Hoofdstuk 8
De vroege aanvallen op de Sovjet-Unie
Rik Min
In dit hoofdstuk kijken wij met terugwerkende kracht terug op de gebeurtenissen
in Budapest (1956) en Praag (1968). Als we nu eens met onze kennis van vandaag
een analyse maken van die gebeurtenissen en het krachtenveld waarin
die zich voltrokken. Dan zien we dat toen ook al het Pentagon erop uit was de
communisten in een val te laten lopen, om iets uit te lokken en om ze daarna te kunnen
demoniseren. Toen al was er een opgefokt krachtenveld voor het uit
de tent lokken van communisten, vergelijkbaar met
het uit de tent lokken van de grondtroepen van de Sovjet-Unie in 1979 in
Afghanistan. Het doel van het uitlokken was de woede van het sovjetleger
zo groot te maken dat dat een zo gewelddadig mogelijke tegenreactie
uit zou lokken. Daarom ging het de terroristen vaak om het kelen afsnijden
bij de sovjetsoldaten. Dat hitsten ze het meest op. Dat lukte dan ook heel vaak.
Vervolgens kon men de communisten in de pers heel gemakkelijk als barbaren
neerzetten, terwijl de echte barbaren anoniem en verscholen bleven.
Alle opzienbarende gebeurtenissen in de wereld waar linkse regeringen vielen of
bevrijdingsbewegingen verloren sinds 1946, hebben een uitlokkingscomponent:
het Tonkin-incident, Suharto in 1964, Saddam die in Koeweit werd binnengelokt,
etc. De geschiedenis van de USA vanaf 1946 zit er vol mee.
Hongarije 1956 en Praag 1968 opnieuw geanalyseerd
Wat gebeurde er in 1956 feitelijk in Hongarije en Budapest? Als we naar de
situatie rond 1956 in Budapest kijken was het zo dat er een progressieve regering was,
die vastberaden was het kapitalisme niet meer her in te voeren.
Hongarije had daarbij een voor die dagen volstrekt normaal
vriendschapsverdrag - voor wederzijdse steun - met de Sovjet-Unie. Dat
was volkomen democratisch tot stand gekomen en dus wettelijk. West-Europese
landen hadden die vriendschapsverdragen ook; maar dan met de Amerikanen.
Sterker nog de Amerikanen hadden de West-Europese landen volkomen
in hun macht en letterlijk overruled met hun overal opgeslagen atoomwapens. In
deze context werd via burgerlijke en militaire radiozenders,
Oost-priesterhulp, Readers Digest en het familieweekblad de Katholieke
Illustratie - om maar wat te noemen -
de bevolking opgeroepen dat socialisme niets was en kapitalisme zo 'n beetje
het beste was dat je kon krijgen. Middengroepen in de grote steden in Hongarije
waren daar best wel van onder de indruk en sommige arbeiderskinderen
en -vrouwen ook.
In Tsjecho-Slowakije was er tien jaar later ook zo'n situatie gecreëerd.
Wat gebeurde er in 1968 feitelijk in Praag? Door
de wapenwedloop was er vaak geen geld om luxe goederen te produceren. Dat
gaf best wel problemen bij de bevolking. De bevolking morde. Vooral de
middenklasse kan dan - op een gegeven moment - geen solidariteit en loyaliteit opbrengen. Dat was
natuurlijk precies waar het Pentagon op uit was. Daarbij moest veel van het
zuur verdiende geld - door de spanningen die door het westen in het kader van een
wapenwedloop werden opgeroepen - ook nog eens naar het leger toe.
Dat maakte dat het besteedbaar inkomen van de bevolking niet optimaal was.
Niet alleen in Hongarije en Tsjecho-Slowakije waren er van buiten
opgefokte spanningen; in de rest van de wereld ging Amerika in deze periode
ook gewoon zijn gang met het op een stille of minder stille manier elimineren
van progressieve leiders en progressieve bewegingen: Perzië, Korea,
Indonesië, Kongo, etc..
