De contrarevoluties die hebben geleid tot de val van 'de muur', zijn in principe allemaal van rond 1989, 1990 en 1991 [1]. We nemen eerst de smerigste: die in Roemenië. Leugens en bedrog werden niet geschuwd. Die in Polen van Lech Walesa - hoewel achter de schermen alles via het Vaticaan en het Pentagon liep - werd nog 'netjes' gespeeld; die in Roemenië niet. Die contrarevolutie eindigde met de moord op Ceausescu en zijn vrouw. De contrarevoluties na het vallen van de muur hebben echter hetzelfde karakter [2].
Het meest duidelijke signaal van het begin van deze periode, de Tweede Koude Oorlog was de toestand in Roemenië met Ceaucescu en Timisoara, maar ook de mislukte 'studenten'-opstand op het Tien An Men plein in Peking heeft impact gehad op het vallen van de muur [4]. Elke keer kon men via de gelijkgeschakelde media de westerse volkeren overtuigen dat communisten moordenaars en duivels ('demons') waren.
In Tsjecho-Slowakije had Havel het vuile voorwerk al gedaan. De demonisering van
de communisten ging maar door en door.
Hoe Walesa en de Paus in Polen hebben geopereerd is bekend.
Waar de burgerij (in het westen)
vooral van smulde, waren de verhalen over de communistische
geheime diensten in Oost-Europa of verhalen over dat "de
communisten van iedere persoon - altijd - een geheim dossier aanlegden".
Ook Hongarije heeft een belangrijke rol gespeeld in de val van de muur. Daar wisten de contrarevolutionairen 'het eerste gaatje' in het 'ijzeren gordijn' voor elkaar te krijgen. Hoe 'ze' dat voor elkaar hebben gekregen is nog een beetje een raadsel, maar duidelijk is wel in ieder geval dat de middenklasse van Hongarije, Polen en Tsjecho-Slowakije zich achtergesteld voelde en dacht dat 'ze' het kapitalisme wel zonder socialisme aan zou kunnen. Velen uit de middenklasse zouden spoedig bemerken dat het kapitalisme meedogenloos was (is) en dat de middenklasse gewoon tot de werkende klasse behoort en vrij machteloos staat tegenover het geweld en de meedogenloosheid van het kapitalisme.
De tactiek was de Sovjet-Unie in een twintigtal republieken uiteen te laten vallen. Dit is toen in een betrekkelijke korte tijd gelukt. Toen Gorbatsjov in de Doema het spreekgestoelte wilde beklimmen vroeg Jeltsin hem op de trap naar het podium, ten aanschouwe van de hele wereld, wat hij hier kwam doen. "de Sovjet-Unie was enkele minuten geleden toch opgeheven?". Nog nooit in de geschiedenis heeft een man een dergelijke afgang naar zijn plaats moeten maken als Gorbatsjov toen heeft moeten maken. Vanaf dat moment immers was de Doema van Rusland en niet meer van de Sovjet-Unie. Jeltsin en zijn adviseurs hadden een ongekend stukje manipulatie (zeg maar diefstal) gepleegd. Gorbatsov zelf is daarna nooit meer normaal op het wereldtoneel verschenen. Puur lafheid. Hij besefte zijn rol als verrader van het socialisme op dat moment waarschijnlijk pas. Hij werd immers in die periode nergens meer in gekend. Nooit meer is Gorbatsjov met een woord op deze episode ingegaan. Zijn rol was uitgespeeld. Kort daarop verloor hij zijn vrouw aan kanker. Aan haar geweten heeft wel iets geknaagd; wat aan zijn geweten heeft geknaagd, weten we niet. Hij was in Reykjavic op IJsland door het Pentagon omgekocht; daarover bestaat geen twijfel.
In Estland, Letland en Litouwen zie je een psychologisch heel moeilijk te bestrijden gigantisch monsterverbond tussen het grootkapitaal en de sociaal-democratie. Allemaal gericht tegen de invloed van 'de Russen' en natuurlijk tegen de (groeiende) terugkerende invloed van de communisten in deze Oost-Europese landen en landjes.
Oekraïne was net als Roemenië en Finland voor de Tweede Wereldoorlog, een fascistisch land. De Oranje revolutie heeft in Oekraïne niet veel opgelost. President Viktor Joesjtsjenko en zijn aanvankelijke premier Joelia Timosjenko scholden elkaar al meteen rond september 2005 voor rotte vis uit. Niemand wil blijkbaar het einde van het sprookje van de Oranje revolutie op zijn geweten hebben. Nu (juli 2006) is Janoekovitsj premier en Joesjtsjenko president. Honderden Amerikaanse adviseurs hebben de contrarevolutie en Joesjtsjenko gesteund en Janoekovitsj van de macht zien af te houden. Hoe dat allemaal daar afloopt is onduidelijk.
In Georgië is met behulp van het westen Saakasjvili aan de macht gekomen. Daar zijn grote bevolkingsgroepen pro-Russisch gebleven. Het zijn echter wel minderheden. Ook daar is de afloop nog onduidelijk.
Duidelijk is wel dat overal de afscheidingsbewegingen gesteund worden door het westen, de EU en de USA. Allemaal met de bedoeling om die landen en volkeren verdeeld te houden en dus machteloos.
Enschede, 2005; updated okt. 2006.
Voetnoten:
[1] De contrarevoluties die hier bedoeld worden, zijn van 'voor het vallen van de muur' in een beetje willekeurige volgorde: Polen (Lech Walesa, 1980), Tsjecho-Slowakije (Havel), China (Tien An Men plein), Roemenië (Timisoara), Berlijn/DDR (1989), Moskou/Sovjet-Unie ('tegen' de USSR), Kroatië en Bosnië (tegen Joegoslavië), etc.
[2] Die van 'na het vallen van de muur' zijn: de contrarevoluties in Libanon (tegen Syrië), Georgië, Oekraïne (Joesjenko tegen Janoekovitsj), Servië (Kostunica), Irak (tegen Saddam), Estland, Letland, Litouwen (tegen 'de Russen') en Venezuela (de bijna coup tegen Chavez). Sommige faalden; sommige slaagden voor een deel.
[3]De contrarevoluties in Afghanistan (1979), Ethiopië, Panama, Nicaragua (tegen de sandinisten), etc. zijn van een andere orde - gewelddadiger en opener - en derhalve hier buiten gelaten.
[4] L. Martens, Van Tien An Men tot Timisoara. EPO 1994.