Nederland die had met de USA - en nog betwistte het Pentagon en iedereen die daaromheen hing, het recht van de bevolking te kiezen voor dergelijke vriendschapsverdragen met anderen dan hen en betwistte hen vooral het socialistische systeem. Hoewel de middenklasse van Hongarije en Tsjecho-Slowakije sterk aan invloed had verloren, legde zij zich evenwel deels niet neer bij het feit dat de communistische partijen in Hongarije en Tsjecho-Slowakije Oost Europa niet meer kapitalistisch wilden laten worden. De eigenaren van bedrijven en ondernemers werden gewoon loonafhankelijke managers of loonafhankelijke leidinggevenden. Iedereen was/werd dus gewoon een loonafhankelijke employee. Dat is socialisme. De winsten en de meerwaarde van de bedrijven vloeiden voortaan naar de overheid en de overheid verdeelde deze winsten en meerwaarde over gezondheidszorg, volkshuisvesting, onderwijs, onderzoek, etc. Bepaalde delen van die middenklasse en de kapitalisten van overzee hebben hierin al die tijd zitten stoken. Vaticaanstad en de reactionaire regeringen in het westen, wisten toentertijd wel hoe ze stap voor stap dingen in socialistische landen konden ondermijnen. Ze hadden in de periode 1918- 1924 de Sovjet-Unie immers ook militair ondermijnd en de schuld van de hongersnoden toen ook al in de schoenen van Lenin geschoven. Ook hadden ze nog ervaringen in 1936 - 1939 in Spanje opgedaan om revoluties - via tweespalt - te ondermijnen. En zo geschiedde. Toen op een gegeven moment de progressieve regeringen en de communistische partijen in landen zoals in Hongarije en in Tsjecho-Slowakije zo zwaar onder druk werden gezet en de hulp van de SU inriepen, barstte de bom. Het patroon was eigenlijk steeds en overal, zowel in 1956 als in 1967, hetzelfde; de reactie van de leidinggevende kringen en de middenklasse in West-Europa en de USA werd er keer op keer nog anticommunistischer van. Het aanzien van de SU en het aanzien van het communisme werd er iedere keer stapje voor stapje daadwerkelijk mee afgebroken. Logisch, mensen zien niet graag geweld, en zeker niet van communisten. Maar communisten hadden geen keus. De communisten zelf hadden keer op keer geen goed antwoord op de ondermijning van hun gezag en voornamelijk niet op de leugens die er over hen en hun bedoelingen werden rondgestrooid. Het bleken ware tijdbommen. Het kapitalisme bleek keer op keer gemener, geraffineerder en meedogenlozer dan de communisten (van toen) dachten. Dat bleek al spoedig overal in de wereld waar de invloed van communisten ondanks alles, toch doorbrak.
Waarom doen sommige linkse mensen dat?
De waarheid waarom mensen niet willen doordenken, is heel simpel: als je er van uit gaat dat een staat alléén voor joden normaal is, en geen racisme is, zoals dat in werkelijkheid wèl is, dan moge het duidelijk zijn dat de visie op af mogen scheiden onhoudbaar is. Immers op welk kenmerk van een volk baseert men zich? Het is per definitie 'eigen volk eerst'. Dat is en blijft racisme. Immers wat is een volk en wie behoort er toe? Wie of wat zijn Friezen? Limburgers? Etc. Dat zijn oeverloze discussies. Zinloos. Linkse mensen die denken dat 'elk volk een eigen staat moet hebben', zijn niet goed wijs. Dit soort mensen moet beseffen dat hun visie om moeizaam opgebouwde eenheidsstaten, zoals Indonesië, België, Zwitserland, Spanje, Irak, Turkije, het nu ter ziele zijnde Joegoslavië, de nu ter ziele zijnde Sovjet-Unie, China, maar zelfs ook Nederland, met geweld in delen op te delen, ééns zal eens moeten ophouden. Dit op straffe van eeuwig durende verdere splitsingen, enorme volkswoede, haat, eeuwigdurend oorlog, eeuwigdurend ellende, zoals verkrachtingen, moord en doodslag, en - het aller belangrijkste - op straffe van het creeren van voortdurend nieuwe minderheden die dan weer achtergesteld worden [7].
Enschede, 2006. Updatet 2008 en 2011.
Voetnoten:
[1] Het volledige verslag van het proces tegen de Trotzkisten Zinovjev, Radek, Pjatakow, Sokolnikow e.a., gehouden te Moskou van 23 tot 30 januari 1937. Pegasus Amsterdam (1937). Nederlandse vertaling. (Is - uit een nalatenschap - in mijn bezit.)
[2] Ludo Martens, Een andere kijk op Stalin, Uitgeverij EPO, Belgie, 1994, pagina 139 - 141
[3] Velen weten dat; weinigen zeggen het. Rond 1945 en 1946 zei bijna iedereen dat. De vraag rest dan: Wat zou er veranderd moeten zijn aan het communisme, om mensen (opeens) zo anders te laten denken?
[4] Lees het boek: "De grote samenzwering" (1946) van Michael Sayers & Albert E. Kahn, met een voorwoord van Mr. G. J. van Heuven Goedhart, een bekende naoorlogse Nederlandse sociaal-democraat en oud-minister van justitie (incl. hoofdredacteur van Het Parool nota bene). Zie ook herdruk van EPO, Antwerpen.
[5] Puur projectie (van de USA), zou men vanuit de psychologie kunnen en moeten zeggen.
[6] Dat er sprake was van oprechtheid is van vele kanten betoogd. Roosevelt was diep onder de indruk van de miljoenen slachtoffers die de titanenstrijd op het grondgebied van de Sovjet-Unie had gekost en het leiderschap van Stalin, terwijl later Stalin zijn goede wil aan de westerse wereld toonde door drie sectoren van Berlijn aan de Amerikanen, de Britten resp. de Fransen af te staan. Dat heeft Stalin geweten: een aantal maanden later, in de Berlijn-crisis - onder het regime van Truman - werd zijn vertrouwen in de westerse leiders enorm geschaad. Hij wist vanaf dat moment dat ze hem en de Sovjet-Unie nog steeds naar het leven stonden.
[7] Zoals in Bosnië (met de niet-moslims) en in Kosovo (met de niet-Albanezen). In de 18e of 19e eeuw was afscheiden misschien zinvol, maar sinds we de akkoorden van Helsinki hierover hebben gehad, zie elders, staat afscheiden - bij de meeste mensen, bij mij en bij staats- en volkerenkundigen - gelijk aan het beramen van moord of massamoord en samenzwering tegen de staat: volkomen zinloos; volkomen achterhaald; en dus: linea recta leidend tot oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Vreemd genoeg precies de omgekeerde versie van de mensen die momenteel de Kroatische en moslimse visie bij het het Joegoslavië-tribunaal en tegen beter weten in steeds maar blijven verdedigen; laat staan de legitimiteit van dat tribunaal in twijfel trekken...