Perzië 1953 (Iran nu)
Perzië, het Iran van nu, was rond 1953 een redelijk normaal land
met een redelijk democratisch bewind. Bij
de parlementsverkiezingen in 1943-1944 kreeg de communistische partij,
de Tudeh-partij twintig procent van alle kiezers. Zij was daarmee de
grootste partij in Perzië. Perzië maakte van 1943 tot 1953
een gestage democratische ontwikkeling door. In 1953 werd
'de invloed van de Sovjet-Unie' in de ogen van de USA teveel, en werd
de toenmalige democratisch gekozen regering van Mossadeq uiteindelijk
door intriges en rechtstreekse bemoeienis van de USA, afgezet en op zijn plaats 'benoemde'
de USA en de CIA de autoritaire sjah Reza Pahlavi.
Zijn geheime dienst, de Savak, was de meest fascistische club
die er ooit in het Midden-Oosten heeft geopereerd.
Perzië is één van de vele voorbeelden hoe de Amerikanen hele regio's
voor tientallen jaren politiek volledig verzieken door gezonde ontwikkelingen,
emancipatiebewegingen en bevrijdingsbewegingen in de kiem te smoren
en ''bevriende dictators'' aan de macht helpen. Wat gebeurde er namelijk verder?
De opstand van de bevolking in 1997, geleid door de toen volledig onbekende
Komeini, een ayatollah, die dat in volle harmonie deed samen met o.a.
de communistische Tudeh partij, leidde tot de val van de 'sjah van Perzië', Reza
Pahlavi. Maar door al deze positieve akties
leidden de reacties ook wel eens tot overreactie. Wat gebeurde?
Komeini vermoordde na enkele maanden - volkomen onverwachts - bijna
alle kaders en leden van de communistische partij, maar tevens riep hij
om hele andere redenen, de haat op
van de USA, Israël en Saudi-Arabië. Deze drie vonden elkaar in
een waanzinnig monsterverbond, een supergeheime oorlog tegen de (nu)
moslimstaat Iran. Natuurlijk om de olie, maar Israël had nog een ander motief.
Dat moge duidelijk zijn. Maar vooral hoe ze dat deden, dat was
toch wel onvoorstelbaar smerig.
Ze stookten hun 'vriend', of zeg maar 'minder erge vijand',
Saddam Hoessein van Irak op om Iran kapot te maken. Maar
zodanig dat Irak er ook zwakker en zwakker van werd. Twee vliegen in één klap.
Israël zag dit alles met graagte gebeuren [1]. De Israëlische geheime dienst,
de geheime dienst van de USA en de Perzische geheime
dienst leerden elkaar alle smerige trucs die je maar kon verzinnen.
Dit monsterverbond in deze proeftuin heeft daarna nog tientallen jaren
doorgekankerd. De rijkdommen van Iran werden kapot gemaakt.
Na bewezen diensten werd Saddam Hoessein uiteindelijk
in de val gelokt: Koeweit.
Daarmee werden de rijkdommen van het Irakese volk en Saddam Hoessein ook
kapot gemaakt. Saddam Hoessein en Irak bleven echter de Palestijnen steunen.
Wie dat ook deed was het regiem van de Iranese ayatollahs en het
Iranese volk. De Golf-oorlog die volgde, was enorm vernietigend [2]. De haat
van de USA, Israël en Saudi Arabië werd er niet minder om. Hoewel ze
alle drie een andere motief hebben, hebben ze vanaf 1953
voortdurend samengespannen om de invloed van de lokale communistische
partijen, de progressieve bewegingen en de Sovjet-Unie in het Midden-Oosten
met geheime en minder geheime acties te elimineren. Het kenmerk daarvan
was echter misleiding van alle westerse volkeren en helemaal de misleiding
van de bevolking van de Verenigde Staten zelf. De ophitsing van
de drie bevolkingsgroepen in Irak, de Koerden, de Sjiieten
tegen de Soennieten, kent zijn weerga bijna niet. Alleen de smerige ophitsing
van de Kroaten, de Bosnische moslims en de Albanezen tegen
Milosevic, om Joegoslavië in 6 of meer zwakke staatjes, uiteen te laten vallen,
komt erbij in de buurt. Als je goed kijkt zie je wederom deze drie, die deze
uitlokkings- en misleidingcampagnes opzetten, en dat verder
door hun misleide 'vrienden' lieten uitvoeren. Maar er ging iets mis.
