Hoofdstuk 5

Nationalisme als wapen tegen links

Rik Min

Nationalisme is iets uit de 19e eeuw; iets dat al sinds 1948 wordt gebruikt tegen de progressieve krachten van socialisten, communisten en bevrijdingsbewegingen. Het is feitelijk een "eigen-volk-eerst"-gedachte. Daarmee is er geen ruimte meer voor een normale geïntegreerde samenleving, laat staan een socialistische samenleving. Juist de PvdA en GroenLinks zijn hier gedurende de hele koude oorlog speelbal van het Pentagon in geweest. Door hun foute 'quasi-linkse' stellingnames werd rood-links in Europa uit elkaar gespeeld en viel uiteindelijk de Sovjet-Unie door toedoen van de Amerikaanse adviseurs van de Jelsin-kliek letterlijk in brokstukken uiteen; een twintigtal. Ze zijn momenteel zelfs niet meer te tellen. De opsplitsingen houden maar niet op. Zelfs de reeds opgesplitste delen worden weer gedeeld. Hetgeen trouwens te verwachten was. Immers in elke nieuwe staat ontstaan weer nieuwe minderheden; die - mogen we aannemen vanwege de blijvend toenemende armoede - ook weer onderdrukt zullen gaan worden. Velen hebben spijt van hun stellingname rond 1991; weinigen slechts uitten zich.

De "eigen-volk-eerst"-gedachte wordt door het imperialisme al sinds 1948 gebruikt, toen men de joden uit de hele wereld, zomaar een eigen staat ging geven, midden in een gebied dat van iemand anders was, namelijk van de Arabische wereld. Dit type nationalisme werd toen al gebruikt tegen de progressieve krachten van communisten en bevrijdingsbewegingen. In dit geval werd Israël een uitvalsbasis voor de knechting van de Arabische massa's in de oliegebieden. Communisten en bevrijdingsbewegingen kennen een geheel ander type nationalisme: zij wensen een land - in zijn geheel - te bevrijden van een dictator, een vreemde mogendheid of van kolonialisme en niet ten behoeve van een enkele losse groep; en dus ongeacht wie of wat er aan verscheidenheid aan mensen in een land leeft. Zoals de CPN - tussen pak weg 1943 en 5 mei 1945 - achter de geallieerden en achter Wilhelmina stond.

Sinds de koude oorlogen tegen de socialistische staten en tegen bevrijdingsbewegingen, heeft het imperialisme de ontwikkeling van progressieve ideeën en landen gefrustreerd door in elke brandhaard ter plekke wonende volkeren tegen elkaar uit te spelen [1]. Dat deed men door mensen, groepen mensen of altijd wel rudimentair bestaande afscheidingsbewegingen een eigen gebiedje, een land of een stukje pseudo-vrijheid te beloven. Zo kon men volkeren gebruiken tegen de socialistische en communistische krachten. Immers progressieve mensen en bewegingen van socialisten en communisten maken nu eenmaal geen onderscheid tussen geloof, huidkleur en/of afkomst. Progressieve krachten vechten voor een onafhankelijke en liefst een kapitalistenvrije staat. We hebben deze antiprogressieve strijdmethode van de imperialisten in Zuid-Afrika gezien. Daar steunden de racisten en de CIA de Zulu's en de Incata. Die volkeren kregen van de blanke racisten een eigen landje en die bewegingen werden een imperialistische speelbal tegen Mandela en tegen de communisten; en Incata vecht momenteel nog steeds tegen het ANC en president Mbeki [2].

We hebben dat het afgelopen decennium (en zelfs al veel langer) gezien in het zuiden van de Sovjet-Unie en in de Balkan; in die regio's werden alle afscheidingsbeweging gesteund; als het maar de socialistische bewegingen kon schaden.

Bevrijdingsbewegingen zijn links

Communisten hebben overal ter wereld altijd bevrijdingsbewegingen gesteund. Was het niet in Vietnam, dan was het in Angola of in Indonesië. De geschiedenis is vol van heldhaftige allianties van linkse partijen met bevrijdingsbewegingen. De laatste tijd zien we dat sommige linkse mensen niet meer begrijpen wat ze moeten en horen te steunen. Ze zijn misleid. Die misleiding zit in het keer op keer belachelijk maken van leiders van bevrijde landen, Castro, Kabila, Soekarno, Stalin maar ook Gandhi, die de eenheidsstaat India stichtte. En dan slaat de twijfel toe. Wie moet je nu steunen? Het begrip eenheidsstaat wordt niet eens meer begrepen; wordt door sommigen zelfs als achterhaald gezien. Men kan zich niet voorstellen dat grotere eenheden, grotere landen, voor alle groepen, etnische zowel als gelovige groepen, heel vruchtbaar kunnen zijn.