Hier stokte de moordmachine. De publieke opinie kreeg door hoe het
de afgelopen 30 jaar gewerkt had. Wie het bedacht had: Israël en de
pro-Israël lobby in de USA. Wie er belang bij had: de USA.
Wie de intriges betaald heeft? Het Saudisch-Arabisch
olie-kapitaal, die betaalde mee aan deze intriges [3]. Deze drie staten
zijn dus pas de echte schurkenstaten.
De bevolkingen van deze staten worden gebruikt, misbruikt, misleid
en als het er op aan komt - en iemand begint het door te krijgen - gechanteerd.
Maar waarom doen deze drie staten zo iets? Waarom laten regeringsleiders en
bevolkingen zich een rad voor de ogen draaien? Duidelijk is wel
dat je in de (linkse) politiek daarom ook altijd moet (leren) kijken naar het motiefdat
iemand heeft om iets te doen en de belangen die er bij groepen spelen [4].
Het maoïsme was ook een aanval op de Sovjet-Unie
Het maoïsme was ook een aanval op de Sovjet-Unie; maar gecompliceerd. Natuurlijk was het revisionisme van Chroetsjov en alles wat er in die periode Chroetsjov gebeurde een rede voor communistische partijen om de Sovjet-Unie heel hard te bekritiseren. Alleen de Sovjet-Unie afvallen - wat sommigen communisten deden - was niet de oplossing voor 'het probleem Chroetsjov' en zijn volkomen verkeerde beoordeling van de periode Stalin. Immers de Sovjet-Unie speelde in de buitenlandse politiek en bij het steunen van bevrijdingsbewegingen in de wereld, wel degelijk - en haast ononderbroken - een goede rol en koos wel degelijk steeds de goede kant in lokale, koloniale en internationale conflicten.
2011:
Historisch bronnenmateriaal laat zien dat China wel degelijk gelijk had Croetsjov en zijn getrouwen te wantrouwen. China had wel degelijk goede argumenten om de Sovjet Unie in die periode te kritiseren. De leiding van de Communistische Partij Nederland, de CPN, ging - achteraf gezien - uit een soort misplaatste kameraadschappelijkheid met de Sovjet Unie mee en niet met de kritiek van China. Men durfde in het felle, anti-communistisch en burgerlijk Nederland niet de kritiek van Croetsjov op Stalin te weerspreken [...]. Veel Europese communistische partijen durfde de kritiek van Croetsjov op Stalin (en op Beria) niet te bekritiseren. China had wel degelijk voor een groot deel gelijk. De gebeurtenissen van 1989 bewijzen dat eigenlijk ook wel. De val van de Sovjet Unie is toch wel het gevolg van foute beoordeling van de motieven van mensen zoals Stalin, die zich met alles dat in hen zat, te verweren tegen de massieve druk van het in alle geledingen van de maatschappij aanwezige internationale fenomeen van de imperialisme. Stalin onderschatte geen moment het systeem van het internationale monopoliekapitaal en de toen al oprukkende globalisering. Croetsjov heeft de kracht en de macht van het internationaal kapitalisme volkomen onderschat; en de Sovjet Unie toen dus echt de verkeerde kant op geleid.
Natuurlijk was de Sovjet-Unie in de Chroetsjov-periode en ook daarna, geen ideaal-socialistische staat, maar men speelde wel degelijk een progressieve rol in de wereld. De kritiek van communisten ging in Nederland op sommige momenten te ver. Opmerkelijk in dit verband is dat Mao tot zijn dood het socialistische karakter van de Sovjet-Unie heeft verdedigd; ook in de periode Chroetsjov. Welliswaar leverde hij kritiek op het revisionisme van Chroetsjov, maar heeft tegenover Chroetsjov altijd Stalin verdedigd.
2011: Historisch bronnenmateriaal laat zien dat China echter geen gelijk had in haar kritiek op de Sovjet Unie in zake de Cuba-crisis. Daar had China terughoudender in moeten zijn. China's kritiek maakt veel stuk. Dat was op dit specifieke punt - Cuba - niet nodig geweest. De Sovjet Unie heeft toen de revolutie in Cuba gered en de macht van het imperialisme gebroken. Immers de USA moest in een verdrag, zwart op wit, opnemen nooit meer Cuba aan te vallen, in ruil voor terugtrekken van de SU-raketten. Dat was voor de internationale communistische beweging een goede deal. Kennedy werd - hiervoor - later door bepaalde lieden voortkomende uit groepen reactionaire Cubaanse ballingen vermoord. Dat zegt wel iets van de belangen die op het spel stonden.
Het latere 'maoïsme' van andere Chinese leiders en andere (Europese) communistische groepen leidde tot partijen met leiders als Pol Pot. Viëtnam moest uiteindelijk Cambodja bevrijden van deze mensen en hun verkeerde opvattingen. Communistische partijen in Europa die het maoïsme volgden, hadden binnen de kortst mogelijke keren een enorm probleem. (Ook de SP hoorde hierbij. De CPN gelukkig niet.) Vaak werden deze (Europese) communisten noodgedwongen (tijdelijk) bondgenoot van de tegenpartij. Dat was een droeve periode.
De Volkskrant en de Telegraaf schreeuwden - indertijd - vanaf hun voorpagina's
samen moord en brand toen het volksleger van Viëtnam onder leiding van haar communistische partij Cambodja binnenviel en Pol Pot verdreef. De meeste maoïstische partijen hielden toen hun mond of waren al ter ziele. Sommige maoïsten werden weer gewoon communist en steunden af en toe de Sovjet-Unie wel weer. (Hoewel in het internationale discours de kwestie Unita nog lang voortkankerde.) De geschiedenis van het maoïsme is nog steeds niet duidelijk, maar duidelijk is wel dat al het gestook en gemarchandeer via derde partijen (bijvoorbeeld Nixon en Kissinger met China) vroeg of laat altijd leidt tot verdeeldheid en uiteindelijk tot fouten waardoor je aan de verkeerde kant van de geschiedenis belanden kunt. Communisten moeten altijd bedacht zijn op politieke 'een-tweetjes' van de vijand met een derde partij. Een derde partij, die later weer een bondgenoot kan zijn. (Toen China; nu de moslims?)
2011: Historisch bronnenmateriaal laat toch ook wel zien dat - buiten het 'fenomeen' Pol Pot en het 'fenomeen' Unita in Angola - de kritiek op China en 'het maoisme' zoals dat genoemd werd, fout was. Dat geeft de situatie van nu wel aan. China heeft een gigantisch bruto nationaal product en is nu - anno 2010 - op weg de grootste economie te worden. We moeten dat als communisten, socialisten, wereldburger en 'wereld-verbeteraars', wel degelijk meenemen in onze analyse; historisch-dialectisch gezien. We kunnen er niet onderuit een analyse te maken van een economie waarin het nationale financieringskapitaal, de som van alle spaartegoeden van 1.2 miljard Chinezen, democratisch en planmatig wordt aangewend ten behoeve van sectoren waarin het volksparlement vindt dat er geïnvesteerd moet worden.
Dat is volksdemocratie.
Het kapitaal is in handen van het volk. Het Chinese volk bepaalt in welke sector en in welk product zij 'haar eigen particuliere spaargeld' investeert. Elke Chinees krijgt volledig alle revenuen van haar eigen kapitaal; haar eigen geld, haar eigen spaargeld. (Zie mijn boek 'Politiek Economie', elders op het web). We noemen dit 'staatskapitalisme'. Let op: dat heeft niets met kapitalisme te maken, maar alles met socialisme. In het staatskapitalistische systeem van China, anno 2010, wordt het particulier kapitaal democratisch aangewend. In het kapitalisme wordt het collectieve spaargeld door bankklerken uitgeleend aan specifieke doelen. De revenuen daarvan gaan niet naar de spaarder. Een investering - de toewijzing van kapitaal - is daar volkomen ondoorgrondelijk en dus ondemocratisch. In een maatschappij die zich in het stadium van staatskapitalisme bevindt, moet elke ondernemer kapitaal lenen uit depot met staatskapitaal. Daarna heeft de leiding van de onderneming de plicht de meerwaarde van dat bedrijf aan de kapitaal-verschaffer af te staan. En dat is de Chinese spaargeld-bezitter. In China is dus de burger - de werkende man/vrouw - werkelijk de eigenaar van de productie-middelen. De communistische partij, de partijleiding, het parlement en het management zijn slechts (beroepsmatige) beheerders; worden gekozen en/of uitgekozen de belangen van de bevolking te dienen. (Zie mijn artikelen over staatskapitalisme - en de mythes die daarover circuleren - - elders op het web).