Afscheidingsbewegingen zijn rechts

Het is het imperialisme eindelijk gelukt de staat Joegoslavië in vijf of zes brokken uiteen te laten vallen. Dat heeft ze kunnen bewerkstelligen met grove leugens en door links op het verkeerde been te zetten. De multi-etnische, multi-culturele samenleving van progressieve krachten (ex-)socialisten en (ex-)communisten, die Joegoslavië, na de val van de Sovjet- Unie, niet wilden laten opsplitsen, heeft het tenslotte af moeten leggen tegen de etnische zuiveraars. Milosovic kon zich bij vier oorlogen, vier keer, beroepen op het internationale staatsrecht en het volkerenrecht en met recht van spreken zeggen dat hij zijn land niet uiteen kon en mocht laten vallen. Milosovic had in deze vier oorlogen het recht aan zijn zijde; zijn tegenstanders niet [4]. Joegoslavië bestaat sinds 6 oktober 2000 niet meer. Exit Joegoslavië. Een maand daarvoor sprak iedereen op de Olympische Spelen nog van Joegoslavië; en even daarna plotseling niemand meer [3]. De Servische staat, de staat voor Serviërs, van Kostunica zal vanaf nu in de westerse pers dan ook Servië gaan heten. Terwijl er hele volksstammen Kroaten, Kosovaren en moslims wonen. Dat hebben West-Europa en de media dus altijd gewild: ook een apart Servië. Milosevic niet; die was juist tegen zo'n staat alleen voor Serviërs.

Een staat alleen voor Kroaten?

Het is Amerika en de paus, 60 jaar nadat de Sovjet-Unie voor de hele Westerse wereld Hitler had verslagen, inderdaad gelukt om iedereen en alles in Zuid- en Oost-Europa voor hun karretje te spannen. Nu hebben de nationalistische Serviërs zelfs - door ongelooflijk gedram en door tien tot twintig jaar leugens over de bedoelingen van Milosovic en zijn vrouw te verkondigen - dan eindelijk ook een 'eigen' staatje gekregen: Servië (dus feitelijk alleen voor 'de Serven'). Het nationalisme dat in Servië nu aan de macht is, heeft Milosevic altijd bestreden; en zij hem.

Overal in die regio zijn nu nationalisten van het zwartste soort aan de macht: in Kroatië, in Slovenië, in Bosnië, in Albanië; in Kosovo en nu dan ook in Servië (Kostunica). Milosevic is door dit soort nationalistische Serven uitgeleverd aan de Amerikanen. Het imperialisme heeft nu zijn springplank naar de olie- en gasvelden in het voormalige Oostblok compleet. Milosovic was in 1990 democratisch aan de macht gekomen. Hij was niet eens een socialist; laat staan een communist. Milosovic wilde Joegoslavië niet uiteen laten vallen. Daar werd hij in 1990 door de verenigde volkeren van Joegoslavië voor gekozen nota bene. Het was zijn plicht als staatshoofd om afscheidingsbewegingen te bestrijden.

Een staat alleen voor Molukkers?

Het imperialisme gebruikt bevolkingsgroepen en zet ze op tegen onwelgevallige regeringen. Vooral eenheidsstaten zoals de Sovjet-Unie, Indonesië en Joegoslavië hebben dit gemerkt. Het imperialisme gebruikte en gebruikt bevolkingsgroepen en roept ze op zich af te scheiden. Afscheidingsbewegingen worden gesteund om regeringen te destabiliseren. Na gebruik worden ze tenslotte in de steek gelaten. Dat heeft het imperialistische kapitalistische systeem altijd al zo gedaan en dat zal het altijd blijven doen. Dat weten we toch uit ervaring. De Nederlanders deden het met de Molukkers. Ze gebruikten de Molukkers tegen Soekarno. Soekarno wilde alle volkeren van de Indonesische archipel in de eenheidsstaat Indonesië integreren om zo een vuist te kunnen vormen tegen de koloniale machten. Tito wilde dit ook. De Nederlandse minister Luns probeerde zelfs nog op de valreep de bevolking van Nieuw-Guinea voor het imperialistische karretje te spannen. Dat is deels nog gelukt ook. Daarom moest de Nederlandse bevolking uiteindelijk al die misleide Molukkers in Nederland toelaten. Daar werden ze natuurlijk niet zomaar door de gewone bevolking met open armen ontvangen. De meeste Nederlanders vonden dat Soekarno gelijk had en vonden de Molukkers, net als de Indonesische bevolking een soort NSB'ers. En dat waren ze feitelijk ook. De Amerikanen deden dat met de Zuid-Vietnamezen. Die werden opgezet tegen de Noord-Vietnamezen. Daarom moesten West-Europa en de USA uiteindelijk al die misleide Vietnamese bootvluchtelingen toelaten.

Progressieve leiders uit die tijd, zoals Soekarno en Tito, vonden net als zovelen in die tijd dat het begrip vaderland voor etnische en regionale groepen achterlijk en achterhaald was. En dat was natuurlijk ook zo. Gezonde rivaliteit was goed, maar afscheiden en een eigen land nastreven werd uit de tijd gevonden. En dat was ook zo. Na gebruik door de imperialisten werden afscheidingsbewegingen weggeworpen en konden de strijders in hun vet gaar smoren. Dit soort vluchtelingen konden hooguit wegteren in een kamp (bijvoorbeeld Assen) en af en toe van zich laten horen (bijvoorbeeld bij de Molukse treinkapingen). Ze werden als vluchtelingen gezien. Maar het waren rechtse vluchtelingen dus. Ze hadden een ander verleden en een andere mentaliteit dan echte vluchtelingen, vluchtelingen die waren gevlucht voor een rechts regime; voor Pinochet, voor Franco, voor Salazar, voor Suharto, voor Mobuto, etc.. Deze laatste groep, linkse vluchtelingen bleken Nederland bijna niet in te komen; die eerste, de rechtse vluchtelingen, juist wel. Acties voor aandacht zoals de Molukse treinkapingen werden terecht door de Nederlanders niet als serieus beschouwd. De Nederlanders vonden wel dat de Molukkers gebruikt en misbruikt waren, net als de Papoea's, maar verder kon hun sympathie en steun nu eenmaal niet gaan.

De Nederlanders doen het onbewust of bewust nu weer. Ze steunen zonder er veel bij na te denken afscheidingsbewegingen. De media promoten dit. Het lijkt wel of men niet leren wil. Zelfs linkse Nederlanders steunen de Tsjetsjenen, de Basken, de UCK, de Tamils en de strijders in Atjeh. Zelfs Groen Links trapt in de praatjes van afscheidingsbewegingen. Men ziet in het algemeen niet het achterlijke van dit soort bewegingen. Dat ze speelbal van die bewegingen zijn, zien ze maar niet in. Deze misleide linkse mensen willen maar niet zien dat afscheidingsbewegingen door koude oorlog-hitsers gesteund worden om onwelgevallige regeringen te destabiliseren.

Een staat alleen voor joden?

Het allerschokkendste voorbeeld van de elk-volk-een-eigen land-politiek ("eigen volk eerst") is sinds de Tweede Wereldoorlog toch wel Israël [5]. Nu blijkt hoe groen links Nederland, inclusief de PvdA (en de Mient Jan Fabers), in hun eigen staart aan het bijten is door achter een joodse staat, Israël (een staat "alleen voor joden"), te blijven staan. Groen links Nederland is door dat standpunt (door achter het zionisme te blijven staan), door het imperialisme de laatste jaren mentaal, politiek en ideologisch 'gedwongen' geraakt ook een 'eigen' staat voor de Kroaten, de Slovenen, de Kosovaren (wie dat dan ook zijn), de Nakoro-Karabagers, de Tsjetsjenen, en de Palestijnen (in een eigen Bantoestan) normaal te vinden. [5 en 6]. Nu hebben de Serven dan ook - eindelijk - een eigen staat. Mooi toch?

Nee dus. Niet dus. De tijd zal het wel leren. Dit soort nationalisme is uit de 19e eeuw; en is de laatste vijftig jaar in de twee koude oorlogen gebruikt om communisten, socialisten en bevrijdingsbewegingen overal ter wereld - in de media zowel moreel als fysiek - kapot te maken.

De bevolking in Zuid-Oost-Europa (en Azië) zullen het vanaf nu weten; de knechting kan beginnen; de knechting van het internationale kapitaal; de dictatuur van de oliemultinationals; de dictatuur van het kapitalistische uitbuitingsbeest...

Nationalisme was de ziekte van de negentiende eeuw. Zouden we dan toch de negentiende eeuw in de eenentwintigste eeuw over moeten doen? Dat lijkt mij een angstige gedachte.

Een staat alleen voor Palestijnen?