In de periode mei - augustus 2008 hebben de Nederlandse zenders nog een smerige streek uitgehaald met de "voormalige maoïst Paul Rosenmuller". Hij 'mocht' van zijn broodheren enkele reportages over China maken; nog wel in streken die tijdens de Olympische Spelen roet in het eten van de communistische partij wilden gooien.
Hij ontlokte vele 'kapitalistische' uitlatingen bij gewone Chinezen die hij interviewde. Het was voor ons kijkers heel gênant. Vooral omdat het duidelijk was dat het eigenlijk Paul Rosenmuller was die voor lul stond. Zijn vooroordelen waren zo evident achterlijk, dat het zielig was om te zien. Zijn broodheren waren natuurlijk dik tevreden, maar voornamelijk omdat ze zo'n ex-maoïst eens publiekelijk voor lul konden laten staan en het maoïsme, het ex-maoïsme en een ex-maoïst als achterhaald konden verklaren. Dat Paul Rosenmuller zich hiervoor leende, zei alles over deze persoon nu en in het verleden.
Dat is in de afgelopen 40 jaar wel duidelijk geworden. Momenteel zijn
de meeste maoïstische partijen in West-Europa geëvolueerd tot ofwel
gewone communistische partijen (zoals de PvdA/B in België)
ofwel sociaal-democratische (zoals de SP in Nederland). In de rest van
de wereld is het vrij onduidelijk. Sommige maoïstische partijen zijn zwaar
geïnfiltreerd door mensen die geen al te goede bedoelingen hebben
en dus het roer kwijtraken. Vaak ook zijn het partijen die stuklopen op de
weerbarstigheid van de angstige massa, die niet openlijk partij durft te kiezen.
Tsjernobiel
De milieubeweging en andere NGO's, non-gouvernementele organisaties,
deden ook voortdurend aanvallen op de Sovjet-Unie,
maar dan veel geraffineerder. Een land in oorlog - de koude oorlog - kan het milieu
nu eenmaal niet steeds helemaal schoonhouden. Er komt teveel
op een land in oorlog af om op de natuur of het milieu te letten.
Het Pentagon heeft dat perfect uitgebuit en de westerse jongeren
steeds en steeds maar op dat ene, specifieke 'slechte' punt van 'het
socialisme' gewezen. De westerse media zijn meesters in het
afleiden van de aandacht van hoofdpunten naar bijzaken. Zo werkt en werkte de koude oorlog nu eenmaal.
Rondom de ontploffing bij Tsjernobiel werd een waanzinnig mistgordijn
van irrelevante zaken neergelaten. Atoomenergie werd het punt. De grote boeman.
Terwijl het hier niet een kwestie van atoomenergie
was maar het ging om sabotage waardoor een elektriciteitscentrale
ontplofte en er een enorme hoeveelheid straling vrijkwam.
Dat is iets heel anders. Dat is een misdaad (en derhalve
geen kwestie van kernenergie als oorzaak).
Tjernobiel is een misdaad geweest van twee ingenieurs, die
alle regelsystemen 's nachts hadden uitgezet, om een illegale
proef met die kerncentrale te doen. Dat was/is de kwestie.
Niet kernenergie was hier de oorzaak, maar twee misdadige
wetenschappers.
Waren ze opgestookt? Wilden ze beroemd
worden? Waren het bewuste saboteurs (om de USSR te ondermijnen)?
(Die liepen daar toen bij bosjes rond.) We weten het (nog) niet.
De twee wetenschappers
stierven zelf binnen enkele uren aan de
straling. Wetenschappers kunnen ook misdadig zijn.
2011: De gasramp in Siberië van tien jaar terug - zoals recent is
onthuld - was WEL een bewust gecreëerde ramp, een bewust
aangelegde software-fout van Amerikaanse origine; bewust
aangestuurd en verkocht als moderne techniek, aangestuurd vanuit het
Pentagon [Volkskrant, NRC, 8-uur Journaal]. Die gasramp
was dus een echte originele koudeoorlogsmisdaad van het Westen.
De kwestie is: zijn deze twee ingenieurs verblind door eigen ambitie of
zijn ze door derden opgestookt?
Zo zijn er zoveel dingen gebeurd met mensen of dingen in
de Koude Oorlog. (Ook in Cuba, Kongo, Indonesië,
Angola, Irak, Zuid-Afrika, Nicaragua etc) Sabotage is heel effectief.
Er is heel moeilijk achter te komen wie de ware schuldige in
een zaak als dit is.
Het ging in de westerse pers totaal niet om de kwade opzet van twee ingenieurs te belichten,
die 'eeuwige roem' zochten, en alle veiligheidssystemen hadden uitgeschakeld om een proef te kunnen doen.
Men maakte er domweg geen melding van.
De misdaad van deze twee individuen werd in het westen gewoon niet aan de orde gesteld. Steeds werden in het westen hele andere dingen in het brandpunt van de media-aandacht gezet: kernenergie, en dan met name dat "de Russen onverantwoordelijke mensen waren" en "hun technologie nu eenmaal niet deugt". Uiteindelijk werd in deze laatste en beslissende fase van de Koude Oorlog de Sovjet-Unie helemaal compleet afgemaakt en gedemoniseerd. Greenpeace en Amnesty International deden er het hardst aan mee.
Afrika
In de tussentijd liep de aanval op de Sovjet-Unie ook via Afrika. Daar
werd de socialistische/communistische regering van Ethiopië
langzaam maar zeker van binnen en van buiten ondermijnd.
In Ethiopië (en Eritrea) werd de hele socialistische staatsstructuur
door contra-revolutie en demonisering van de
communistische partij 'opgeblazen'.
Mengistu, de leider van Ethiopië, werd rond 1990 letterlijk onder schot
genomen door de troepen van Eritrea. Eritrea had een misplaatst
gevoel zich te moeten afscheiden van Ethiopië en werd daarin al die tijd
gesteund door het westen (en trouwens ook door radicale linksen in Nederland) in een niets ontziende
strijd tegen deze zogenaamde 'communistische dictator'. Dat er sprake
was van 'dictatuur van het proletariaat' of van een volksmacht, werd systematisch
uit de media gehouden en systematisch ontkend.
Ook hier was er geen houden aan. De leugens en de demoniseringscampagnes vierden hoogtij.
De communistische leider Mengistu vluchtte naar Zimbabwe.
Zimbabwe kreeg later, tussen 2004 en 2006, nog een portie demonisering
over zich heen die zijn weerga niet kende qua onbegrip (vooral bij de sociaal
democraten en de zogenaamde 'vrije' vakverenigingen van het IVVV).
Die strijd om de macht, in Zimbabwe, loopt nog.
Gelukkig treft China deze hoon die de Sovjet-Unie altijd ontving, bij alles wat ze deed, nog niet. Er worden nog geen massaal georkestreerde aanvallen op dat land gedaan. Hoewel er al groepen, NGO's en regeringen zijn die beginnen te roepen dat wat China in Afrika doet kolonialisme is.
Enschede, november 2005; updatet okt. 2006, 2007 en 2008.
Voetnoten:
[1] Robert Fisk. De grote beschavingsoorlog. Athos / Standaard uitgeverij.
2005. Blz. 140 -160.
[2] Zie elders, oa. bij Min op zijn politieke website: min.wolweb.nl.
[3] Lees het boek van Moore en bekijk de film van Moore. Let op
dat in de film en in het boek zelf ook medialeugens en dubbele bodems
zitten. Israël verleende namelijk beperkte steun aan dit boek en de film: Ze
wilde Bush compromitteren en Kelly, als presidentskandidaat steunen.
[4] Bij een misdaad is de dader niet te vinden als je bij de analyse
van de zaak uiteindelijk het motief van de verdachten ontdekt. De
meest verdachte dader qua motief is meestal de echte dader.