Een staat alleen voor Palestijnen impliceert dat men accepteert dat er in het Heilige Land (ook) een staat voor Joden moet zijn. Dat is de implicatie van het normaal vinden dat Indonesië uit elkaar wordt gehaald en dat Joegoslavië uiteen is gereten. Beseft GroenLinks en de SP dat wel? De PLO is sinds jaar en dag voor een staat, het Heilige Land, waar Christenen, Joden en Moslims vreedzaam in en naast elkaar wonen. Een staat alleen voor Palestijnen is racistisch, want dan zouden daar geen Joden meer mogen wonen. Een staat Kosovo, alleen voor Albanezen, impliceert immers dat Serviërs moeten opdonderen. De joodse staat Israël kent wel acht verschillende soorten wetten die stuk voor stuk 'niet-joden' discrimineren. Niet-joden kunnen niet trouwen, geen grond kopen, niet terugkeren naar hun geboorteland, krijgen geen kinderbijslag, etc. (Zie ook elders.)

Het is onaanvaardbaar in een moderne staat dat minderheden gediscrimineerd of etnisch gezuiverd worden. Een staat voor een volk alleen staat haaks op de visie van communisten. Vooral als je jezelf als wereldburger ziet. Je bent het gewoon; het is normaal overal te werken en/of te (kunnen) wonen. Voor jonge mensen zeker. Immers arbeiders hebben geen vaderland. Het kapitaal namelijk ook niet. Minderheden hebben rechten. Minderheden kunnen en mogen niet gedeporteerd worden. Het staatsburgerschap (van Israël of het mandaatgebied Palestina) kan niemand zomaar ontnomen of betwist worden. Zelfs de indianen in de Verenigde Staten hebben rechten en worden voor de wet niet gediscrimineerd. Palestijnen binnen Israël zijn tweederangs burgers. Ze mogen geen grond kopen. Ze mogen geen huis kopen. Ze mogen niet trouwen. Niet-joden mogen niet in het leger. Daarmee krijgen ze gedurende de rest van hun leven ook geen rechten die daarmee samenhangen, bijvoorbeeld kinderbijslag. Er zijn gevangenissen voor joden en niet-joden. Etc. De aboriginals in Australië hebben het beter en hebben meer rechten dan Palestijnen binnen Israël [8].

Enschede, 2005 - 2006. Updated aug. 2008 en 2011

Voetnoten:

[1] De koude oorlog sinds 1945/1946 noem ik de Eerste Koude Oorlog en die van sinds 1989/1990 de Tweede Koude Oorlog.

[2] Mbeki moet Incata als boete "een koe betalen" (en lopend bij de koning komen brengen) (De Volkskrant, 7 oktober 2000)

[3] In Joegoslavië, zoals dat onder die naam terecht meedeed aan de Olympische Spelen van 2000, woonden minstens zes nationaliteiten: Serven, Kroaten, Slovenen, Bosniërs, moslims (what ever that may be), Albanezen, Kosovaren, etc.

[4] In Twente had men in 1989/99 op die basis (van staats- en volkeren-recht aangaande de staat Joegoslavië; hoe klein toen ook) een coalitie van NCPN, van vredesgroepen en delen van Groen Links. (En zeker niet op basis van 'het Servische volk' of 'Servië'.)

[5] Men wil de Palestijnen ook in een 'eigen' staat stoppen. Dat kan niets anders worden dan een Bantoestan. In een uiteindelijke - stabiele - fase (over 10, 20 tot 30 jaar) zullen Joden, samen met Palestijnen en de Christenen, uiteindelijk toch in één land moeten gaan wonen (het oude mandaatgebied Palestina); net als de blanken racisten nu in Zuid Afrika met de zwarten in één land wonen.

[6] De Koerden zijn ook bezig zich af te scheiden en Turkije in stukken op te delen. Dat is anno 2011 een verkeerd streven. Dat is uit de tijd om landen op te delen. De gevolgen zijn te groot. Wij kunnen (daardoor en daardoor alleen) de PKK niet steunen. Afscheiden lost niks op. Zeker niet voor de progressieve Turken. Die lopen vanwege de Koerdische aspiraties uiteindelijk groot gevaar. Rechts kan daardoor in Turkije meer en meer aan de touwtjes trekken. Ook is dit nationalisme in Noord Irak decenia door de imperialisten misbruikt: tegen Saddam Hoessein. De progressieve linkse, socialistische, communistische beweging in Turkije is hierdoor hopeloos verdeeld geraakt.

[7] "Het nationalisme is terug in Europa, met een nieuw gezicht" door J.J.A. van Doorn in NRC 8 okt. 2005.

[8] De indianen in de USA en de aboriginals in Australië zijn weliswaar minderheden, maar hebben wel gelijke rechten. Ze kunnen niet gedeporteerd worden. Hun staatsburgerschap kan hen niet ontnomen of betwist worden.